หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1292

เมื่อครู่นางยังมีเรี่ยวแรงร้องไห้ แต่บัดนี้กลับเหลือเพียงลมหายใจรวยริน

“ขอเพียงเจ้าแห่งมังกรมีชีวิตรอด พวกเราก็จะปลอดภัย!”

“หากรักษาชีวิตของเจ้าแห่งมังกรไม่ได้ พวกเราก็คงไม่รอดเช่นกัน!”

“ร่างกายของนางไม่เอาไหนเสียเลย กินยาพันโคจรไปแล้วยังคลอดลูกไม่ได้อีก! เอามีดมาให้ข้า! จะรอช้าต่อไปไม่ได้แล้ว! ไม่อย่างนั้นข้าเกรงว่าชีวิตของพวกเราจะสลายกลายเป็นเถ้าถ่าน แม้แต่คนในเผ่าก็อาจรักษาชีวิตไว้ไม่ได้!” เหงื่อเย็นหยดใหญ่พลันผุดไหลออกจากหน้าผากของหมอตำแย

ในความเป็นจริง ทันทีที่กินยาพันโคจรเข้าไป ปราณพลังทั้งหมดจะไหลมารวมกันที่ช่องท้อง

แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด นางกลับหมดสิ้นเรี่ยวแรงและกำลังราวกับสายน้ำที่ไหลออกไป

แม้แต่หมอตำแยยังไร้หนทางเช่นกัน

ปลาหลีน้อยตกใจมากจนเริ่มห่อตัวเล็กลง “ยายเฒ่า นาง...ยังมีชีวิตอยู่นะ...”

ทว่าหมอตำแยกลับตะคอกกลับเสียงดัง “ข้าบอกให้เจ้าส่งมีดมาอย่างไรเล่า!”

“หากนางตาย เจ้าแห่งมังกรจะมีชีวิตรอดหรือ เจ้าแห่งมังกรคงออกมาจากร่างนี้ไม่ได้! เร็วเข้า!” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ขยับ หมอตำแยจึงกัดฟันเอื้อมไปหยิบมีดขึ้นมาด้วยตัวเอง

ด้านนอกประตู

ซ่านซ่านที่ถูกผลักออกมาถูกแม่นมรีบคว้าตัวเอาไว้ทันที “คุณชายน้อย ท่านเข้าห้องคลอดไม่ได้นะเจ้าคะ หากไปรบกวนการทำคลอดของแม่นางอาอู๋ขึ้นมาจะทำอย่างไร”

“บ่าวเผลอแค่ครู่เดียว ท่านก็วิ่งหนีหายไปแล้ว”

ซ่านซ่านนั่งบนตักของแม่นมพร้อมกับกินขนมถั่วเขียวในมือเป็นช่วงๆ

“แม่นม อะไรคือยาพันโคจรหรือ” ซ่านซ่านร้องถาม

เปลือกตาของลู่เจาเจาพลันกระตุกเล็กน้อย “ยาพันโคจร ยาวิเศษร้ายกาจเช่นนี้เจ้าไปได้ยินจากที่ไหนมา”

“ยานี้มักใช้กับคนใกล้ตาย มันจะระบายปราณพลังทั้งหมดเพื่อบรรลุจุดประสงค์บางอย่าง”

หัวใจของจู๋มั่วจมดิ่งลง ก่อนจะนั่งยองๆ ลงข้างซ่านซ่านพร้อมถามออกไปว่า “ซ่านซ่าน บอกข้าได้หรือไม่ว่าได้ยินยานี้มาจากที่ใด”

แววตาของเขาแฝงไปด้วยความกังวลอย่ามาก ไม่นะ มันต้องเป็นอย่างที่เขาคิด

ซ่านซ่านเอียงศีรษะแล้วชี้ไปที่ห้องคลอด

“ยายเฒ่า ยายเฒ่าเป็นคนพูด”

“นางให้อาอู๋กินเข้าไปแล้ว...”

“แต่กินไปแล้ว...ดูอาการไม่ค่อยดี เหมือนใกล้ขาดใจตาย...”

ซ่านซ่านดูดนิ้วที่เปื้อนขนมถั่วเขียวทีละนิ้วจนสะอาด

“ยายเฒ่าน่ากลัวมาก ซ่านซ่านกลัวที่สุดเลย!!” ซ่านซ่านเอามือปิดหน้าราวกับหวาดกลัวมาก ถึงแม้จะดูไม่ค่อยเหมือนนัก...

“มีด...กรีดไปที่ท้อง น่ากลัวมาก”

“ซ่านซ่านกลัวแล้ว มีดกรีดไปที่ท้อง” เขาชี้ไปที่ท้องพร้อมกับยืดอกขึ้น