หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1292

เมื่อครู่นางยังมีเรี่ยวแรงร้องไห้ แต่บัดนี้กลับเหลือเพียงลมหายใจรวยริน

“ขอเพียงเจ้าแห่งมังกรมีชีวิตรอด พวกเราก็จะปลอดภัย!”

“หากรักษาชีวิตของเจ้าแห่งมังกรไม่ได้ พวกเราก็คงไม่รอดเช่นกัน!”

“ร่างกายของนางไม่เอาไหนเสียเลย กินยาพันโคจรไปแล้วยังคลอดลูกไม่ได้อีก! เอามีดมาให้ข้า! จะรอช้าต่อไปไม่ได้แล้ว! ไม่อย่างนั้นข้าเกรงว่าชีวิตของพวกเราจะสลายกลายเป็นเถ้าถ่าน แม้แต่คนในเผ่าก็อาจรักษาชีวิตไว้ไม่ได้!” เหงื่อเย็นหยดใหญ่พลันผุดไหลออกจากหน้าผากของหมอตำแย

ในความเป็นจริง ทันทีที่กินยาพันโคจรเข้าไป ปราณพลังทั้งหมดจะไหลมารวมกันที่ช่องท้อง

แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด นางกลับหมดสิ้นเรี่ยวแรงและกำลังราวกับสายน้ำที่ไหลออกไป

แม้แต่หมอตำแยยังไร้หนทางเช่นกัน

ปลาหลีน้อยตกใจมากจนเริ่มห่อตัวเล็กลง “ยายเฒ่า นาง...ยังมีชีวิตอยู่นะ...”

ทว่าหมอตำแยกลับตะคอกกลับเสียงดัง “ข้าบอกให้เจ้าส่งมีดมาอย่างไรเล่า!”

“หากนางตาย เจ้าแห่งมังกรจะมีชีวิตรอดหรือ เจ้าแห่งมังกรคงออกมาจากร่างนี้ไม่ได้! เร็วเข้า!” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ขยับ หมอตำแยจึงกัดฟันเอื้อมไปหยิบมีดขึ้นมาด้วยตัวเอง

ด้านนอกประตู

ซ่านซ่านที่ถูกผลักออกมาถูกแม่นมรีบคว้าตัวเอาไว้ทันที “คุณชายน้อย ท่านเข้าห้องคลอดไม่ได้นะเจ้าคะ หากไปรบกวนการทำคลอดของแม่นางอาอู๋ขึ้นมาจะทำอย่างไร”

“บ่าวเผลอแค่ครู่เดียว ท่านก็วิ่งหนีหายไปแล้ว”

ซ่านซ่านนั่งบนตักของแม่นมพร้อมกับกินขนมถั่วเขียวในมือเป็นช่วงๆ

“แม่นม อะไรคือยาพันโคจรหรือ” ซ่านซ่านร้องถาม

เปลือกตาของลู่เจาเจาพลันกระตุกเล็กน้อย “ยาพันโคจร ยาวิเศษร้ายกาจเช่นนี้เจ้าไปได้ยินจากที่ไหนมา”

“ยานี้มักใช้กับคนใกล้ตาย มันจะระบายปราณพลังทั้งหมดเพื่อบรรลุจุดประสงค์บางอย่าง”

หัวใจของจู๋มั่วจมดิ่งลง ก่อนจะนั่งยองๆ ลงข้างซ่านซ่านพร้อมถามออกไปว่า “ซ่านซ่าน บอกข้าได้หรือไม่ว่าได้ยินยานี้มาจากที่ใด”

แววตาของเขาแฝงไปด้วยความกังวลอย่ามาก ไม่นะ มันต้องเป็นอย่างที่เขาคิด

ซ่านซ่านเอียงศีรษะแล้วชี้ไปที่ห้องคลอด

“ยายเฒ่า ยายเฒ่าเป็นคนพูด”

“นางให้อาอู๋กินเข้าไปแล้ว...”

“แต่กินไปแล้ว...ดูอาการไม่ค่อยดี เหมือนใกล้ขาดใจตาย...”

ซ่านซ่านดูดนิ้วที่เปื้อนขนมถั่วเขียวทีละนิ้วจนสะอาด

“ยายเฒ่าน่ากลัวมาก ซ่านซ่านกลัวที่สุดเลย!!” ซ่านซ่านเอามือปิดหน้าราวกับหวาดกลัวมาก ถึงแม้จะดูไม่ค่อยเหมือนนัก...

“มีด...กรีดไปที่ท้อง น่ากลัวมาก”

“ซ่านซ่านกลัวแล้ว มีดกรีดไปที่ท้อง” เขาชี้ไปที่ท้องพร้อมกับยืดอกขึ้น

จู๋มั่ววางมือบนใบหน้าของนางด้วยมือสั่นเทา “อาอู๋ ลืมตามองข้าสิ... อาอู๋...”

อาอู๋ที่เหลือเพียงลมหายใจสุดท้าย ไม่มีแรงแม้แต่จะลืมตาขึ้นมาอีกแล้ว

นางยิ้มอย่างอ่อนแรง เมื่ออ้าปากพูดกลับไร้เสียงใดๆ ออกมา

พร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆ ไหลรินจากหางตา

“ข้าผิดเอง ข้าไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว อาอู๋ ข้าผิดไปแล้ว เจ้ายกโทษให้ข้าได้หรือไม่ ลืมตามองข้าสิ... เจ้าแห่งมังกรอะไรนั่น ข้าไม่ต้องการอีกแล้ว!”

“พวกเรามาใช้ชีวิตไปด้วยกันนะ ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ดีหรือไม่”

ทว่าหมอตำแยกลับเดินโซซัดโซเซเข้ามา “องค์ชาย พระองค์กำลังทำสิ่งใดอยู่! นางใกล้สิ้นลมเต็มทนแล้ว นางไม่มีชีวิตรอดแล้ว!”

“นางไม่มีแรงคลอดลูกด้วยซ้ำไป พระองค์ไม่อยากให้เด็กเกิดมาหรอกหรือเพคะ”

“มังกรและหงส์เป็นสัตว์เทพที่สูงส่งมากที่สุด ไม่อาจกำเนิดออกมาจากร่างไร้วิญญาณได้ หากนางตายไปจริงๆเจ้าแห่งมังกรก็จะไม่มีชีวิตรอดเช่นกัน!”

“องค์ชาย ทรงอนุญาตให้บ่วยช่วยเจ้าแห่งมังกรออกมาได้หรือไม่”

“นั่นคือความหวังที่เผ่ามังกรรอคอยมานานหลายปี องค์ชาย! โปรดตั้งสติเถิดเพคะ!” หมอตำแยที่มีเลือดไหลออกจากมุมปากมองอาอู๋อย่างร้อนใจ

“ต่อให้ไม่เห็นแก่เผ่ามังกร ก็เห็นแก่นางบ้างเถิด พระองค์ไม่อยากช่วยบุตรของตนเองหรือ นางตั้งครรภ์นี้ขึ้นมาอย่างยากลำบาก กระทั่งยอมใช้ชีวิตของตนเองแลกมาด้วยซ้ำ!”

ทว่าลู่เจาเจากลับมองนางอย่างเย็นชา “คำว่าช่วยที่เจ้าพูดถึงคือการผ่าท้องของนางเอาเด็กออกมา ทั้งๆ ที่นางยังมีชีวิตอยู่น่ะหรือ”