หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1293

“อ้อ เผ่ามังกรเก่งกาจมากเลยสินะ”

“ผ่าท้องเอาเด็กออก”

ลู่เจาเย้ยหยันอย่างเย็นชา เผ่ามังกร… ยังคงเหมือนเดิมมาตลอดสินะ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย!

“เจ้าเป็นคนนอกจะไปรู้อะไร เจ้าไม่เข้าใจหรอกว่าเจ้าแห่งมังกรสำคัญกับเผ่ามังกรมากเพียงใด! องค์... อึก…” ทันใดนั้นหมอตำแยก็หยุดชะงัก ก่อนจะพ่นเลือดแดงฉานออกมาเต็มปาก

จุยเฟิงชักดาบออกมาและแทงเข้าที่ลำคอของหมอตำแยอย่างไม่ลังเล

จนนางล้มลงกับพื้น

ในขณะที่ปลาหลีน้อยรีบคุกเข่าลงด้วยตัวสั่นเทา จุยเฟิงได้แต่มองนางอย่างเย็นชาพร้อมกอดอกแน่น

“อย่างที่เจ้าพูดนั่นแหละ ข้าเป็นคนหยาบไม่เข้าใจความรัก แต่ข้าเคยได้ยินคำพูดหนึ่งบนโลกนี้ที่ว่ากันว่า...”

“บุรุษที่ปกป้องภรรยาตัวเองไม่ได้มีแต่จะถูกรังแกทั้งครอบครัว”

“เจ้ากำลังให้ท้ายเผ่ามังกร!”

“แม้แต่หมอตำแยตำแหน่งเล็กๆ ยังกล้าเพิกเฉยต่อชีวิตของนางด้วยการกรอกยาพันโคจร เจ้าลองถามตัวเองดูว่านี่หรือที่เรียกว่าปกป้อง”

“เจ้าน่าจะรู้ดีกว่าข้าว่าหากมนุษย์ตั้งครรภ์เทพ จุดจบจะเป็นอย่างไร”

“สุดท้ายแล้วเจ้าก็ไม่ได้รักนางมากขนาดนั้น...”

น้ำตาของจู๋มั่วไหลลงมาบนหลังมือของอาอู๋พร้อมกับตะโกนเสียงดัง “ไม่ใช่นะ! ไม่ใช่อย่างนั้น... ข้า... ข้า...” เขาพยายามเอ่ยปากหลายครั้งแต่กลับพูดอะไรไม่ออก

ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ว่าตั้งแต่อาอู๋ตั้งท้อง รอยยิ้มของนางก็หดหายไปและซูบผอมลงเรื่อยๆ

เวลาเพียงสองปีเปลี่ยนเด็กสาวไร้เดียงสาและแต่งงานกับเขา จนกระทั่งตั้งครรภ์และซูบผอมเช่นวันนี้

เด็กสาวในชุดแดงที่มีดวงดาวนับพันในดวงตา สดใสเปล่งประกายราวกับมีผีเสื้อบินวนเวียนอยู่รอบๆ... เต็มไปด้วยชีวิตชีวา

ทว่าบัดนี้...

จู่ๆ จู๋มั่วก็ยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองทันที

เขาตบหน้าด้วยแรงทั้งหมดที่มี

“ข้าขอโทษ ข้าขอโทษนะ... อาอู๋ ข้าขอโทษ ข้าผิดเอง อาอู๋ โปรดลืมตามองข้า... ข้ารู้ตัวว่าผิดไปแล้ว ข้าไม่อยากได้ทายาทมังกรอีกแล้ว ไม่สนใจว่าเผ่ามังกรจะรุ่งโรจน์หรือล่มสลาย”

“ไม่เอาอีกแล้ว พวกเราไปหาที่เงียบๆ ใช้ชีวิตด้วยกันเถิดนะ อาอู๋ ได้โปรดลืมตามามองข้า” จู๋มั่วจับมืออาอู๋ขึ้นมาด้วยความสั่นเทา แต่พลังวิญญาณมากมายกลับไหลออกมาจากร่างมากมายเหลือเกิน

ห้องที่เต็มไปด้วยกลิ่นเลือดคละคลุ้ง ทำให้ทุกคนแทบหายใจไม่ออก

“เจาเจา เจาเจา เจ้ายังมีหนทางใช่หรือไม่ ได้โปรดช่วยนางด้วย ข้าจะยอมเป็นทาสรับใช้เจ้านับพันปีจนสิ้นอายุขัย เจาเจา เจ้าคือเทพกระบี่ เจ้าต้องมีวิธีใช่หรือไม่” จู๋มั่วคุกเข่าอยู่หน้าเตียงของอาอู๋และคร่ำครวญอย่างไร้หนทาง