หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1294

“อาอู๋...” จู๋มั่วจ้องมองนางด้วยความหวาดกลัว

“ปล่อย...ปล่อยข้าไปเถิด” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

“หากเจา... รู้สึกผิด ก็มอบหนังสือหย่าให้ข้า เราสองคนไม่มีอะไรติดค้างกันอีก”

“ข้าไม่อยาก...ถูกสลักไว้หน้าหลุมศพเจ้าว่าเป็นภรรยา” นางเผยยิ้มพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆ ไหลรินลงมา

“จู๋มั่ว เจ้าไม่คู่ควรกับความจริงใจ…”

“ข้าหวังว่าหลังความตายจะไม่พบกับเจ้าอีก” เสียงของนางขาดๆ หายๆ ไม่มีแรงแม้แต่จะยกเปลือกตาขึ้นอีกแล้ว

จู๋มั่วมองนางด้วยความตื่นตระหนก ตกใจ “อาอู๋ เจ้าไม่ต้องการแล้วหรือ” น้ำเสียงนั้นสั่นระริก

“อาอู๋ เจ้าเสียใจหรือไม่ที่แต่งงานกับข้า”

“อาอู๋ เจ้าจะทิ้งข้าไปงั้นหรือ”

“เอาเถิด หากเจ้าทนไว้ ข้าจะยอมรับปากเจ้าทุกอย่าง” จู๋มั่วร้องไห้อย่างหนักพร้อมกับขอร้องอ้อนวอน

อาอู๋ที่ได้ยินเสียงร้องไห้ก้องดังอยู่ข้างหู นางก็ยิ้มมุมปากอย่างไม่รู้ตัว ก่อนที่พลังชีวิตจะขาดหายไปต่อหน้าทุกคนตรงนั้น

มือของนางหล่นลงอย่างไร้เรี่ยวแรง

“อาอู๋!” จู๋มั่วเห็นลมหายใจของนางขาดหายไปจึงได้แต่อึ้งไปชั่วขณะ

“องค์ชาย ฮูหยินทนไม่ไหวแล้ว! เจ้าแห่งมังกร…” ปลาหลีน้อยกระซิบอย่างแผ่วเบา

ทว่าจู๋มั่วกลับหันหน้าไปมองนางด้วยสายตาดุร้าย “จะไม่มีใครได้ผ่าท้องอาอู๋เด็ดขาด ข้าไม่อนุญาต! จะไม่มีใครได้ผ่าท้องอาอู๋...” เขาคือชาวเผ่ามังกร ไม่มีผู้ใดเข้าใจนิสัยหยิ่งผยองของเผ่ามังกรมากไปกว่าเขาแล้ว นับประสาอะไรกับเจ้าแห่งมังกร

เจ้าแห่งมังกรไม่มีวันกำเนิดออกมาจากศพอย่างแน่นอน

แต่เขาไม่อาจเชือดอาอู๋ทั้งเป็นได้!

แม้ว่าอาอู๋จะเหลือเพียงลมหายใจสุดท้าย ก็ไม่มีวันยอมให้ผ่าท้องของนางเด็ดขาด!

ปลาหลีน้อยไม่พูดอะไรอีก นางทำหน้าที่โน้มน้าวใจไปแล้ว ถือว่าไม่ได้ทำผิดต่อเจ้าแห่งมังกรอีกต่อไป

นางได้แต่แอบเบะปากอย่างลับๆ และคิดในใจว่ารัชทายาทไม่ต่างอะไรจากคนเลว

“ไม่ ไม่นะ ห้ามผ่าอาอู๋ ภาระอันใหญ่หลวงของเผ่ามังกร ความรุ่งโรจน์ของเผ่าอะไรกัน ทั้งหมดล้วนไม่เกี่ยวอะไรกับอาอู๋เลย นางเป็นเพียงเด็กสาวคนหนึ่งในโลกมนุษย์ แต่ข้ากลับ... ทำร้ายนางจนตาย”

“นางยินดีแต่งงานกับข้าเพื่อมาเจอจุดจบอย่างความตายเช่นนี้”

“ข้าผิดเอง…” จู๋มั่วร่ำไห้อย่างเจ็บปวด เขารู้สึกเสียใจมากเหลือเกิน!

ทุกคนในห้องต่างก็หลั่งน้ำตา แม้แต่ซ่านซ่านยังแอบเช็ดน้ำตาเช่นกัน

ด้านนอกฟ้าคำรามร้องดังและฟ้าแลบไม่หยุด

ขณะที่ด้านในบ้านมีแต่ความโศกเศร้าเหลือคณา

จู๋มั่วกอดเอาแต่กอดอาอู๋ไม่ยอมปล่อย และไม่ยอมให้ผู้ใดเข้ามาใกล้