หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1295

บัดนี้ลู่เจาเจาได้ผนึกชีพจรหัวใจของนาง เพื่อแกล้งตายและหลบหนีนั่นเอง

พายุฝนกระหน่ำติดกันถึงสองวันสองคืน ราษฎรที่เคยตะโกนโห่ร้องพลันกลับมาใช้ชีวิตปกติอย่างสงบสุข

ห้องโถงตั้งศพจัดไว้อย่างเตรียมพร้อม ทว่าจู๋มั่วกลับกอดร่องอาอู๋เอาไว้ไม่ยอมปล่อย

“ใครก็ห้ามนำตัวอาอู๋ไปฝังเด็ดขาด ใครบอกว่านางตาย นางยังมีชีวิตอยู่ต่างหาก! ”

“ประเดี๋ยวอาอู๋ก็ฟื้นแล้ว นางยังไม่ตาย!” จู๋มั่วมองทุกคนอย่างระแวดระวัง ราวกับกลัวว่าพวกเขาจะเข้ามาแย่งชิงตัวนางไป หลายวันนี้มานี้เขากินนอนอยู่กับอาอู๋จนแทบใกล้บ้าเต็มที

ในตอนกลางคืนยังหาเวลาว่างเย็บเสื้อผ้าและปักรองเท้าเด็กด้วยซ้ำ

“เจ้าจะบ้าไปอีกนานแค่ไหน บ้าจนศพนางส่งกลิ่นเน่าเหม็น บ้าจนไม่เห็นใจนางบ้างเลยหรือ”

“นางเป็นคนรักสวยรักงามมาก เจ้าอยากให้บนตัวของนางมีหนอนยั้วเยี้ยเน่าเปื่อยต่อหน้าคนมากมายงั้นหรือ” จุยเฟิงกอดอกพลางมองเขาด้วยสายตาเย็นชา

ขณะที่จู๋มั่วได้แต่ตัวแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น

“นางขอหย่าก่อนสิ้นใจ อยากได้หนังสือหย่า เพราะนางไม่อยากเป็นภรรยาของเจ้า เข้าใจหรือไม่”

“หากเจ้ายังเคารพนาง เจ้าควรให้เกียรตินางด้วยการปล่อยนางไป” ลู่เจาเจานั่งยองๆ อยู่หน้าโลงศพไม้หนานมู่ริ้วทอง พร้อมกับเผากระดาษในเปลวไฟในอ่างทองแดงที่ลุกโชน

จู๋มั่วสะอื้นเบา ๆ “พวกเราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว นางไม่อยากเจอข้า นางทั้งเกลียดและตำหนิตัวข้า…”

“นางทิ้งฉันไปแล้วจริงๆ นางไม่ต้องการข้าอีกแล้ว”

“อาอู๋...” เขากอดอาอู๋ด้วยความรู้สึกอันว่างเปล่า

ทั้งๆ ที่ตอนแต่งงานเขาอยากอยู่กับอาอู๋ไปถึงแก่เฒ่า แต่ความตั้งใจนั้นมันเลือนรางหายไปตั้งแต่เมื่อใด หรือมันอาจเริ่มต้นตั้งแต่ที่รู้ว่านางตั้งท้องเจ้าแห่งมังกร

“มันคือเวรกรรมของข้าเอง...ฮ่าๆ ๆ” อาอู๋ไม่อยู่แล้ว ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว

อาอู๋พูดถูก ข้าไม่สมควรได้รับความรัก

ความเห็นแก่ตัวของของข้าทำร้ายอาอู๋จนตาย

เขากอดนางและร้องไห้อย่างขมขื่น หลังจากนั้นไม่นานเขาก็สงบลงและนั่งอยู่ในห้องโถงตั้งศพ

ก่อนจูบไปที่เปลือกตาและหน้าท้องของอาอู๋เบาๆ

“พ่อผิดต่อแม่ของเจ้า พ่อมันคนบาป เจ้าจงไปอยู่เป็นเพื่อนอาอู๋ที นางเป็นคนขี้กลัว เจ้าจงปกป้องและพาแม่เดินไปสู่ปรโลกด้วยเถิด” เขาอุ้มอาอู๋ขึ้นมาและวางลงไปในโลงศพ

ลู่เจาเจาแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นอาอู๋ถูกวางลงในโลงศพเสียที

นางกลัวเหลือเกินว่าคนคนนี้จะบ้าคลั่งจนควบคุมตัวเองไม่ได้

ตอนมีชีวิตอยู่อาอู๋เป็นคนดีและนิสัยน่ารักมาก แม้แต่สาวใช้และทาสหลายคนต่างก็ชื่นชอบนาง บางคนจึงแอบเข้ามาจุดธูปสามดอกเพื่อเคารพศพนางเช่นกัน

จู๋มั่วนำม้าแกะสลัก ของเล่นต่างๆ และเสื้อผ้าเด็กที่เย็บเองใส่เข้าไปในโลงทีละชิ้นอย่างเงียบๆ

ก่อนจะนั่งในห้องโถงตั้งศพและแกะสลักป้ายหลุมศพ

“หากเจ้าไม่อยากเป็นภรรยาของข้า ก็ช่างเถิด” น้ำตาของจู๋มั่วร่วงหล่นลงบนแผ่นหินที่เขาแกะสลักเป็นป้ายหลุมศพให้นางด้วยตัวเอง

“มนุษย์ตายไปแล้วก็จบ มันจะไปสลักสำคัญอะไร นางจะเทียบความสำคัญกับเจ้าแห่งมังกรได้อย่างไร!”

จู๋มั่วที่ได้ยินเช่นนั้นจึงรีบลุกขึ้นด้วยดวงตาแดงก่ำ “ยาเซียนตันที่ท่านมอบให้ข้า มันหล่อเลี้ยงทารกในครรภ์เพื่อดูดซับพลังของร่างกายผู้เป็นแม่ ท่านกลัวครรภ์มังกรตาย ท่านจึงจงใจกระตุ้นให้คลอดก่อนกำหนด!”

ราชามังกรมองเขาอย่างเย็นชา “แล้วอย่างไรล่ะ จุดจบถูกกำหนดตั้งแต่นางตั้งครรภ์แล้วไม่ใช่หรือ”

“เหตุใดเพลานี้จึงแสร้งทำเป็นคนดีไปได้ เจ้ารูปผลลัพธ์นี้อยู่แล้ว แต่เจ้าไม่ได้หยุดยั้ง ข้าก็แค่ช่วยเจ้านิดหน่อยเท่านั้นเอง!”

จู๋มั่วพลันหัวเราะอย่างเศร้าเสียใจ

“จริงสินะ…” จุยเฟิงพูดไม่ผิดเลย

เพราะความไม่เอาไหนและขี้ขลาดของเขา ทำให้เผ่ามังกรรังแกนาง!

หากเขาปกป้องอาอู๋จากเผ่ามังกร ทุกอย่างจะไม่เป็นเช่นนี้

“เจ้ามันคนทรยศ คิดทำลายเผ่ามังกร!”

“หลานชายมังกรของข้า เจ้าแห่งมังกรตัวน้อยของข้า…” ราชามังกรรู้สึกโศกเศร้า เขาอยากเห็นเจ้าแห่งมังกรตัวน้อยที่ไม่ได้เกิด แต่จู๋มั่วกลับยืนขวางไม่ให้เขาเดินเข้าไปใกล้โลงศพ

“อาอู๋ไม่อยากเจอท่าน ลูกข้าเองก็เช่นกัน ท่านกลับไปเถิด”

“ข้าไม่เคยเป็นผู้สืบทอดที่ท่านถูกใจ เพราะแค่พี่ชายของข้าตายไปจึงอยากให้ข้าสืบทอดมรดกของบรรพบุรุษ”

“เพลานี้ข้าสูญเสียอาอู๋และรักแท้ไปเพราะบรรพบุรุษ นี่คือผลกรรมที่ข้าต้องได้รับ…” จู๋มั่วพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ