หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1299

ขันทีที่มารายงานปาดน้ำตาและกล่าวด้วยสีหน้าเศร้าใจ “ครอบครัวของพระนางไทเฮาทำความผิดครั้งใหญ่ น้องชายแท้ๆ ถูกตัดสินประหารศีรษะ ส่วนที่เหลือถูกเนรเทศออกไปไหล ตั้งแต่เริ่มเข้าฤดูใบไม้ร่วง พระนางไทเฮาทรงอ่อนแอลงมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งรับรู้ข่าวนี้จึงล้มป่วยครั้งใหญ่”

“แม้จะล้มป่วยแต่ก็ยังฝืนร่างกายไปกราบทูลขอกลับบ้านเกิด แต่ตระกูลเฉินทำผิดครั้งใหญ่ มีหรือที่ฝ่าบาทจะทนไหว อาชญากรรมของใต้เท้าเฉินในช่วงหลายปีที่ผ่านมายังไม่ได้ถูกกล่าวถึง เพียงแค่ภัยพิบัติในครั้งนี้ เขาก็ได้ยักยอกเงินและเสบียงไปมากมาย ทำให้ราษฎรอดตายไปไม่รู้เท่าใด…”

“ฝ่าบาทจึงปฏิเสธคำขอร้องของพระนางไทเฮา ณ ที่แห่งนั้น”

“พระนางไทเฮาล้มลงหมดสติไปด้วยความโกรธ หมอหลวงได้ใช้ยายื้อชีวิตพระนางมาหลายวัน จนกระทั่งพระนางทนไม่ไหวในที่สุด”

ลู่เจาเจาเอียงศีรษะพร้อมกับหวนนึกถึงการเผชิญหน้าระหว่างเซวียนจี้ชวน ไทเฮาและแม่นางเฉินอย่างลึกลับเมื่อหลายวันก่อน

เป็นเช่นนี้จริงๆ หรือ

ลู่เจาเจาเป็นทั้งจักรพรรดินีแห่งแคว้นใต้และเป็นองค์หญิงเจาหยาง ดังนั้นนางจึงรีบลุกขึ้นและตรงไปยังพระราชวังเพื่อไว้ทุกข์ในทันที

จู๋มั่วไม่ได้พูดอะไรอีกนอกเหนือจากไปนั่งที่หน้าหลุมศพของอาอู๋ ดูเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย

เขายิ่งเงียบขรึมมากขึ้นเรื่อยๆ

หากมีเวลาว่างก็จะเย็บเสื้อผ้าน่ารักๆ ไปเผาบนหลุมศพอีกด้วย

“โว้ว โว้ว... ซ่านซ่านเก่งที่สุด...” ซ่านซ่านเอาแต่ร้องเพลงพร้อมกับส่ายก้นเต้นกระโดดไปมา

ลู่เจาเจากลับมาจากพรราชวังในตอนกลางคืนพร้อมกับหาวหวอดๆ ไม่อาจซ่อนความเหนื่อยล้าได้เลย

ก่อนจะดึงหุ่นเชิดดินเล็กๆ อย่างจ้งไป๋และเสียนถิงออกมาจากแขนเสื้อ

รูปแกะสลักดินเผาพลันเรืองแสงสีทองอร่าม เห็นถึงความศักดิ์สิทธิ์ที่แฝงซ่อนอยู่

“นี่พวกเจ้าได้รับธูปบูชาแล้วหรือ” ลู่เจาเจาถามด้วยความประหลาดใจ

จ้งไป๋และเสียนถิงจึงเผยร่างออกมาจากหุ่นเชิดดิน

เสียนถิงฉีกยิ้มพร้อมกับตอบไปว่า “ก่อนหน้ามีภัยพิบัติธรรมชาติเกิดขึ้น มนุษย์เสียสติจนกลายเป็นสัตว์ประหลาดทำร้ายผู้คน ข้าอดไม่ได้ก็เลยแอบออกไปไล่วิญญาณชั่วร้าย”

“แม้ว่าพวกเราจะเป็นเทพเจ้าองค์ใหม่ แต่ก็ได้รับการปกป้องจากแสงศักดิ์สิทธิ์ ทำให้พวกเราเอาชนะสัตว์ประหลาดเหล่านั้นได้”

“คงมีคนมองเห็นพวกเรา จึงแอบจุดธูปไหว้แบบลับๆ”

จ้งไป๋กล่าวเสริมด้วยดวงตาแฝงรอยยิ้ม “ข้าเองก็สัมผัสได้ว่ามีคนกำลังถวายเครื่องหอมให้ด้วย...” ขณะที่เขากำลังพูดอยู่นั้น ควันสีเขียวกลุ่มหนึ่งก็ลอยลงมาจากท้องฟ้าเข้าสู่ร่างของเขา ทำให้ร่างศักดิ์สิทธิ์นั้นยิ่งเปล่งแสงประกายมากขึ้น

ลู่เจาเจารู้สึกเบาใจที่เห็นพวกเขาเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีมากขึ้นเรื่อยๆ

“เจ้าได้แก่นพลังเทพเจ้ากลับคืนมา ทุกสิ่งกำลังดำเนินไปในทิศทางที่ดี แต่ข้าไม่รู้เลยว่าจะช่วยซิงหุยกับเซิ่งเหอได้อย่างไร”

แสงในดวงตาของลู่เจาเจาหรี่ลงเล็กน้อย

ไม่มีใครรู้ว่าทุกกลางดึกนางมักจะหยิบหุ่นเชิดดินออกมา

ไม่ว่าจะตั้งใจปั้นเพียงใด แต่ก็ใส่ซิงหุยกับเซิ่งเหอลงไปไม่ได้

แม้ถึงขั้นหยดเลือดจากปลายนิ้วของนางลงบนหุ่นเชิดดิน ก็ยังไม่ได้ผลเช่นเดิม

สิ่งที่ขาดหายไปไม่ใช่หุ่นเชิดดิน แต่เป็นแก่นพลังเทพเจ้า