หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1298

สำหรับนางแล้ว จู๋มั่วถือว่าเป็นแค่เพียงด่านเคราะห์ครั้งหนึ่งเท่านั้น

หงส์เพลิงต้องนิพพานจึงจะคืนชีพกลับมาเกิดอีกครั้ง

นางคือบุตรีแห่งเผ่าหงส์ และจะกลายเป็นราชินีผู้สูงศักดิ์ของเผ่า ถือว่านางยังมีอนาคตอีกยาวไกลนัก!

เซี่ยอวี้โจวกับลู่เจาเจาต่างมองหน้ากัน เฟิงอู๋หนอ นางกำลังบรรลุแล้วจริงๆ

“ขอแสดงความยินดีกับบุตรีหงส์ด้วยที่ผ่านพ้นด่านเคราะห์รักไปได้ ต่อไปเผ่าหงส์จะต้องเจริญรุ่งเรืองอย่างแน่นอน!” ลู่เจาเจาเอ่ยแสดงความยินดี พลางจับจ้องรัศมีราชินีที่เปล่งประกายออกมาจากร่างกายของนาง

“ไว้รอให้กำเนิดทายาท ข้าจะเชิญเจาเจามาร่วมดื่มสุรามงคลแน่”

“ชีวิตข้านี้ถูกเจาเจา อวี้โจวและซ่านซ่านช่วยเหลือเอาไว้ ทุกคนควรได้รับการปฏิบัติอย่างดีจากเผ่าหงส์”

ทุกคนต่างพากันพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มทันที

“จากนี้ไปไม่มีอาอู๋บนโลกใบนี้อีกแล้ว มีเพียงข้าบุตรีแห่งเผ่าหงส์” ทันใดนั้นร่องรอยคราบเลือดบนร่างกายของนางก็จางหายไป และค่อยๆ กลับไปเป็นร่างเดิมของบุตรีแห่งเผ่าหงส์

“โอ้...ดูดีไม่น้อยเลย...”

“จู๋มั่วช่างตาบอดจริงๆ” เซี่ยอวี้โจวมองรูปลักษณ์ของเฟิ่งอู๋อย่างว่างเปล่า องค์หญิงเผ่าหงส์ที่งดงามเช่นนี้ เขากล้าดีหนีงานแต่งได้อย่างไร

แม้จะยังดูออกว่านางคืออาอู๋ แต่ร่างของเฟิ่งอูนั้น…กลับให้ความรู้สึกงดงามน่าเกรงขามมากเหลือเกิน

ความเย็นชาและสง่างามนั้น ทำให้ผู้คนแทบละสายตาไม่ได้เลย

เฟิ่งอู๋พลันเผยรอยยิ้มเขินอาย นั่นทำให้ทั้งสามคนตกตะลึงไปตามๆ กัน

เมื่อนางเปิดเผยรูปลักษณ์แท้จริง หงส์เพลิงน้อยสองตัวก็ปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของนาง พร้อมกับยืนทำความเคารพ “ยินดีต้อนรับองค์หญิงกลับบ้าน”

เฟิงอู๋พยักหน้าให้ทั้งสามอีกครั้ง ก่อนบินจากโลกมนุษย์นี้ไปอย่างเงียบๆ

“โอ้ นี่มันไม่ใช่บทในละครหรอกหรือ องค์หญิงเผ่าหงส์ถูกทอดทิ้งและถูกหลอก แกล้งตายไปพร้อมกับลูกในท้องและหนีไป แล้วจะกลับมาพร้อมกับลูกชายแสนเก่งกาจ ทำให้เผ่ามังกรและจู๋มั่วร้องไห้โฮยอมรับความผิดที่ผ่านมา จากนั้นก็ถึงเวลาตามง้อภรรยา!”

“ว้าว ว้าว บทละครกลายเป็นจริงแล้ว!” เซี่ยอวี้โจวอุทานด้วยความประหลาดใจ

เขาได้ซุบซินนิทาเรื่องชาวบ้านแล้วจริงๆ

ลู่เจาเจากลอกตามองเขาทันที “ง้อภรรยาอะไรกัน พวกเขาหย่ากันแล้ว ใครเป็นภรรยาของเขาอีกล่ะ”

“เป็นราชินีเผ่าหงส์ก็ดีอยู่แล้ว ทำไมต้องอยากเป็นภรรยาเผ่ามังกรด้วย”

“อีกอย่างเฟิ่งอู๋เห็นเขาเป็นแค่เพียงด่านเคราะห์รัก รู้จักเขาหมดเปลือกไปแล้ว ใครพูดถึงเขา ก็มีแต่จะรู้สึกเป็นอัปมงคลเปล่าๆ”

“อืม แต่เจ้าก็พูดถูกเรื่องหนึ่งนะ เด็กนี้จะเก่งกาจมาก จนเผ่ามังกรบางคนต้องเสียใจ...” สายเลือดเจ้าแห่งมังกรตกไปอยู่บ้านของฝ่ายตรงข้าม เผ่ามังกรคงโกรธจนแดดิ้นเชียวล่ะ

“ส่วนข้า…ตั้งหน้าตั้งตารอดูสีหน้าของจู๋มั่วตอนรู้ความจริงแทบไม่ไหวแล้ว” ลู่เจาเจาพูดด้วยสีหน้าติดตลก จู๋มั่วผลกรรมของเจ้ายังไม่มาถึงน่ะ

ลู่เจาเจาเหลือบมองซ่านซ่านผู้โง่เขลา

ก่อนกระแอมในลำคอเบาๆ และถือโอกาสสอนซ่านซ่านในเวลาเดียวกัน “ซ่านซ่าน เจ้าตระหนักรู้อะไรบ้างหรือไม่”

คนไม่ซื่อสัตย์ย่อมได้รับผลกรรมตามสนอง!

ไม่ทำผิดติดค้างต่อกัน ทำดีอย่างจริงใจ นั่นแหละสัจธรรม

ซ่านซ่านกะพริบตาปริบๆ พลางคาดเดาความคิดของพี่หญิงอย่างสับสน ข้าต้องตระหนักรู้อะไร ต้องตระหนักรู้อะไรด้วยหรือ

ช่างเถิด นี่ข้ากำลังคาดหวังอะไรอยู่!

“เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับหรือ” แม่นมตกใจทันทีที่เห็นสภาพของเขา

ซ่านซ่านยิ้มอย่างมีความสุข พร้อมกับพึมพำบางอย่าง “ว้าว...ว้าว...” ราวกับกำลังฮัมเพลงเป็นจังหวะ

แม่นมไม่ได้คาดหวังคำตอบจากเขา แม้ว่าซ่านซ่านจะยังเป็นเด็ก แต่เขามีความคิดเป็นของตัวเอง หากไม่อยากพูด ใครก็ทำให้เขาพูดไม่ได้ทั้งสิ้น

หลังจากอุ้มเขาไปห้องโถงด้านหน้าเพื่อรับประทานอาหารกลางวัน เซี่ยอวี้โจว ลู่เจาเจาและซ่านซ่านก็นั่งก้มหน้าเรียงกันด้วยท่าทางไร้ชีวิตชีวา

“ข้ารู้สึกเหมือนว่าพวกเจ้ากำลังซ่อนความลับอะไรบางอย่าง แม้ว่าข้าจะไม่มีหลักฐานก็ตาม...” จุยเฟิงถือชามพร้อมกับมองไปที่ทั้งสามคน

พวกเขาทั้งสามหัวเราะแห้งๆ ขณะที่ซ่านซ่านเริ่มพึมพำออกมาเป็นจังหวะอีกครั้ง “ว้าว...ว้าว...”

ลู่เจาเจาเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ขุดท่านน้า ขุดท่านน้า...

ก่อนเหลือบมองจู๋มั่วที่ดูแก่ขึ้นภายในข้ามคืนเดียว

“ตอนรุ่งสางจู่มั่วทนไม่ได้ก็เลยไปที่หลุมศพ กอดป้ายจารึกแล้วร้องห่มร้องไห้ไม่หยุด…” จุยเฟิงพูดขึ้นเบา ๆ

พวกลู่เจาเจากันกลับมามองหน้ากันทันที โชคดีที่เมื่อคืนทำให้หลุมศพกลับมาเป็นแบบเดิมแล้ว

หลังอาหารกลางวัน เสียงประกาศก็ดังขึ้นด้านนอก

“ไทเฮาทรงสิ้นพระชนม์แล้ว”

ลู่เจาเจาที่ได้ยินตกตะลึงไปนาน “ไทเฮา? ไม่กี่วันก่อนยังดีๆ อยู่เลยไม่ใช่หรือ”