หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1297

สีหน้าของเขาราวกับตำหนิกล่าวหาอีกฝ่าย

“ข้าว่าท่านต้องมีความลับปกปิดข้าแน่ๆ!”

“ท่านดีกับอวี้โจว… ไม่ดีกับข้าแล้ว!” ท่านทำตัวลับๆ ล่อๆ กับเซี่ยอวี้โจว แต่ไม่ยอมทำแบบนั้นกับข้า

ลู่เจาเจาค่อยๆ ลืมตาขึ้น นี่เจ้าตัวเล็กสัมผัสได้ถึงสิ่งผิดปกติแล้วอย่างนั้นหรือ

“ข้า ข้าไม่สน ข้าจะนอนกับท่าน”

หากมีความลับอะไรก็อย่าคิดว่าจะปิดบังข้าได้เลย!

แต่ลู่เจาเจากลับตอบไปอย่างลังเล “ไม่มีความลับอะไรทั้งนั้นแหละ รีบนอนได้แล้ว”

ซ่านซ่านนอนเปิดตากลมโตอยู่ข้างๆ โดยไม่ยอมนอนอยู่นาน

ลู่เจาเจาจึงขมวดคิ้ว “หลับตาได้แล้ว เด็กอดนอนจะตัวไม่สูงนะ เป็นเด็กเป็นเล็กจะนอนดึกไปทำไม...”

ซ่านซ่านพึมพำ “อ๋อ นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้พี่หญิงตัวไม่สูงหรือ”

เอ๊ะ!

ลู่เจาเจาจึงมองเขาด้วยความโกรธ “เจ้าเด็กนี่พูดจาไม่น่ารักเอาเสียเลย!”

ทันทีที่พูดจบ เสียงเคาะเป็นจังหวะสั้นสามครั้ง ยาวหนึ่งครั้งราวกับรหัสลับดังขึ้น

ลู่เจาเจารีบลุกขึ้นไปเปิดประตูในทันที

เซี่ยอวี้โจวที่สวมชุดสีดำย่องเข้าไปในประตู พร้อมกับจอบสองอันในอ้อมแขน

เมื่อเข้ามาด้านใน จึงเห็นซ่านซ่านที่มองมาด้วยความตื่นเต้น “ข้าว่าแล้วเชียว! ท่านมีความลับ ท่านไม่ยอมบอกข้า!”

“จะไปขุดดินกันหรือ” ขุดดิน? จอบ?

เซี่ยอวี้โจวอ้าปากพูดด้วยความตกใจ “ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่ แล้วพวกเราจะทำงานได้อย่างไร!”

ลู่เจาเจาได้แต่เอามือกุมหน้าผาก “ไปกันเถิด พาเขาไปด้วย”

หากไม่พาเขาไปด้วย นางเกรงว่าเจ้าเด็กซุกซนคนนี้จะสร้างปัญหามากกว่า

ซ่านซ่านฉีกยิ้มกว้างทันที “ซ่านซ่านเป็นเด็กดี! ไม่ดื้อไม่ซน!”

“จู๋มั่วล่ะ เขารู้สึกสงสัยหรือเปล่า”

“ไม่เลย เขาอยู่ในห้องอาอู๋ เห็นว่าเหม่อลอยกอดผ้าห่มของอาอู๋กับเสื้อผ้าเด็กที่เตรียมไว้น่ะ พวกเราต้องรีบไปขุดแล้ว ไม่อย่างนั้นจู๋มั่วอาจกลับไปเมื่อใดก็ได้”

ทั้งสามคนคุยกันและมุดช่องสุนัขออกไปจากสถานีพักแรมทันที

พร้อมกับแบกจอบวิ่งขึ้นไปบนภูเขา

จู๋มั่ว : เมียไม่อยู่แล้ว ลูกก็ไม่อยู่แล้ว ข้าอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว

ลู่เจาเจา : รีบขุดเมียกับลูกของเขาออกมาเร็วเข้า...

“เร่งมือกันหน่อย”

“ถ้าจู๋มั่วหวนกลับมาจะเป็นเรื่องใหญ่” เด็กทั้งสามช่วยกันขุดดินที่หน้าหลุมศพใหม่เอี่ยม

กลางดึก เหล่าอีกาบินออกมาพร้อมกับส่งเสียงร้อง

ในไม่ช้า โลงศพไม้หนานมู่ก็ปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน

เซี่ยอวี้โจวรีบยื่นมือออกไป ทว่าหงส์คู่มังกรกลับหลบเลี่ยงอย่างรังเกียจ แต่คลอเคลียอยู่บนมือของลู่เจาเจาอย่างเสน่หา

“ฮ่าๆ ๆ” ซ่านซ่านอดหัวเราะไม่ได้

“ดูข้านะ!” ซ่านซ่านยิ้มพร้อมกับเอื้อมมือออกไปเช่นกัน

ใครจะไปรู้ว่าหงส์คู่มังกรชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพุ่งเข้าหาใบหน้าของเขา ซ่านซ่านที่คิดว่าอีกฝ่ายอยากจูบเขาจึงเงยหน้าขึ้นอย่างมีความสุข

ทว่าหงส์คู่มังกรกลับตบเขาด้วยกรงเล็บ

ซ่านซ่านที่เริ่มมีแรงบ้างแล้วโต้กลับกรงเล็บลวงตานี้ จนหงส์คู่มังกรร้องไห้กลับไปในท้องทันที

เซี่ยอวี้โจวยิ้มกว้างจนถึงใบหู “ดีมาก ทำดี”

ซ่านซ่านมองท้องของอาอู๋ด้วยความโกรธควันออกหู

ลู่เจาเจาแค่ยิ้มอย่างเงียบๆ หงส์คู่มังกรเป็นสัญญาณมงคลของใต้หล้า ขับไล่วิญญาณชั่วร้ายมาตั้งแต่สมัยโบราณ แล้วซ่านซ่านคือความชั่วร้ายที่สุดในใต้หล้า น่าขันเหลือเกิน!

อาอู๋ค่อยๆ ฝืนลุกขึ้นยืนและทำความเคารพทั้งสาม

“ลุกขึ้นเถิด เจ้ากำลังท้องกำลังไส้ เหตุใดต้องสุภาพกับพวกเราด้วย เรื่องนี้เป็นความผิดของจู๋มั่ว…” เซี่ยอวี้โจวทอดถอนหายใจ

หากอาอู๋เป็นมนุษย์จริงๆ คงยากเกินกว่าจะรักษาได้

สุดท้ายแล้วจู๋มั่วก็ไม่ได้รักนางขนาดนั้น

เมื่ออาอู๋ได้ยินชื่อของจู๋มั่ว ดวงตาของนางกลับไร้การเปลี่ยนแปลงใดๆ และยังดูสงบนิ่งเป็นอย่างมาก

“หลังจากตายไปครั้งหนึ่ง ทุกอย่างก็จางหายไปมาก ข้าไม่ผิดหรือเป็นหนี้ต่อเขาเลย เพลานี้เป็นเพียงคนแปลกหน้าต่อกัน แค่มีลูกทุกอย่างก็เพียงพอแล้ว” นางลูบท้องเบาๆ ด้วยสายตาอันอบอุ่น