หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 130

เถ้าถ่านของกระดาษเผาลอยว่อน สาวน้อยนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นอย่างไรเรี่ยวแรง ร่ำไห้ไร้เสียงสะอื้น

“ท่านพ่อ ท่านแม่…ชิงชิงได้พบกับเจิ้งเย่ว์ พี่เจิ้งเย่ว์เป็นคนดี พวกท่านอยู่บนสวรรค์สบายใจได้” ซูจื่อชิงสะอื้นเสียงเบา รินเหล้าใส่ในชามทองเหลือง

ลู่เจิ้งเย่ว์เผากระดาษเป็นเพื่อนนาง

ซูจื่อชิงหนาวจนปากซีด

“กินข้าวสักหน่อยเถอะ ร่างกายของเจ้าไม่ค่อยดี อย่าปล่อยให้ตัวเองหนาวจนจับไข้” ลู่เจิ้งเย่ว์พยุงนางเข้ามาในห้อง บนโต๊ะมีอาหารจัดเตรียมไว้มากมาย

สายตาของเขามองไปที่จอกเหล้าสองจอก ก่อนดวงตาจะค่อยๆ เป็นประกาย

“พี่เจิ้งเย่ว์ ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างข้า”

“แม้ว่าข้าจะช่วยชีวิตท่านพี่ แต่ชิงชิงตัวคนเดียว ท่านพี่เป็นคนทำให้ชิงชิงมีความกล้าที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ ท่าน ช่วยชิงชิงไว้”

“เหล้าจอกนี้ ชิงชิงดื่มให้ท่าน” ซูจื่อชิงเลื่อนจอกเหล้าไปให้เขา

สีหน้าของลู่เจิ้งเย่ว์สงบนิ่ง “ชิงชิง ข้าสิต้องดื่มให้เจ้า” เขายกจอกเหล้าขึ้นมา

ชนแก้วกับซูจื่อชิง

ทั้งสองคนดื่มจนหมด

ซูจื่อชิงค่อยๆ ผ่อนลมหายใจ ราวกับว่าวางใจแล้ว

ก่อนจะเชื้อเชิญให้ลู่เจิ้งเย่ว์ทานอาหารไปไม่น้อย

อาจเป็นเพราะใช้ถ่านมากเกินไป หรืออาจเป็นเพราะกำลังเมามาย นางรู้สึกว่าในห้องอับชื้นเล็กน้อย ภาพของชายหนุ่มตรงหน้าดูซับซ้อน

แม้แต่เสียงพร่ำเรียกข้างหูก็ดูไม่เหมือนจริง

ราวกับนางได้ยินเสียงเขาถอนใจ “ชิงชิง เจ้าเมาแล้ว”

นางรู้สึกราวกับทั้งร่างรุ่มร้อน อยากจะหาที่ระบายให้สบายตัว

นางรู้สึกเหมือนโดนอุ้มไปบนเตียง แสดงเทียนโดนดับไปแล้ว และเหมือนจะได้ยินเสียงปิดประตู

เสียงฝีเท้าค่อยๆ ห่างออกไป นางรู้สึกเหมือนมีไฟสุมอยู่ในอก และกำลังแผดเผานางให้กลายเป็นเถ้าถ่าน นางสูญเสียสติสัมปชัญญะทั้งหมด

“ร้อน…” นางกระซิบเสียงกระเส่า