หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1302

“เจ้าเด็กนี่ กล้าหาญไม่เบาเลยนะ!” โอ้พระเจ้า นึกถึงตอนนั้น… เต๋าสวรรค์แทบต้องตรงดิ่งลงมาทำการบ้านให้กับนาง!

แต่เจ้ากลับกล้าฉีกมันทิ้ง!

ลู่เจาเจาเดินเข้ามาด้วยใบหน้าเย็นชา ทำให้เซี่ยอวี้โจวถอยห่างออกไปทันที

ซ่านซ่านที่อยากเดินเข้าไปหาใกล้ๆ กลับถูกลู่เจาเจามองมาด้วยสายตาดุร้าย เด็กน้อยจึงเดินถอยกลับอย่างน่าสงสาร

ดุจัง น่ากลัวจริงๆ

ห้องรับประทานอาหารถูกปกคลุมด้วยบรรยากาศอันแปลกประหลาด ทุกคนต่างรู้สึกหดหู่ใจมากจนไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

“ใกล้ถึงวันขับไล่วิญญาณชั่วร้ายแล้ว แม้จะอยู่ต่างแคว้น แต่ก็ละเลยเทศกาลนี้ไปไม่ได้”

“ประเดี๋ยวบ่าวจะไปจัดการให้เองเจ้าค่ะ”

เมื่อเห็นว่าบรรยากาศน่าหดหู่เพียงใด แม่นมจึงหาข้ออ้างหลบไปจากตรงนั้น โดยไม่ใส่ใจสายตาโศกเศร้าของซ่านซ่านเลยแม้แต่น้อย

นางรู้สึกเห็นใจที่ซ่านซ่านถูกตี แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมา เด็กคนนี้จะได้เรียนรู้ทุกครั้งหลังจากถูกตีเช่นกัน! เช่นนั้นมันคุ้มค่าแล้ว!

เด็กคนนี้ไม่ได้ถูกใส่ความ!

“ประเดี๋ยว... ข้าจะกลับเผ่ามังกร” จู๋มั่วก้มหน้าลงพูด

ลู่เจาเจารู้ว่าช่วงนี้เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก จึงไม่ได้เอ่ยปากห้าม “รีบไปรีบกลับแล้วกัน เพราะอย่างไรเจ้าก็หนีความผิดมาจากแดนเทพ”

จู๋มั่วเพียงแค่ตอบรับอย่างแผ่วเบา

หลังจากวางชามลงบนโต๊ะ ลู่เจาเจาก็พูดขึ้นว่า “ข้าจะไปซื้อขนมซูปิ่งย่างที่ถนนตะวันตก”

ในเมืองมีร้านขนมซูปิ่งย่างที่สืบทอดกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษ ไส้ในเนื้อนุ่ม แป้งด้านนอกกรอบร่วน และมีเมล็ดงาโรยอยู่ด้านบน

แต่ร้านค้ากลับปิดมาหลายวันเพราะภัยพิบัติธรรมชาติ และพิ่งเปิดร้านอีกครั้งในไม่กี่วันที่ผ่านมา

ขนมซูปิ่งจะอร่อยที่สุดตอนนำไปย่าง ลู่เจาเจามักไปซื้อด้วยตัวเองทุกวัน แม้ว่าจะต้องเข้าวัง นางก็จะเดินอ้อมไปซื้อมาสองชิ้น

ซ่านซ่านไม่กล้าตะโกนเรียกนาง จึงได้แต่เดินตามจากไกลๆ

เวลาที่ลู่เจาเจาซื้อขนม เขาจะเฝ้ามองอย่างกระตือรือร้น

ทว่าทันใดนั้น...

ดวงตาของซ่านซ่านกลับเปล่งประกาย ลมหายใจหยุดนิ่ง และวิ่งเข้าไปด้วยก้าวที่มั่นคง

เขาเหลือบมองพี่หญิงของเขาพลางพูดอย่างลังเล “ขะ...ข้าขอเลี้ยงพี่หญิงเอง!”

“หลังจากกินขนมของข้าแล้ว ท่านต้องไม่โกรธข้าแล้วนะ ดีหรือไม่”

“โอ้ น้องชายคนนี้ฉลาดเหลือเกิน อายุยังไม่ถึงสองขวบด้วยซ้ำ แต่กลับช่างพูดเช่นนี้” พ่อค้ารีบชมเชยเขาในทันที

เมื่อเห็นท่าทางงี่เง่า ลู่เจาเจาก็ถอนหายใจในที่สุด “ข้ากินสองชิ้น”

เซี่ยอวี้โจว : “ข้ากินสามชิ้น”

“ข้ากินหนึ่งชิ้น” อาหมานและจุยเฟิงกล่าวขึ้นพร้อมกัน

ซ่านซ่านได้แต่อ้าปากค้าง แต่เขาจะเลี้ยงพี่หญิงของเขาคนเดียวไม่ได้ จึงได้แต่จับเงินส่วนตัวในกระเป๋าด้วยน้ำตาไหลพราก

หางตาเหลือบมองใต้เท้าและพูดออกไปว่า “เลี้ยง เลี้ยงทุกคนเลย!”

“ขาหมูย่างของเราก็อร่อยเหมือนกันนะ พวกท่านอยากลองหรือไม่” พ่อค้าชี้ไปยังขาหมูมันๆ ที่อยู่ตรงหน้า

ซ่านซ่านกัดฟันตอบ “เอาซื้อชิ้น!”