หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 132

ท่านโหวลู่ ไม่ใช่ลู่เจิ้งเย่ว์ และก็ไม่ใช่เด็กหนุ่มอย่างลู่จิ่งไหวที่สามารถเทียบได้

ด้านนอกประตู เสียงสาวใช้เคาะประตูห้องดัง

“ท่านโหว ฮูหยินยืนอยู่ด้านนอกลานมาหนึ่งคืนแล้ว ท่านรีบไปดูเถิด ฮูหยินยืนอยู่ตรงหิมะนั่นทั้งคืนแล้ว…” สาวใช้ร้องๆไห้ออกมาพร้อมกัน

ท่านโหวลู่ลุกขึ้นมาในทันที สวมเสื้อผ้าอย่างร้อนรน ทิ้งไว้เพียงแค่ประโยคเดียว “ชิงชิง ข้าจะให้คำอธิบายกับเจ้า”

ซูจื่อชิง รับรู้ถึงสายตาที่เหยียดหยามของสาวใช้ เป็นเหมือนราวกับเข็มที่ทิ่มแทง

ยิ่งทำให้นางหวาดกลัว ไม่สงบสุขก็คือ คนที่นางชอบจริงๆ ก็คือลู่จิ่งไหว

ทั่วทั้งกายนางสั่นเทาไม่หยุด

นางเป็นผู้หญิงของลู่จิ่งไหว นางไม่อาจแต่งงานกับลู่หย่วนเจ๋อได้ ! !

นางเก็บความลับอันยิ่งใหญ่เอาไว้ หากว่าเปิดเผยออกไป เช่นนั้นก็จะต้องถูกประณามทั้งคำพูดแล้วตัวอักษร แล้วก็ตายไปโดยที่ไม่มีหลุมฝังศพ

ซูจื่อชิงกายสั่นเทา

ในตอนนี้ลู่หย่วนเจ๋อรีบร้อนกลับไปยังเรือนหลักโดยที่ไม่แม้แต่จะสวมถุงเท้าหรือรองเท้า

กลางเรือนนั้นมีหญิงสาวยืนอยู่ทั่วทั้งร่างกายปกคลุมไปด้วยหิมะจริงๆ

ร่างกายหญิงสาวสั่นเทิ้ม สายตาที่มองมายังเขาเต็มไปด้วยความเฉยเมย

ในใจของลู่หย่วนเจ๋อตื่นตระหนกขึ้นมา “อวิ๋นเหนียง…เมื่อคืนนี้ ข้าเข้าผิดห้องแล้ว”

“ข้าคิดว่านางเป็นเจ้า”

ร่างกายของสวี่ซื่ออวิ๋นเหมือนว่าแข็งทื่อขึ้นมา น้ำเสียงแหบแห้ง สายตาปกคลุมไปด้วยชั้นเมฆหมอก “ท่านโหว…ท่านโหวปกป้องดูแลข้ามากว่ายี่สิบปี อวิ๋นเหนียงไม่ควรที่จะเห็นแก่ตัว ท่านโหว ปล่อยให้อวิ๋นเหนียงได้สงบจิตสงบใจสักพักเถิด”

เติงจือประคองนางเอาไว้ ค่อยๆ ขยับ หิมะที่อยู่บนร่างกายจำนวนมากก็ร่วงหล่นลงมา

และเพิ่งจะหมุนกาย…

ร่างกายของสวี่ซื่อก็อ่อนแรงจนล้มลงไป ทำให้เติงจือต้องร้องตะโกนออกมาด้วยดวงตาที่แดงก่ำอย่างตื่นตระหนก “ฮูหยิน!”