หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1340

ใบหน้าของเหยาจิ้งอี๋ซีดเผือด ริมฝีปากที่เม้มแน่นสั่นระริก

“คานบนไม่ตรง คานล่างก็คด พ่อแม่เป็นแบบนี้ จะสั่งสอนอะไรลูกได้! คนแบบนี้ยังได้เป็นศิษย์ของนักปราชญ์ แล้วจะให้คนอื่น ๆ ยอมรับได้เยี่ยงไร?”

“เหยาจิ้งอี๋ ถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าจะผูกคอตาย ดีกว่าให้ลูกต้องมาอับอายขายหน้า ข้าไม่มีวันยอมมีชีวิตอยู่อย่างน่าสมเพชแบบเจ้า! ข้าจะต้องรักษาชื่อเสียงที่ดีงามเอาไว้ให้ลูก ลูกจะมีแม่ที่กล้าหาญเสียสละ แต่จะไม่มีอดีตอันแปดเปื้อน!”

เหยาจิ้งหว่านพยายามทำท่าทีให้ดูสงบนิ่ง

ได้ยินดังนั้น คนรอบข้างหลายคนก็พยักหน้าเห็นด้วย

ยุคสมัยนี้ หากต้องการรักษาชื่อเสียงและเกียรติยศ การปลิดชีพตนเองย่อมดีกว่าการมีชีวิตอยู่

อวี้จูค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน เดินตรงไปหาผู้เป็นมารดาต่อหน้าทุกคน

นางกุมมือมารดาไว้แน่น มิยอมปล่อยมือ

“ท่านแม่มิได้แปดเปื้อน ท่านแม่มิได้ทำผิด เหตุใดท่านจึงต้องตาย?”

“คนที่สมควรตาย มิใช่คนใจคอโหดเหี้ยมเช่นเจ้าหรอกหรือ?”

“หากอนาคตของลูกต้องแลกมาด้วยชีวิตของแม่ เด็กคนนั้น ก็ไม่ต่างจากสัตว์เดรัจฉาน!”

“อนาคตของข้า ข้าจะไขว่คว้ามันด้วยตัวเอง หากต้องแลกมาด้วยความตายของท่านแม่ อนาคตเช่นนั้น ข้าไม่ต้องการ!”

“อวี้จูเชื่อว่า การเป็นคนต้องไม่ไร้ซึ่งสำนึก หาไม่แล้ว ต่อให้ไต่เต้าขึ้นไปสูงส่งเพียงใด ก็เป็นได้แค่เดรัจฉานที่คอยรีดไถเอาแต่ผลประโยชน์จากชาวบ้าน!” ถึงแม้ร่างกายจะบอบบาง แต่แววตาของเด็กหญิงกลับเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น คำพูดของนางทำให้ผู้คนในที่นั้นต่างเกิดความรู้สึกนับถือขึ้นมา

นางมองนักปราชญ์ด้วยแววน้ำตาเอ่อคลอ “ท่านอาจารย์ หากท่านรังเกียจมารดาของศิษย์ ศิษย์ก็จะขอลาจากสถานศึกษาไป”

“อนาคตข้างหน้ามีค่าก็จริง แต่มารดายิ่งมีค่ามากกว่า”

อวี้จูมิได้จงใจสร้างภาพลักษณ์อันงดงามต่อหน้าธารกำนัล

นางเพียงแต่คิดเช่นนั้นจริง ๆ

สตรีที่สูญสิ้นความบริสุทธิ์ย่อมต้องตาย นั่นเป็นความผิดของโลกใบนี้ มิใช่ความผิดของมารดาแม้แต่น้อย!

“ดี! ดี!” ลู่เยี่ยนซูตบมือพลางยิ้มออกมาอย่างพอใจ

“ถ้าท่านนักปราชญ์ไม่รับเด็กคนนี้ไว้ ข้าขอรับเป็นศิษย์เอง!” ลู่เยี่ยนซูคิดอยากจะรับศิษย์เป็นครั้งแรก แววตาที่มองอวี้จูเปล่งประกายชื่นชม เด็กคนนี้...ช่างดีเลิศเกินคาด

จือซินขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ รีบเดินเข้ามาจับมืออวี้จูอีกข้างไว้

“ใครบอกว่าไม่รับกัน? ใครบอกว่าไม่รับกัน!! เด็กคนนี้เรียกข้าว่าท่านอาจารย์แล้ว จะเป็นการแสร้งได้เยี่ยงไร!?”

“ใครก็ห้ามแย่งข้า!” พูดไปพูดมาจือซินก็หัวเราะออกมา ต้นกล้าที่ดีเช่นนี้ เขาช่างโชคดีที่ได้พบเจอ!!

เขาแค่อยากพานางกลับไปอวดบนเขาเท่านั้น

“พรสวรรค์หาได้ยากยิ่ง แต่จิตใจที่ดีงามหาได้ยากกว่า อาจารย์มองคนไม่ผิด…” ยิ่งได้รู้จักอวี้จูมากเท่าไหร่ จือซินก็ยิ่งรู้สึกพึงพอใจมากขึ้นเท่านั้น เด็กน้อยคนนี้ช่าง… เหมือนกับเขาได้เจอขุมทรัพย์อันล้ำค่า

อาจารย์ครูผู้ส่งอวี้จูเข้าเมืองหลวง มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ของนาง

แต่เมื่อคิดดูแล้ว เด็กที่มีคุณสมบัติเพียบพร้อมเช่นนี้ หากอยู่ในมือของเขาคงเป็นการเสียโอกาส

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน