หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1339

ไม่นานนัก เหล่านักเรียนหญิงสำนักศึกษาสตรีก็ทยอยเข้ามาในห้อง

ญาติพี่น้องที่นั่งอยู่ต่างก็ตื่นเต้นกันยกใหญ่ เหยาจิ้งหว่านเหลือบไปเห็นเด็กสาวที่ยืนอยู่แถวหน้า

“นั่นเหวินซี นั่นเหวินซีของเรา!” เหยาจิ้งหว่านรู้สึกตื่นเต้นจนแววตาเป็นประกาย ความรู้สึกภาคภูมิใจผุดขึ้นมาในใจทันที

“ลูกสาวข้าจะได้เป็นศิษย์นอกสำนักของนักปราชญ์แล้ว ใช่ คนนั้นแหละที่ยืนนำหน้า” นางอดไม่ได้ที่จะคุยกับหญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ แน่นอนว่า เมื่อเห็นแววตาอิจฉาของอีกฝ่าย เหยาจิ้งหว่านก็ยิ่งยืดอกขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

แม้แต่ฉินเจียเหยียนก็ยังอดถอนหายใจด้วยความโล่งอกไม่ได้ โชคดีจริง ๆ โชคดีที่แต่งงานกับจิ้งหว่าน

ฉินเหวินซีรู้สึกได้ถึงสายตาของพ่อแม่ จึงส่งยิ้มบาง ๆ ไปให้

ทันใดนั้น เด็กรับใช้ผู้ติดตามก็เดินนำเหยาจิ้งอี๋เข้ามา

เมื่อครู่ยังทำท่าทีเป็นทางการกับฉินเจียเหยียนและภรรยาอยู่เลย บัดนี้กลับแย้มยิ้มละไมและเป็นมิตรกับเหยาจิ้งอี๋เสียอย่างนั้น

“ฮูหยินเหยาระวังธรณีประตูด้วยขอรับ” แม้กระทั่งตอนเข้าประตูก็ยังมีน้ำใจเตือน

ฉินเจียเหยียนและภรรยาต่างชะงัก หันกลับไปก็เห็นเหยาจิ้งอี๋จูงมือบุตรสาวเข้ามา

อวี้จูสวมชุดใหม่เอี่ยม เดินตามหลังมารดาอย่างว่าง่าย

“พวกเจ้ามาทำอะไรที่นี่? ที่นี่เป็นงานเลี้ยงรับศิษย์คนสุดท้ายของนักปราชญ์นะ!” เหยาจิ้งหว่านยังไม่ทันตั้งสติ ก็เอ่ยปากตำหนิเสียแล้ว

นางมองไปยังเด็กรับใช้ “เหตุใดจึงปล่อยให้ผู้ใดก็ไม่รู้เข้ามาในสถานศึกษาเช่นนี้?”

เหยาจิ้งอี๋มองนางด้วยสีหน้าเรียบเฉย มุมปากแฝงรอยยิ้มจาง ๆ

ขณะที่เด็กรับใช้กำลังจะเอ่ยปากอธิบาย อวี้จูก็ยกมือขึ้นเล็กน้อย เป็นสัญญาณให้เขาถอยออกไป

“เพราะว่า หากข้าไม่มา วันนี้ก็คงไม่มีพิธีไหว้ครู” แววตางามเป็นประกาย รอยยิ้มน้อย ๆ ผุดขึ้นที่มุมปาก พลางเอียงศีรษะเล็กน้อย

นับจากนี้ไป นางจะเป็นที่พึ่งให้มารดา!

นางจูงมือมารดา ก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นคง…

ยังไม่ทันที่นางจะเดินเข้ามาใกล้ ลู่เจาเจาก็กระโดดลงจากเก้าอี้เสียแล้ว “อวี้จู เจ้ามาแล้ว…” ว่าแล้วก็เดินเข้าไปจับมืออวี้จูอย่างสนิทสนม ก่อนจะหัวเราะพูดคุยกันอย่างออกรส

ทั้งสองคนสนิทสนมกันราวกับรู้จักกันมานาน มิได้เสแสร้งแกล้งทำ

แม้แต่ลู่เยี่ยนซูก็ยังเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “แม่นางอวี้จู…”

อวี้จูก้าวเข้าไปขอบคุณ “ตำราที่คุณชายลู่ให้มา ข้าอ่านจบแล้ว ขอบคุณคุณชายลู่ที่กรุณามอบตำราเล่มนี้ให้ แต่...มีบางจุดที่ข้ายังไม่เข้าใจ…”

ลู่เยี่ยนซูยิ้มอย่างสุภาพ “ว่างเมื่อไหร่ก็แวะมาที่จวนได้ ข้าจะอธิบายให้เจ้าฟังเอง”

“เจ้ามีป้ายของจวนแล้ว จะเกรงใจไปใย” ลู่เจาเจาทำปากยื่นน้อย ๆ พลางพูดหยอกเย้าอวี้จูด้วยรอยยิ้ม

ทุกคนต่างพากันสงสัย นางเป็นผู้ใดกัน? จึงได้รับการต้อนรับอย่างดีจากองค์หญิงและใต้เท้าลู่เช่นนี้?

“เป็นไปไม่ได้!” เหยาจิ้งหว่านถึงกับลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีตื่นตระหนก

ฉินเจียเหยียนจ้องมองเหยาจิ้งอี๋อย่างอ้ำอึ้ง ครั้งก่อนที่หน้าจวนลู่ เขาเห็นนางถูกเชื้อเชิญเข้าไป มิคาดคิดว่าจะเป็นนางจริง ๆ?

เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ไปได้?

ตึกตึกตึก เสียงหัวใจของเขาดังสนั่นราวกับฟ้าร้อง เขาพลาดอะไรไปกัน?

แม้แต่ประตูบ้านตระกูลลู่เขาก็ยังเข้าไม่ได้ แต่เหยาจิ้งอี๋กลับได้รับการเชื้อเชิญจากตระกูลลู่ด้วยความเคารพ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน