หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1338

ฉินเจียเหยียนที่ถูกนางชื่นชม รู้สึกราวกับล่องลอยอยู่บนปุยเมฆ

แต่แล้วภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ก็แล่นเข้ามาในหัว เหยาจิ้งอี๋ เจ้าจงคอยดูเถอะ!

แววตาของเขาฉายแววเหี้ยมเกรียมน่ากลัว

หน้าประตูสถานศึกษามีบ่าวรับใช้ยืนรอต้อนรับเหล่าผู้สูงศักดิ์ที่ทยอยกันเข้ามา

ภายในสำนักศึกษาสตรีล้วนอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของหมึกและกระดาษ เสียงอ่านหนังสือของนักเรียนดังก้องไปทั่วบริเวณ

ฉินเหวินซีในชุดนักเรียนสีน้ำเงินขาว มองไปยังอวี้จูที่อยู่ไม่ไกล แววตาฉายแววเยาะหยัน

“โอ้ สถานศึกษาของเราเดี๋ยวนี้แมวหมาอะไรก็เข้ามาได้หมดแล้วรึ...” ฉินเหวินซีเดินเข้าไปใกล้ สายตาจ้องมองด้วยความมุ่งร้าย

“สถานที่อันทรงเกียรติและเคร่งขรึมเช่นนี้ เจ้ายังกล้ามายืนอยู่ตรงนี้ ไม่กลัวว่าจะทำให้สถานศึกษาแปดเปื้อนหรือไร?”

“รีบไสหัวไปให้พ้น! อย่ามาทำให้อาจารย์ครูแปดเปื้อนสายตา!!”

อวี้จูขมวดคิ้วเล็กน้อย นางเหลือบมองประตูห้องที่ปิดสนิท ก่อนจะยกนิ้วแตะริมฝีปากปราม “อย่าส่งเสียงดังในสถานศึกษา!” นางจำได้ นี่คือบุตรสาวของเหยาจิ้งหว่าน

ครั้งที่นางยังศึกษาอยู่กับอาจารย์ เคยได้ยินอาจารย์เอ่ยชมเด็กคนนี้สองสามครั้งว่าเฉลียวฉลาดอยู่บ้าง

ฉินเหวินซีหัวเราะออกมา

“เจ้าเป็นตัวอะไรกัน สถานศึกษามีกฎอย่างไร ข้ารู้ดีกว่าเจ้าเสียอีก”

“มารดาของเจ้าเป็นหญิงแพศยา นอนกับใครต่อใครก็ไม่รู้ ใครเป็นพ่อของเจ้าก็ยังไม่แน่ ข้าเตือนเจ้า รีบไปให้พ้นเถอะ อย่ามาทำให้ที่นี่แปดเปื้อน”

“จริงสิ เจ้ายังไม่รู้สินะ? ข้ากำลังจะได้เป็นศิษย์นอกสำนักของนักปราชญ์แล้ว ช่างเถอะ บอกไปเจ้าก็คงไม่เข้าใจ รีบเก็บข้าวของแล้วไสหัวออกไปจากเมืองหลวงกับแม่ของเจ้าซะ!” นางโบกมือไล่ สายตาที่มองมายังอวี้จูราวกับเป็นสิ่งปฏิกูล

อวี้จูกัดริมฝีปากแน่น พอดีกับที่เพื่อนร่วมสำนักมาตามฉินเหวินซีพอดี ฉินเหวินซีจึงฉีกยิ้มกว้างแล้วเดินจากไป

ทันทีที่นางเดินลับไป ประตูห้องด้านหลังก็เปิดออก

อวี้จูน้อยโค้งคำนับอย่างนอบน้อม “ท่านอาจารย์”

จือซินจับจ้องมองร่างที่จากไป พลางขมวดคิ้วแน่น

“ปากคายแต่คำหยาบช้า เปล่าประโยชน์! ต่อให้มีพรสวรรค์เลิศล้ำเพียงใด จะมีประโยชน์อันใด!”

ลู่เยี่ยนซูในฐานะขุนนางผู้รับราชการ และยังเป็นจอหงวนผู้สอบได้ที่หนึ่งทั้งสามระดับ นั่งอยู่ทางด้านซ้าย

ตำแหน่งกลางที่เว้นว่างไว้สำหรับนักปราชญ์

ทางด้านขวาคือองค์หญิงเจาหยาง ผู้ทรงเครื่องแต่งกายอย่างหรูหรา งดงามราวกับดวงจันทร์ที่ล้อมรอบด้วยหมู่ดาว

ทว่า จุยเฟิงยังคงติดตามอยู่เคียงข้าง ยืนกอดอกด้วยท่าทางเย็นชา

เห็นลู่เยี่ยนซูเดินเข้ามา นางก็เอ่ยเรียกเสียงหวาน “พี่ใหญ่”

ลู่เยี่ยนซูเดินเข้าไปลูบหัวน้องสาวผู้มีผมนุ่มดุจปุยขน พลางคิดในใจ

น้องชายกับน้องสาวช่างต่างกันเหลือเกิน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน