หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1337

“ฮูหยิน ใกล้ถึงเวลาพิธีไหว้ครูแล้วเจ้าค่ะ…” สาวใช้ก้มหน้าต่ำด้วยเกรงว่าจะทำให้เหยาจิ้งหว่านผู้กำลังขุ่นเคืองโมโห

เหยาจิ้งหว่านกัดฟันแน่น วันนี้ตนเสียหน้ายิ่งนัก วันหน้าจะต้องเอาคืนให้สาสม!

นางหวนนึกถึงเรื่องราวเมื่อครู่ ดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธแค้น

ฉินเจียเหยียน!

เขายังคงฝังใจเหยาจิ้งอี๋ ทั้งที่นางแปดเปื้อนไร้ความบริสุทธิ์ กลายเป็นหญิงแพศยาชั่วช้า! เหยาจิ้งอี๋มีดีอะไรกัน?

“จิ้งหว่าน พวกเราไปสำนักศึกษาสตรีกันเถอะ อย่าให้เสียเรื่องสำคัญ”

“เหวินซีมีชื่อเสียงมากในสำนักศึกษาสตรี ข้าได้ยินมาว่านักปราชญ์ก็ยังเอ่ยปากชมเชยหลายครั้ง ครั้งนี้ตั้งใจเปิดรับศิษย์นอกสำนักสามคน เพื่อให้ศิษย์นอกสำนักไขข้อข้องใจ” ฉินเจียเหยียนหลบสายตาที่จ้องมองมาด้วยความสงสัยพลางกล่าวเสียงเบา

“ด้วยพรสวรรค์ของเหวินซี นางย่อมต้องเป็นหนึ่งในนั้นแน่นอน”

“น่าเสียดายที่ไม่มีใครสืบหาข่าวคราวของศิษย์คนสุดท้ายผู้นั้นได้ ทำให้นางได้รับโอกาสอันยิ่งใหญ่นี้ไป”

“แต่ถึงจะได้เป็นศิษย์แล้วอย่างไร ในเมืองหลวงนี้ไร้ซึ่งอำนาจและบารมี ใครจะรู้ว่าจะรักษาชีวิตนี้ไว้ได้หรือไม่” ฉินเจียเหยียนเคยส่งคนไปสืบมาหลายครั้ง แต่ดูเหมือนจะมีอำนาจลึกลับบางอย่างขัดขวาง ทำให้ไม่อาจสืบหาข้อมูลใด ๆ ได้เลย

เมื่อเอ่ยถึงเหวินซี สีหน้าของเหยาจิ้งหว่านก็ดูสดใสขึ้นมาก

นางสั่งให้คนนำไข่ไก่ร้อน ๆ กับผ้าขนหนูมา แล้วกลิ้งไปมาบนใบหน้าของฉินเจียเหยียนเพื่อลดอาการบวม

ดูเหมือนนางจะยังขุ่นเคืองอยู่ จึงออกแรงกลิ้งไข่แรงขึ้น ทำเอาฉินเจียเหยียนถึงกับหน้าย่นด้วยความเจ็บ

จากนั้นก็ใช้แป้งทาปิดรอยแดงรอยบวมไว้ จนแทบมองไม่เห็น

“จิ้งหว่าน เจ้าจงเชื่อข้าเถิด ตอนที่ข้าทิ้งนางแล้วเลือกแต่งกับเจ้า ข้ารู้สึกผิดต่อนางมาตลอด บัดนี้ ข้าเพียงแค่ต้องการชดใช้ความรู้สึกผิดในใจเท่านั้น”

“ในเมื่อนางไม่เห็นค่า ก็ช่างนางเถิด”

“ให้กอดลูกที่ไม่รู้ว่าเป็นลูกใครไปเถอะ สักวันก็คงจะลำบากเอง”

“เราสองคนเป็นสามีภรรยากัน เหวินซีและเหวินถานก็เป็นเด็กดี กตัญญูรู้คุณ ต่อไปภายภาคหน้าจะมีแต่ความสุขสบาย ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะเจ้า” ฉินเจียเหยียนแม้จะรู้ว่าเรื่องราวที่เหยาจิ้งอี๋ถูกลักพาตัวไปอาจมีเบื้องลึกเบื้องหลัง แต่บัดนี้ลูก ๆ เติบโตขึ้น ตระกูลเหยาและตระกูลฉินก็มีความสัมพันธ์แน่นแฟ้น ยังไม่ถึงเวลาที่จะเปิดโปงความจริง จึงได้แต่เก็บงำความขุ่นเคืองใจเอาไว้

“การได้แต่งงานกับเจ้า คือโชคดีที่สุดในชีวิตของข้า” แววตาคมกล้าของฉินเจียเหยียนฉายแววจริงใจ แต่ยากจะหยั่งรู้ว่าจริงแท้สักเพียงใด

หลังจากที่เขาเอ่ยถ้อยคำเหล่านั้นออกมา แม้เหยาจิ้งหว่านจะยังรู้สึกขุ่นเคืองอยู่บ้าง แต่สีหน้าก็เริ่มผ่อนคลายลง

ไม่ว่าอย่างไร ผู้ชนะก็คือนาง เหยาจิ้งหว่าน

ไม่ว่าจะเป็นลูกหรือสามี อนาคตที่สดใสล้วนเป็นของนาง เหยาจิ้งหว่าน

ผู้ที่ดำเนินชีวิตได้ดียิ่งกว่า ก็คือนาง เหยาจิ้งหว่าน

เมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันมงคลของบุตรสาว เหยาจิ้งหว่านจึงฝืนยิ้มพลางกล่าวว่า “เข้าไปในสถานศึกษาเถอะ อย่าให้เหวินซีรอนาน”

“คุณชายลู่…” ฉินเจียเหยียนผู้หยิ่งยโสโอหังเมื่ออยู่ต่อหน้าเหยาจิ้งอี๋ บัดนี้กลับแสดงความอ่อนน้อมถ่อมตนอย่างถึงที่สุด

ลู่เยี่ยนซูมีชื่อเสียงในหมู่บัณฑิต วันนี้ ลู่เจาเจาจงใจขอให้พี่ใหญ่มาช่วยเสริมบารมีให้กับอวี้จู

ฉินเจียเหยียนกลัวว่าลู่เยี่ยนซูจะจำเขาไม่ได้ จึงรีบแนะนำตัวเองทันที “ข้าเป็นคนตระกูลฉินแห่งซีเหอ ตอนที่ท่านพ่อของท่านพาท่านกลับไปไหว้บรรพบุรุษที่ชิงซี ข้ายังเคยอุ้มท่านเลย”

ในตอนนั้น ฉินเจียเหยียนยังไม่ได้แต่งงาน และมีความสัมพันธ์กับลู่หย่วนเจ๋อ ผู้ซึ่งอายุมากกว่าสองสามปีอยู่บ้าง

ลู่เยี่ยนซูมีสีหน้าเรียบเฉย ทักทายด้วยท่าทีห่างเหินแต่สุภาพว่า “ท่านลุงฉิน ช่วงก่อนหน้านี้งานยุ่งนัก ยังไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับท่านลุงเลย ต้องขออภัยท่านลุงด้วย” ลู่เยี่ยนซูมีรัศมีของผู้มีอำนาจสูงส่งอยู่รอบตัว จนฉินเจียเหยียนรู้สึกกดดันเล็กน้อยเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา

ใครจะไปคิดล่ะ ว่าลู่หย่วนเจ๋อที่ไม่ได้ดิบได้ดีอะไร กลับมีลูกชายที่ประสบความสำเร็จได้ถึงเพียงนี้

ลูก ๆ ของเขาทุกคนล้วนเก่งกาจ

แต่โชคร้ายที่เขาไม่มีวาสนาได้ชื่นชม

ฉินเจียเหยียนเห็นว่าอีกฝ่ายยังจำเขาได้ก็ยิ้มออกมาอย่างยินดี

“เยี่ยนชูเป็นคนสำคัญที่รับใช้ใกล้ชิดฝ่าบาท ลุงไหนเลยจะกล้าตำหนิ ถ้าว่างเมื่อไหร่ พวกเราลุงหลานค่อยมาดื่มกันสักสองสามจอก ท่านว่าอย่างไร?” ฉินเจียเหยียนกล่าวด้วยสีหน้าคาดหวัง พอเห็นลู่เยี่ยนชูพยักหน้า จึงเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย

เมื่อนัดหมายเวลาเรียบร้อยแล้ว ลู่เยี่ยนซูก็ขอตัวลา

“ท่านพี่ช่างเก่งกาจนัก! ตระกูลลู่ขึ้นชื่อว่าเข้าถึงตัวยาก…” บัดนี้ผู้คนมากมายต่างรุมล้อมประจบประแจงตระกูลลู่ แต่ตระกูลลู่ก็มักจะปิดประตูไม่ต้อนรับแขกอยู่เสมอ