หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1336

“เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาให้อภัยแทนข้า เจ้าเป็นอะไรกัน!” เหยาจิ้งอี๋ไม่ประนีประนอม

ใบหน้าของฉินเจียเหยียนแดงก่ำ “จิ้งอี๋ ให้ข้าได้ชดใช้ให้เจ้านะ”

“ข้าเคยตรวจสอบมานานแล้ว ตอนนั้นที่ทางราชการโจมตีโจรเขา เจ้าถูกซื้อขายไปที่หมู่บ้านห่างไกลพอดี หลายปีมานี้โยกย้ายไปหลายที่ คลอดและเลี้ยงดูบุตรในภูเขา ผู้ชายนั้นติดเหล้าอย่างมาก มักจะทำร้ายและด่าทอเจ้า หลายปีมานี้เจ้ามีชีวิตที่ยากลำบากอย่างมาก แถมยังมีหลายครั้งที่เกือบจะเสียชีวิต...”

“ปัจจุบัน เจ้าตัดขาดกับตระกูลเหยา จะมีชีวิตอยู่ต่อไปยังไง”

เหยาจิ้งอี๋มีสีหน้าที่เรียบนิ่ง “มีชีวิตยังไงเหรอ ไม่ลำบากเจ้าให้เหนื่อยหรอก ข้าคงจะมีชีวิตที่อิสระสบายมากกว่าเจ้า”

“จิ้งอี๋ ไม่ต้องทำแบบนี้ต่อหน้าข้าหรอก”

“เจ้ากลับมาหาจ้า ให้ข้าได้ดูแลพวกเจ้าแม่ลูกนะ”

“ความจริงก็เป็นข้าเองที่ติดค้างเจ้า ถือว่าให้โอกาสให้ข้าได้ชดใช้นะ!” ฉินเจียเหยียนมองนางด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง เขาไม่คิดว่าเหยาจิ้งอี๋จะปฏิเสธ

แต่เหยาจิ้งอี๋กลับหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ “เจ้าให้ข้าเป็นน้อยเหรอ”

“จะเป็นน้อยได้ยังไง เจ้ากับข้ามีการหมั้นหมายอยู่แล้ว ตอนนี้ก็แค่สานสัมพันธ์กันต่อก็เท่านั้นเอง!” ฉินเจียเหยียนพูดอย่างมีเหตุผล ท่าทางดูทรงเกียรติสง่าผ่าเผย

ท่าทางหน้าด้านหน้าทนจองเขาทำให้เหยาจิ้งอี๋โกรธอย่างมาก

“จิ้งหว่านมีนิสัยโอหัง ยังไงก็สู้เจ้าไม่ได้” เขาพูดออกมาด้วยความคิดถึง

เพิ่งพูดจบ เหยาจิ้งหว่านก็เดินลงมาจากรถม้า นางโกรธหน้าเขียว สายตาที่มองไปที่เหยาจิ้งอี๋เต็มไปด้วยความอิจฉาและเคียดแค้น

“ท่านพี่ ตำแหน่งภรรยาเอกมันเป็นของพี่อยู่แล้ว ถ้าพี่จะเอาก็เอาไปเลย เป็นจิ้งหว่านเองที่ชิงตำแหน่งของพี่ไป!” นางกำผ้าเช็ดหน้าไว้แน่นและน้ำตาไหลลงมาทันที ฉินเจียเหยียนเองก็ร้อนรนใจทันทีที่นางปรากฏตัว

ภาพนี้มันทำให้เหยาจิ้งอี๋โกรธถึงขั้นสุด

นางยกมือขึ้นและตบไปที่หน้าของฉินเจียเหยียนอย่างแรงอย่างรวดเร็วโดยที่เขาไม่ทันจะได้ตั้งตัว

ตบไปอย่างแรงจนทิ้งรอยฝ่ามือบนหน้าของฉินเจียเหยียน

“ของสกปรกที่ไร้ยางอาย พวกเจ้าสามีภรรยาช่างน่ารังเกียจจริงๆ!”

“พวกเจ้าสองคนนี่มันศีลเสมอกันจริงๆ!”

“ผู้ชายที่สกปรกต้อยต่ำ! ยังกล้าจะให้ข้าเป็นน้อยอีกเหรอ เจ้ายังสู้โจรเขาไม่ได้เลย สัตว์เดรัจฉานในคาบคนจริง!”

“เหยาจิ้งหว่าน เดิมทีข้าคิดว่าเจ้าโง่ พอมาดูตอนนี้แล้ว เจ้าทั้งโง่ทั้งเหี้ยม! คิดร้ายกับพี่น้องของตนเพราะผู้ชาย เจ้าคอยดูเวรกรรมเถอะ! เจ้าคิดว่าเขาเป็นคนดีขนาดไหนกัน ถุย...” เหยาจิ้งอี๋ถุยน้ำลายใส่หน้านาง

เหยาจิ้งอี๋ด่าอย่างไม่เกรงใจ พวกเขาสองคนสามีภรรยาหายใจแรง เก็บสีหน้าอาการไม่ได้เลย

“เจ้าคิดว่าเจ้ายังเป็นหญิงสาวอ่อนเยาว์เหมือนแต่ก่อนเหรอ”

“ก็แค่เห็นว่าเจ้าน่าสงสาร แค่อยากจะให้เจ้ามีข้าวกินเท่านั้นเอง แต่เจ้ากลับไม่รับความหวังดี”

“จิ้งหว่าน เจ้าเชื่อข้า ข้าก็แค่เห็นแก่ความสัมพันธ์ก่อนหน้า อยากจะจบกันด้วยดีกับนาง จะไปคิดอะไรกับนางได้ยังไง บนโลกนี้มีผู้หญิงมากมาย ข้าจะไปหาหญิงที่เหมือนโสเภณีได้ยังไงกัน! คนอื่นคงจะหัวเราะเยาะข้าแย่!”

“ตอนนั้นนางถูกโจรเขาลักพาตัวขึ้นภูเขา ถูกผู้ชายพวกนั้น... ผู้หญิงสกปรกแบบนี้ ข้าจะเอาได้ยังไง” ฉินเจียเหยียนรีบอธิบาย แต่เหยาจิ้งอี๋กลับพูดเสียงแข็งว่า

“เจ้าพูดอีกครั้งสิ!” สายตาของนางแทบจะฆ่าคนได้

“ตอนนั้นโจรเขาลักพาตัวข้าไปก็เพื่อเงิน ไม่ได้ทำอะไรข้าเลย! เป็นพวกเจ้าเองที่ให้เงินประกันไม่เต็มจำนวน ทำให้ข้าถูกขายต่อ!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน