หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1342

“ในเมืองหลวงแห่งนี้ เหล่าบัณฑิตมากมายล้วนไม่เคยเห็นใต้เท้าลู่เอ่ยปากแย่งชิงผู้ใด”

ลู่เยี่ยนซูเป็นบุคคลที่โด่งดังในเมืองหลวง อายุยังน้อยก็สอบได้จอหงวน เป็นขุนนางใหญ่โต

สะใภ้ใหญ่ตระกูลเหยาอดกลั้นความดีใจไว้ไม่อยู่ “ท่านพ่อ เป็นน้องหญิง! เป็นน้องหญิงจริง ๆ!”

คนตระกูลเหยาต่างใบหน้าเปี่ยมล้นด้วยความยินดี “ดี ๆ ๆ ตระกูลเหยาของข้า ในที่สุดก็รอคอยจนถึงวันที่หวังไว้แล้ว!”

“ข้าก็บอกแล้วว่าน้องหญิงมีวาสนา พวกเจ้ายังไม่เชื่ออีกหรือ? ตอนนั้นโชคดีที่จิ้งอี๋เป็นคนถูกจับตัวไป มิเช่นนั้นแล้ว ไหนเลยจะมีเรื่องดี ๆ เช่นวันนี้” สะใภ้รองพูดจาไม่ไว้หน้าผู้ใด ผู้คนต่างพยักหน้าเห็นด้วย

มีเพียงฮูหยินเฒ่าเหยาเท่านั้นที่ขอบตาแดงก่ำ รู้สึกปวดร้าวในใจ

“ข้าก็บอกแล้วว่า แต่ละคนต่างมีวาสนาของตัวเอง จิ้งหว่านเกิดมาเพื่อเป็นผู้มั่งคั่ง ถ้าจิ้งอี๋มาอาละวาด แล้วจิ้งหว่านจะทำเช่นไร?”

“พวกเจ้าลองคิดดูสิ ใช่เหตุผลนี้หรือไม่?”

“จิ้งอี๋ช่างไม่นึกถึงตระกูลเหยาเอาเสียเลย”

“เร็วเข้า ไปซื้อประทัดมา พอเหวินซีออกมา เราต้องจุดประทัดฉลอง นี่เป็นเรื่องน่ายินดีอย่างยิ่ง”

ด้านหลังสะใภ้ใหญ่เหยา มีหญิงสาวเหยาหลานจือยืนอยู่ นางเม้มริมฝีปากอย่างเขินอาย “ท่านแม่ ท่านต้องไปคุยกับท่านอาหญิงให้รู้เรื่อง”

สะใภ้ใหญ่เหยาตบมือบุตรสาวเบา ๆ “มิต้องห่วง มิต้องห่วง เหวินซีถูกใต้เท้าลู่หมายตาไว้แล้ว แสดงว่าท่านต้องชอบพอนางมาก มีเหวินซีคอยเป็นสะพานให้ เจ้าก็หมั่นไปเดินเล่นที่จวนลู่บ่อย ๆ ก็แล้วกัน”

ครอบครัวเหยาอยู่เฉยที่โรงน้ำชาไม่ได้ จึงลุกขึ้นไปยืนรอที่หน้าสำนักศึกษาสตรีทันที

“รีบไปเตรียมเงินสินน้ำใจไว้ จิ้งหว่านมาแบบรีบร้อน คงไม่ได้เตรียมตัวมา” ผู้เฒ่าเหยาหน้าแดงก่ำด้วยความดีใจ จิ้งหว่านคือความภาคภูมิใจของเขา

“จริงสิ เรื่องของจิ้งอี๋ ไม่ได้เล็ดลอดออกไปข้างนอกใช่ไหม? ตอนนี้เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ อย่าให้ข่าวรั่วไหลออกไปจนคนเขานินทาได้” ผู้เฒ่าเหยาถามขึ้น

“ท่านวางใจเถิด ลูกสะใภ้ได้ปล่อยข่าวออกไปแล้ว ช่วงก่อนหน้านี้มีคนมาที่จวนแอบอ้างเป็นน้องหญิงที่ตายไปหลายปีแล้ว พวกเราเตรียมรับมือไว้ก่อนแล้วเจ้าค่ะ”

“โชคดีที่นางยังรู้จักประมาณตน ไม่ได้ออกไปพูดจาเลอะเทอะ”

ผู้เฒ่าเหยาโล่งใจ สายตาจับจ้องไปที่ประตูสำนักศึกษาสตรีอย่างไม่วางตา

เขาเดินไปเดินมาหน้าสำนักศึกษาสตรีอย่างกระวนกระวายใจ เหลือบมองเวลาเป็นระยะ ๆ ใกล้เที่ยงวัน ประตูก็เปิดออกเสียงดังเอี๊ยด

ประตูใหญ่สำนักศึกษาสตรีเปิดออก

ครอบครัวเหยาจุดประทัดฉลองเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ประทัดสีแดงเพลิงลุกโชนอยู่หน้าประตู

ประกายไฟนับไม่ถ้วนแตกกระจาย ราวกับนำพาแต่ความโชคดี

ครอบครัวเหยากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ลูกหลานในบ้านได้รับเลือกจากท่านนักปราชญ์ให้เป็นศิษย์คนสุดท้าย ได้รับไอนักปราชญ์ ได้รับไอนักปราชญ์…” ชาวบ้านที่ยืนดูอยู่แต่เดิมไม่เข้าใจ พลันส่งเสียงอึกทึกขึ้นมาทันที

ตระกูลเหยาหอบตะกร้าเหรียญทองแดงใบใหญ่ ชวนให้ผู้คนมากมายต่างรุมล้อมเข้ามาแสดงความยินดี พร้อมกับคำสรรเสริญเยินยอท่านผู้เฒ่าไม่ขาดปาก แถมยังไม่ลืมหยิบเหรียญทองแดงไปสัมผัสไอนักปราชญ์กันอีกด้วย

“โอ้โห นี่มันวาสนาของตระกูล ได้เป็นศิษย์ของท่านนักปราชญ์ อนาคตต้องโด่งดังไปทั่วหล้าเป็นแน่” ทุกคนทั้งอิจฉาและชื่นชมยินดี

ตระกูลเหยาได้รับเกียรติอย่างสูงสุด ท่ามกลางสายตาของผู้คน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน