“จิ้งอี๋ ถึงแม้เจ้าจะตัดขาดจากตระกูลเหยาไปแล้ว ยังไงก็มีสายเลือดเดียวกัน”
“จิ้งหว่านทำผิดต่อเจ้าจริง แต่หลายปีมานี้นางก็รู้สึกผิดมาโดยตลอด เจ้าเป็นพี่สาวแท้ ๆ จะไปถือสาอะไรกับนางนักหนา?”
“เอาเงินนี่ไปแล้วออกไปจากเมืองหลวงเสีย ไม่ว่าเจ้าจะไปที่ใดก็ตาม อย่าได้หวนกลับมาเมืองหลวงอีก”
ท่านผู้เฒ่าเหยาจ้องมองนางด้วยสายตาเหยียดหยาม ราวกับกำลังไล่ขอทาน
“นี่ลูกของเจ้าสินะ? อย่าฝันหวานว่าจะส่งนางเข้าสำนักศึกษาสตรีเลย แม้แต่จะอาศัยบารมีของเหวินซีก็ไม่มีทางหรอก หาบัณฑิตแก่ ๆ มาสอนหนังสือเบื้องต้นให้นางก็พอแล้ว”
อวี้จูกำมือมารดาแน่น เงยหน้ามองด้วยแววตาที่ไร้ซึ่งความหวาดกลัวและความลังเล
ราวกับได้พบกับที่พึ่งพิงอันแข็งแกร่ง
สะใภ้ใหญ่ตระกูลเหยาเดินเข้ามาอย่างยิ้มแย้ม “ตระกูลเหยาไม่มีทางรับเจ้า ตอนนั้นเจ้าได้ตายไปแล้ว เราก็แจ้งตายให้เจ้าเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ให้เงินติดตัวไปบ้างก็ถือว่าตระกูลเหยาใจดีมากแล้ว”
“เจ้าอย่ามาขวางทางอยู่ตรงนี้ รีบไปซะ เดี๋ยวจิ้งหว่านมาเห็นเข้าจะไม่พอใจเอา”
พูดไปพูดมา สะใภ้ใหญ่ตระกูลเหยา ยิ่งยิ้มลึกซึ้งขึ้น “เจ้ายังไม่รู้สินะ?”
“เหวินซีถูกนักปราชญ์รับเป็นศิษย์คนสุดท้ายแล้ว!”
“ต่อไปก็จะได้เป็นศิษย์ร่วมสำนักเดียวกับปรมาจารย์ทั้งหลาย ภายภาคหน้าเกียรติคุณย่อมขจรขจายไปทั่วหล้า”
“ศิษย์ของนักปราชญ์ล้วนแต่มีชื่อเสียงโด่งดังทั้งนั้น ใครบ้างที่ไม่รู้จัก?”
“จิ้งอี๋ ชะตาชีวิตของคนเรามันต่างกัน อย่าไปแก่งแย่งเลย ไปจากเมืองหลวงเสียเถอะ”
“เหวินซีถูกนักปราชญ์และใต้เท้าลู่แย่งตัว ทั้งชีวิตนี้เจ้าไม่มีทางเทียบได้หรอก” สะใภ้ใหญ่เหยาถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ หากตอนนั้นจิ้งอี๋ไม่ยกองครักษ์ให้จิ้งหว่าน คนที่ถูกจับตัวไปอาจเป็นจิ้งหว่านก็ได้
ชะตาชีวิตช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว
คำพูดเหล่านั้นทำให้เหยาจิ้งอี๋นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ นางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “พวกเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเหวินซีถูกรับเป็นศิษย์?”
สะใภ้ใหญ่เหยาหน้าตาเบิกบานอย่างปิดไม่มิด “ข่าวนี้แพร่สะพัดไปทั่วแล้ว บุตรสาวของฮูหยินเหยาถูกนักปราชญ์รับเป็นศิษย์คนสุดท้าย”
“ทั้งยังทำให้ใต้เท้าลู่กับนักปราชญ์แย่งบัณฑิตกัน แม้แต่องค์หญิงเจาหยางยังเอ็นดูเหวินซีเป็นอย่างมาก”
“ในสำนักศึกษาสตรี จะมีฮูหยินเหยากี่คนกันเชียว?”
ตระกูลเหยากำลังจะมีวาสนาที่รุ่งโรจน์ยิ่งกว่าใคร!!
เมื่อครู่นี้พวกเขาได้รับบัตรเชิญมากมายจากบุคคลที่ก่อนหน้านี้ไม่อาจเอื้อมถึง แต่ตอนนี้กลับยิ้มแย้มแสดงความยินดี ตระกูลเหยาจึงรู้สึกหายใจทั่วท้องขึ้นมาในทันที
เห็นเด็กรับใช้ยื่นเงินให้ เหยาจิ้งอี๋โบกมือปฏิเสธอย่างเรียบเฉย
“มิต้องให้เงินหรอก”
“ในเมื่อข้าถูกตัดออกจากบัญชีครัวเรือน และตัดขาดจากตระกูลแล้ว ข้าก็มิใช่บุตรสาวของตระกูลเหยาอีกต่อไป ย่อมไม่จำเป็นต้องรับเงินสงเคราะห์จากตระกูลเหยา”
นางมิได้หูหนวกตาบอดต่อคำเล่าลือที่ตระกูลเหยาปล่อยออกมา
บุตรสาวคนโตของตระกูลเหยาตายไปแล้ว เรื่องนี้เป็นที่แน่นอนดั่งตอกตะปูลงบนแผ่นเหล็ก
เป็นเช่นนี้ก็ดี
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์
ทำไมตัดเหรียญไปแล้วแต่ตอนไม่ปลดล็อคคะ ขึ้น error แต่หักเหรียญติดแจ้งปัญหาก็ไม่ได้...
ทำไมช่วงนี้ error บ่อยจังเลยคะ...
เติมเหรียญแล้วทำไมถึงปลดล็อคไม่ได้คะ...
ทำไมปลดล็อคไม่ได้คะ...
บท 613 ไม่ลงแล้วหรือค่ะ...
ไม่ลงต่อแล้วเหรอคะ...
อ่านบทที่ 613 กันที่ไหนคะ...
รอค่ะ แต่ช้าจัง สนุก รอค่ะ...
รอตอนต่อไปค่าา...
สนุกมากค่ะ รอตอนต่อไปอยู่ค่ะ...