หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1344

“ฉินเหวินซีถูกนักปราชญ์ประณามต่อหน้าธารกำนัลว่า มีพฤติกรรมชั่วช้า ห้ามมิให้เข้าสำนักศึกษาสตรีอีกตลอดชีวิต ตัดอนาคตโดยสิ้นเชิง”

“พิธียังไม่ทันเสร็จ ทั้งครอบครัวนางก็ถูกไล่ออกจากสำนักศึกษาสตรีไปแล้ว”

“ถ้าพวกท่านมาเร็วกว่านี้ คงจะทันเห็นพอดี”

“เป็นไปไม่ได้ จะเป็นไปได้ยังไง ข้างนอกใคร ๆ ก็เตรียมของขวัญกันทั้งนั้น ไม่มีทาง!” สะใภ้ใหญ่ตระกูลเหยาใจคอไม่ดี ฉินเหวินซีถูกไล่ออกจากสำนักศึกษาสตรี ทั้งยังห้ามเข้าไปอีก? ทำเอาความฝันสลายไปในพริบตา และยังหวั่นใจว่าจะโดนลูกหลงไปด้วย

นักปราชญ์เปรียบเสมือนเข็มทิศนำทางของเหล่าบัณฑิต เหวินซีมีพรสวรรค์มาก เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้?

เด็กรับใช้เห็นพวกเขาไม่เชื่อ ก็โพล่งขึ้นอย่างหัวเสีย “ข้าจะหลอกพวกท่านทำไมกัน เมื่อครู่ทุกคนเห็นกันทั้งนั้น”

ตระกูลเหยาเห็นเด็กรับใช้เริ่มโมโห จึงได้แต่เก็บงำความหงุดหงิดไว้ในใจ

“แล้วศิษย์คนสุดท้ายเป็นใครกัน?” ท่านผู้เฒ่าเหยาถามด้วยสีหน้าบึ้งตึง ใบหน้าเหี่ยวย่นแดงก่ำด้วยความอับอาย

แทบจะไร้ซึ่งศักดิ์ศรีใด ๆ

“เมื่อครู่พวกท่านก็ได้พบแล้วมิใช่หรือ? ก็คนที่พูดคุยกับพวกท่านนั่นเอง”

“ศิษย์คนสุดท้ายมีนามว่า อวี้จู มีพรสวรรค์ยอดเยี่ยม เพียบพร้อมด้วยคุณสมบัติที่ดีงาม ท่านนักปราชญ์ชื่นชอบยิ่งนัก ตั้งแต่เดือนก่อน ท่านนักปราชญ์ก็ได้ทดสอบนางแล้ว”

“คุณหนูน้อยผู้นี้ถูกเหล่าอาจารย์ครููทดสอบอยู่หนึ่งเดือนกว่าจะผ่าน”

“แปลกจริง พวกท่านมิได้บอกว่าศิษย์คนสุดท้ายเป็นลูกหลานในตระกูลหรือ? ไฉนจึงยังไม่รู้ว่าเป็นผู้ใดกันแน่ หรือว่าพวกท่านเป็นนักต้มตุ๋นกัน?” เด็กรับใช้มีสีหน้าระแวดระวัง ก่อนหน้านี้เขาเห็นคนตระกูลเหยารับบัตรเชิญ

คนตระกูลเหยาหน้าซีดเผือด ต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

“มิได้ มิได้ เป็นความเข้าใจผิด พวกเราเข้าใจผิดเอง” สะใภ้ใหญ่ตระกูลเหยาหน้าซีดเผือดรีบอธิบาย ก่อนจะพาคนในครอบครัวจากไปด้วยท่าทางร้อนรน

“หรือว่าจะเป็นจิ้งอี๋กับอวี้จู?” สะใภ้รองตระกูลเหยาเอ่ยขึ้นอย่างยากลำบาก

คนตระกูลเหยาพากันไปยืนอออยู่ตรงมุม ทุกคนปิดปากเงียบ สีหน้าดูน่ากลัวนัก

“จริงสิ มิน่าล่ะ...”

“มิน่าล่ะข้าถึงรู้สึกว่ามันแปลก ๆ อยู่ตลอด...” พี่ใหญ่ตระกูลเหยาตบมือฉาด

“แย่แล้ว เราคงเข้าใจผิดมาตั้งแต่แรกแล้ว”

“ข้าเคยได้ยินมาว่า ตอนองค์หญิงเจาหยางเสด็จไปแคว้นฟั่น นางช่วยเหลือเด็กหญิงที่ถูกสวมรอยตัวตนเอาไว้หลายคน เส้นทางที่นางผ่านก็เป็นที่ที่อวี้จูอยู่!”

“องค์หญิงเจาหยางกับอวี้จู คงจะรู้จักกันมานานแล้ว”

“จิ้งอี๋กับอวี้จู คงไม่มีธุระสำคัญอะไรถึงได้เข้าเมืองหลวงมา ทั้งที่สามีก็ตายจากไป แม่ลูกผู้อ้างว้างจะเข้าเมืองหลวงมาทำไมกัน?”

“เหตุผลเดียวที่เป็นไปได้…” พี่ใหญ่ตระกูลเหยาถอนหายใจยาว

ฮูหยินใหญ่เหยาส่ายหน้า “ก็เพื่อการศึกษา” บุตรสาวของนาง เพื่อที่จะส่งเสริมอวี้จู จึงได้พาเข้าเมืองหลวงมา!

“ตอนที่ข้าแอบไปดูอวี้จูตัวน้อยที่ถนนตงต้าเจีย ข้าได้ยินเสียงอ่านตำราดังออกมาจากในบ้าน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน