หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1345

พ่อแม่ได้รับจดหมายจากจิ้งอี๋แล้วหรือยัง? หวังว่าท่านจะตอบกลับมา

บัดนี้ลูกอาศัยอยู่ที่ถนนตงต้าเจียในเมืองหลวง อวี้จูกำลังศึกษาเล่าเรียนกับอาจารย์ครู แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะผ่านหรือไม่

ในจดหมายลูกเอ่ยถึงเรื่องการเรียนของลูกอยู่หลายครั้ง และหวังว่าท่านจะตอบกลับมา

แต่ที่จวน นอกจากนายหญิงใหญ่ที่อ่านจดหมายทุกตัวอักษรแล้ว ก็ไม่มีใครสนใจจดหมายเลย

ท่านผู้เฒ่าเหยาพลันรู้สึกเลือนรางไปชั่วขณะ จู่ ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่า จิ้งอี๋เป็นเด็กมีนิสัยรอบคอบมาตั้งแต่เล็ก องค์หญิงเจาหยางช่วยชีวิตนางจากภัยพิบัติ นางต้องไม่เปิดเผยฐานะขององค์หญิงเป็นแน่ เพื่อไม่ให้เป็นการสร้างความเดือดร้อนให้ท่าน

เขารู้สึกเจ็บแปลบที่อก จึงยกมือขึ้นกุมขมับพลางยันตัวพิงโต๊ะ

ยังไม่ทันได้เฝ้ารอจิ้งอี๋กลับบ้าน ก็กลับได้ต้อนรับครอบครัวฉินที่มาเยือนเสียก่อน

ทั้งสองครอบครัวที่เคยเป็นมิตร บัดนี้กลับมีสีหน้าเคร่งขรึม ขณะพาตัวจิ้งหว่านกลับมาส่งจวน

“ท่านผู้เฒ่า ตระกูลฉินของเรามิอาจรับบุตรสาวของเจ้าไว้ได้!”

“ตอนแรกก็นึกว่าเป็นคนเรียบร้อยซื่อสัตย์ ใครจะไปรู้ว่านิสัยจะแย่เพียงนี้! โดนท่นักปราชญ์ตำหนิก็แล้วไปเถอะ แต่นางยัง...นางยังกล้าลงมือกับพี่สาวแท้ ๆ ของตัวเองอีก”

“ตอนที่จิ้งอี๋ถูกลักพาตัวขึ้นเขา เงินค่าไถ่ที่ส่งไปก็ผ่านมือนาง”

“เงินค่าไถ่นั่น เฮ้อ... ชั้นบนสุดเป็นทองคำ ชั้นล่างเป็นก้อนหินทั้งหมด”

“คนใจดำ เนรคุณ แม้แต่ญาติในสายเลือดก็ยังกล้าทำร้าย พวกเราตระกูลฉินมิกล้ารับไว้หรอก!”

“ตระกูลฉินขอหย่า!”

“แม้แต่ฉินเหวินซีที่ไร้ประโยชน์นั่นก็คืนกลับไปให้พวกเจ้าด้วย โอ้ น่าสงสารจิ้งอี๋ของข้า เดิมทีจิ้งอี๋คือลูกสะใภ้ที่ดีที่ข้าหมายตาไว้…” สองผู้อาวุโสตระกูลฉินแสร้งปาดน้ำตาอย่างหน้าไม่อาย เหยาจิ้งหว่านและฉินเหวินซีถูกตำหนิเช่นนี้ ตระกูลฉินเสียหน้ายิ่งนัก

ลูกหลานในอนาคต ญาติพี่น้องในตระกูลล้วนจะต้องพลอยรับเคราะห์กรรมไปด้วย

ฉินเหวินซีขบฟันแน่น แววตาเต็มไปด้วยความอัปยศอดสู

เหยาจิ้งหว่านหอบหายใจแรง ชี้นิ้วไปทางตระกูลฉิน ร่างกายสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

“ท่านพ่อ ท่านพ่อ ลูกมิได้...”

“เฮ้อ ครั้งนั้นหมายตาจิ้งอี๋ไว้แท้ ๆ สุดท้ายกลับได้เหยาจิ้งหว่านมา”

“น้องสาวคนนี้ สู้พี่สาวไม่ได้จริง ๆ”

“พี่สาวทั้งมีคุณธรรมและมีเมตตา ไหนเลยจะใจคอโหดเหี้ยมเช่นเจ้า?”

“พี่สาวแท้ ๆ ยอมสละองครักษ์ให้เจ้า จนตัวเองถูกโจรลักพาตัวไป เจ้ายังมีหน้ามาเอาเงินค่าไถ่ไปครึ่งหนึ่ง ช่างเป็นคนใจคอโหดเหี้ยมไร้ปรานีเสียจริง! คนแบบเจ้าตระกูลฉินอย่างข้ามิกล้ารับไว้หรอก! หรือว่าตระกูลฉินของข้าไม่ถือว่าเป็นคนแล้ว?” ปกติผู้อาวุโสตระกูลฉินมักจะเอ่ยปากชมเชยเหยาจิ้งหว่านอยู่เสมอ แต่คราวนี้กลับพ่นคำพูดแสนร้ายกาจออกมา

ท่านผู้เฒ่าตระกูลฉินที่ชอบอวดอ้างตนว่าเป็นบัณฑิต หรี่ตาลงเล็กน้อยมิเอ่ยสิ่งใด แต่ก็มิได้ห้ามปรามคำด่าทออันเผ็ดร้อนของนายหญิงใหญ่แม้แต่น้อย

ดูท่าคงเห็นด้วยเป็นแน่

“สารเลว เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้!!”

“จิ้งอี๋เป็นพี่สาวแท้ ๆ ของเจ้า เป็นพี่สาวแท้ ๆ ของเจ้าเชียวนะ!! เจ้าทำลงได้อย่างไร?”

“นางรักและเอ็นดูเจ้ามาตลอด เหตุใดเจ้าจึงใจร้ายกับนางเช่นนี้! เจ้ากับนางเป็นพี่น้องร่วมสายเลือด ตัดยังไงก็ตัดไม่ขาด เจ้ามันช่างเลวร้ายนัก!!” ผู้ที่เสียใจที่สุดคงหนีไม่พ้นนายหญิงใหญ่ตระกูลเหยา

ตอนนี้ใจสลายเหลือเกิน ทั้งไร้หนทางและสิ้นหวัง

ทั้งที่เป็นพี่น้องคลานตามกันมาแท้ ๆ ไฉนจึงต้องมาถึงจุดจบเช่นนี้!!

ย้อนกลับไปตอนที่เหยาจิ้งหว่านแต่งงานกับฉินเจียเหยียน คนที่คัดค้านอย่างหนักหน่วงที่สุดก็คือนายหญิงใหญ่

ในฐานะผู้หญิงด้วยกัน นางย่อมเข้าใจดี

จิ้งอี๋ต้องเผชิญกับเรื่องราวที่จิ้งหว่านถูกคนลักพาตัวไป แต่จิ้งหว่านกลับแต่งงานกับพี่เขยของตัวเอง แล้วแบบนี้จะให้จิ้งอี๋ทำเช่นไร?

แต่เรื่องใหญ่ในจวนมิได้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของนาง ต่อให้ร้องไห้จนตาบอดก็มิอาจเปลี่ยนแปลงความจริงได้

“ใครอยากเป็นพี่น้องกับนางกัน? นางเกิดมาก็เรียบร้อย กิริยามารยาทงาม ส่วนข้า เอาแต่ซุกซน ตั้งแต่เล็กจนโตก็โดนดุโดนเปรียบเทียบกับนางตลอด มีนางอยู่ ท่านพ่อก็มองไม่เห็นข้า ต้องถูกนางกดหัวไว้ตลอด ทำไมกัน!!”

“อย่าคิดว่านางหยิบยื่นความเมตตาเล็ก ๆ น้อย ๆ มาให้แล้วข้าจะต้องสำนึกบุญคุณ มีแต่นางตายจากไป จวนนี้ไม่มีนาง ข้าถึงจะได้รับความสำคัญจากท่านพ่อ!”

“ท่านพ่อหาคู่ให้นาง เป็นถึงตระกูลผู้ดีมีสกุล แล้วของข้าเล่า? ได้แค่บัณฑิตจน ๆ! ทั้งยังเป็นบัณฑิตจน ๆ ที่เคยแต่งงานมาแล้วด้วย!”