หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1346

“ข้าด้อยกว่านางตรงไหนกัน? ทำไมนางถึงได้มีชีวิตสุขสบายเหมือนคุณนาย ทั้งที่ข้าต้องแต่งงานกับบัณฑิตจน ๆ แถมยังเป็นเด็กกำพร้าอีก ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านลำเอียง!” เหยาจิ้งหว่านระบายความอัดอั้นตันใจออกมาทั้งหมด

นายหญิงใหญ่ชี้หน้านางด้วยความโกรธจนตาพร่ามัว

“เจ้า...เจ้า...”

“ตระกูลเหยาของเรากำลังตกต่ำ การแต่งงานเพื่อผูกสัมพันธ์เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงมิได้”

“ตระกูลฉินมีกฎเกณฑ์มากมายเหลือเกิน เจ้าเองก็เป็นคนใจร้อน ไม่ชอบเรียนรู้อะไร พี่สาวเจ้าสิ นางเป็นคนเรียบร้อย สุขุม เยือกเย็น นางแต่งเข้าตระกูลฉิน เหมาะสมกว่าตั้งเยอะ”

“เจ้าลองตรองดูสิ หลายปีมานี้ที่อยู่ในตระกูลฉิน เจ้ามีความสุขจริงหรือ เหมาะสมกับเจ้าจริงหรือไม่ เจ้ามิรู้ดีอยู่แก่ใจหรือ?”

หลายปีมานี้ ฉินเจียเหยียนแอบไปมีสัมพันธ์กับสตรีอื่นอยู่บ้าง

แต่ด้วยนิสัยโผงผาง ดุดัน ไม่ยอมคนของนาง ทำให้ไม่มีสตรีคนใดกล้าก้าวเข้ามาในจวนได้

เรื่องนี้เองที่ทำให้นายหญิงใหญ่ไม่พอใจ บ่นว่านางคุมสามีเข้มงวดเกินไป ทำให้จวนมีทายาทเพียงฉินเหวินถาน บุตรชายคนเดียวเท่านั้น

ใบหน้าของเหยาจิ้งหว่านแข็งค้าง ถึงแม้ฉินเจียเหยียนจะมีใจให้นาง แต่ก็มิอาจต้านทานกฎเกณฑ์เคร่งครัดของตระกูลฉินได้

นายหญิงใหญ่ฉินขึ้นชื่อเรื่องการควบคุมลูกสะใภ้ แม้แต่ตัวนางเองเมื่อพบเจอทีไรก็ยังหวั่นใจ

“ส่วนเรื่องบัณฑิตยากจนที่เจ้าพูดถึง…” เสียงถอนหายใจแผ่วเบาเล็ดลอดออกมาจากปากของนายหญิงใหญ่

“นั่นก็เพราะโชคชะตาของเขาไม่ดี กำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่ยังเด็ก ต้องอาศัยข้าวแดงแกงร้อนจากคนอื่นเลี้ยงดูมา แต่เขาก็ยังสามารถสอบได้เป็นบัณฑิตตั้งแต่อายุยังน้อย แม้จะโชคร้ายมีเหตุให้ต้องหยุดเรียนไปหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็ยังสอบได้เป็นบัณฑิตอยู่ดี...ยิ่งเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าเขามีพรสวรรค์มากเพียงใด”

“พ่อกับแม่ไปสืบมาเองกับมือแล้ว คุณชายท่านนั้นน่ะ ทั้งนิสัยใจคอ กิริยามารยาท ดีเลิศไปหมด เป็นคนยอดเยี่ยมจริง ๆ”

“ถ้าเจ้าแต่งไปอยู่กับเขา เอาสินเดิมที่ข้าเตรียมไว้ให้ไปด้วย ไม่ต้องมีแม่ผัวคอยบงการบัญชา อีกทั้งสามียังเป็นคนอัธยาศัยดี มีหรือจะลำบาก?”

“เพื่อไม่ให้เจ้าคิดมาก ข้าจึงไม่เคยพูดเรื่องนี้กับเจ้าเลยตลอดหลายปีที่ผ่านมา”

“บัณฑิตยากจนที่เจ้าไม่ต้องตา ตอนนี้เขาสอบได้เป็นทั่นฮวา ได้เป็นขุนนางใหญ่ในเมืองหลวง มียศถาบรรดาศักดิ์ ร่ำรวยเงินทอง สุขสบายเหลือคณานับ”

“เจ้านี่มันยังไงกัน ปล่อยให้ตัวเองพลาดโอกาสเป็นคุณนาย ดันไปแย่งงานแต่งของจิ้งอี๋”

นายหญิงใหญ่จะไม่รักบุตรสาวได้อย่างไร?

หลังจากจิ้งอี๋เกิด นางก็เป็นเด็กที่ร่าเริงมาโดยตลอด แต่ท่านผู้เฒ่ากลัวว่านางจะแบกรับความรับผิดชอบของตระกูลเหยาไม่ไหว เพื่อที่จะดัดนิสัยของนาง จึงพับขากางเกงของนางขึ้น เผยให้เห็นขาที่ขาวและอ่อนโยนของนาง ให้นางคุกเข่าหน้าศาลบรรพบุรุษ แล้วใช้ไม้ไผ่เส้นเล็ก ๆ โบยตี

แผลเป็นรอยแล้วรอยเล่า บาดไม่ถึงกระดูก แต่เจ็บปวดถึงทรวง

แม้ทายาดีเพียงใด ก็มิอาจลบเลือนร่องรอยนั้นได้

บาดแผลเหล่านั้นหล่อหลอมนาง จนกลายเป็นหญิงงามผู้เพียบพร้อมไปด้วยคุณธรรม

นายหญิงใหญ่ได้แต่ยืนฟังเสียงสะอื้นไห้ของบุตรสาวอยู่หน้าห้อง นางมิอาจห้ามปรามสิ่งใดได้ จนสุดท้ายก็ปล่อยโฮร่ำไห้สิ้นสติอยู่หน้าห้องนั้น

“พี่สาวของเจ้ากลัวว่าเจ้าจะต้องเผชิญชะตากรรมเดียวกับนาง จึงได้อ้อนวอนบิดา ขอให้เจ้าได้มีชีวิตที่อิสระเสรี ได้เลือกใช้ชีวิตในแบบที่ตนเองปรารถนา”

“แต่เจ้ากลับไม่เห็นค่าความหวังดีนี้”

นายหญิงใหญ่ร่ำไห้โฮแทบขาดใจ ไม่อยากแม้แต่จะชายตามองเหยาจิ้งหว่านอีก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน