หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1347

ต่อมา เหล่าโจรป่าก็บุกปล้นลงมาจากเขา นางจึงเอ่ยปากขอองครักษ์จากพี่หญิง พี่หญิงถูกลักพาตัว…

เมื่อกลับถึงจวน นางก็แทบคลุ้มคลั่งด้วยความหวาดกลัว คุกเข่าต่อหน้าศาลบรรพบุรุษถึงสามวัน

หลังจากนั้น นางก็ไม่ได้พบหน้าหลี่จื้อซีอีกเลย

คงเป็นท่านพ่อที่นำความไปแจ้งแก่เขาว่านางปฏิเสธเขา

ใครจะคาดคิดว่า หลี่จื้อซีในวันนั้นจะมีวาสนาบารมีถึงเพียงนี้ บัดนี้ มองเขาแล้วเลือนหายไปสิ้นซึ่งภาพเด็กหนุ่มขัดเขินในอดีต แม้แต่แววตาตื่นตระหนกที่เผลอสบตาครานั้น คราที่ใบหูแดงก่ำด้วยความประหม่า

บัดนี้เล่า?

เมื่อแววตาคมกริบนั้นเหลือบมองมา เหยาจิ้งหว่านก็คิดจะรูดม่านลงเสีย

นางหวั่นใจที่จะพบเขาอีกครั้งอย่างบอกไม่ถูก

หลี่จื้อซีดูเหมือนจะจำนางไม่ได้ เพียงแต่พยักหน้าให้พลางแย้มยิ้ม “ขอบคุณฮูหยินที่หลีกทางให้”

รถม้าลับหายไปจากสายตาแล้ว แต่นางยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างเหม่อลอย

นางยกมือขึ้นลูบไล้แก้มของตัวเองแผ่วเบา นึกย้อนไปถึงวันที่แต่งงานกับฉินเจียเหยียน ปีต่อมานางก็ให้กำเนิดฉินเหวินซี

ตอนนั้น หลี่จื้อซีคงกำลังทุ่มเทให้กับการสอบเคอจวี่อย่างหนักกระมัง?

หลายปีมานี้ นางก็ยังคงดูแลตัวเองเป็นอย่างดี แต่เมื่อได้มาพบกับหลี่จื้อซีในวันนี้ นางก็มิอาจเทียบได้กับภาพลักษณ์ของหญิงสาวในวันวาน

“ใต้เท้าหลี่ช่างเก่งกาจนัก ตอนนี้ยังไม่ถึงสามสิบเลยกระมัง?”

“ใครได้แต่งงานกับเขา ก็จะได้เพลิดเพลินกับความสุข จวนนั้นไม่มีผู้ใหญ่ ใต้เท้าหลี่ยังไม่เคยไปหอนางโลมเลยสักครั้ง”

“โอ๊ย อย่าพูดเลย ใต้เท้าหลี่กับใต้เท้าลู่ ต่างก็เป็นที่หมายปองขอทั่วเมืองหลวง ใครจะได้ครองใจท่านทั้งสองกันนะ...”

รถม้าเคลื่อนตัวออกไปช้า ๆ เหยาจิ้งหว่านน้ำตาไหลอาบแก้ม

หลี่จื้อซีในวันนี้เต็มไปด้วยอำนาจขุนนาง สูญเสียบุคลิกเดิมไปนานแล้ว คงจำไม่ได้แล้วว่านางเป็นใคร

ใครจะไปคิดว่า กลับเป็นคนที่นางมองข้ามในตอนนั้น

ตอนนั้นนางอายุเพียงสิบห้าปี เป็นช่วงวัยที่กำลังวาดฝันถึงความรักอันสวยงาม

หลี่จื้อซี เด็กหนุ่มยากจนที่กำพร้าพ่อแม่ ไหนเลยจะเข้าตานาง

นางกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ปล่อยโฮออกมาอย่างแผ่วเบา ที่แท้แล้ว คนที่ดีที่สุดก็อยู่ข้างกายนางมาโดยตลอด

รอจนกระทั่งนางหยุดร้องไห้ เหยาจิ้งหว่านจึงเอ่ยขึ้นว่า “รบกวนเดินช้าลงหน่อย…”

แม้คนขับรถม้าจะหงุดหงิดใจอยู่บ้าง แต่เหยาจิ้งหว่านก็ยังคงเป็นบุตรีของตระกูลเหยา แม้ตระกูลเหยาจะตกอับ แต่ก็ยังดีกว่าคนธรรมดาสามัญ คนขับรถม้าจึงมิกล้าล่วงเกิน

“ฮูหยิน หากยังชักช้าเช่นนี้ ค่ำนี้คงไปไม่ถึงโรงเตี๊ยม ต้องนอนกลางดินกินกลางทรายกันแน่”

เหยาจิ้งหว่านมองไปรอบ ๆ ด้วยดวงตาแดงก่ำ

ทั้งเหวินซีและเหวินถาน ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่ออกมาส่งนางเลย

ฉินเหวินซีปีนี้อายุสิบเอ็ดปี ถูกเลี้ยงดูมาอย่างทะนุถนอมดุจแก้วตาดวงใจ ครั้งนั้นเพราะทำร้ายเหยาจิ้งอี๋ ทำให้นางต้องหวาดผวาตลอดช่วงตั้งครรภ์ จนเหวินซีคลอดก่อนกำหนด

นางโทษตัวเองอย่างมาก ไม่กล้าแม้แต่จะให้แม่นมเลี้ยงดู ต้องเฝ้าเลี้ยงดูเองทั้งวันทั้งคืน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน