หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1348

เหตุใดฮูหยินสวี่ยิ่งฟังก็ยิ่งเดือดดาล

“เจ้าหกหรง ก็คือสุนัขในอกของเขา!! ให้ตายสิ เขาถึงกับส่งบัตรเชิญไปให้ขุนนางทั้งราชสำนัก จัดงานเลี้ยงมงคลให้กับสุนัข!!”

สวี่สืออวิ๋นยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห รองเท้าข้างหนึ่งของซ่านซ่านถึงกับหลุดลุ่ย

“ฮือ ๆ ๆ...สุนัขก็เป็นน้องชายข้า ข้าจะจัดงานเลี้ยงรับขวัญเดือนให้มันแล้วอย่างไร?”

“ฮือ ๆ ๆ...ท่านพ่อ ช่วยข้าด้วย”

“ซ่านซ่านโกรธแล้ว!!” เจ้าตัวน้อยแหกปากวิ่งพล่านไปทั่ว

“ฮือ ๆ ๆ ต่อไปหากท่านกับท่านพ่อตาย ข้าจะฝังพ่อไว้ทางทิศตะวันออก ฝังท่านไว้ทางทิศตะวันตก...”

“หา!”

“ท่านพ่อ ช่วยข้าด้วย…” ซ่านซ่านอุ้มเจ้าหกหรง คุกเข่าร้องไห้โฮกลางลานบ้านราวกับผีโหยหวน

“เจ้าช่างบังอาจนัก กล้าดียังไงไปจ้างคนเขียนบัตรเชิญ แล้วยังขโมยตราประทับส่วนตัวของพ่อเจ้ามาประทับอีก!!” สวี่สืออวิ๋นผู้สูงศักดิ์มาทั้งชีวิต แม้กระทั่งวันที่พาลูกชายสามคน ลูกสาวหนึ่งคน หย่าขาดกับลู่หย่วนเจ๋อ ก็ยังมิเคยโกรธจนแทบคลั่งเช่นนี้มาก่อน

ซ่านซ่านคุกเข่าอยู่กับพื้น กระซิบเสียงเบาด้วยความหวาดหวั่น “ถ้าไม่ประทับตรา ใครเขาจะเชื่อเล่า”

สวี่สืออวิ๋นชี้นิ้วไปที่เขา มือไม้สั่นเทิ้ม เติงจือก็คอยปลอบประโลมนาง “ฮูหยินอย่าโกรธเลยเจ้าค่ะ ระวังจะป่วยเอา คิดดูสิเจ้าคะ เขาเชิญขุนนางทั้งราชสำนัก อย่างน้อยก็มิได้เชิญไปถึงในวัง ถือว่ายังไว้หน้าตระกูลเราบ้างแล้วมิใช่หรือเจ้าคะ”

“เชิญแล้ว ขันทีน้อยหน้าประตูวังไม่ยอมส่งจดหมายให้” ซ่านซ่านพูดพึมพำ

“เขาให้ท่านพ่อไปส่งด้วยตัวเอง”

ขันทีน้อยไหนเลยจะกล้าส่งจดหมายเข้าไปในวังตามอำเภอใจ วังหลวงย่อมมีกฎระเบียบของวัง

สวี่สืออวิ๋นรู้สึกหน้ามืดตาลาย โชคยังดีที่ขันทีน้อยรู้จักกฎระเบียบ หากส่งเข้าไปจริง ๆ เกรงว่าเรื่องน่าขันนี้จะลุกลามไปถึงในวัง

“เจ้าคุกเข่าสำนึกผิดอยู่ตรงนี้! ถ้าข้ายังไม่อนุญาตก็ห้ามลุกขึ้น!” สวี่สืออวิ๋นโกรธจนหัวสมองแทบระเบิด

วันนี้ทั้งวัน นางต้องวิ่งวุ่นขอโทษขอโพยไปทั่ว จนในที่สุดก็สามารถส่งแขกผู้มีเกียรติกลับไปได้สำเร็จ

ระหว่างที่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น หรงเช่อก็ออกจากวังกลับมาพอดี

“วันนี้เกิดอะไรขึ้น? เหตุใดทุกคนถึงมาแสดงความยินดีกับข้า? ดูแปลกชอบกลนัก…” หรงเช่อรู้สึกงุนงง สับสนไปหมด เขาตั้งใจจะซักถามให้รู้เรื่อง แต่เหล่าขุนนางกลับลูบเคราหัวเราะชอบใจ แล้วพากันทยอยจากไป

เดิมทีหรงเช่อครองตัวเป็นโสดมานาน จนได้แต่งงานกับสวี่สืออวิ๋น ได้บุตรชายมาสองคนที่สอบได้จอหงวนทั้งคู่ ทั้งยังได้บุตรชายที่เป็นถึงแม่ทัพใหญ่มาอีกคน

และยังมีองค์หญิงเจาหยางที่ฮ่องเต้ทรงโปรดปรานยิ่งนัก

ทำให้เหล่าขุนนางทั้งหลายพากันอิจฉาจนนอนไม่หลับ

มาวันนี้ เมื่อได้ย้อนนึกถึงเรื่องราวในอดีต ฮ่า ๆ ๆ ๆ ผลกรรมก็ตามสนองหรงเช่อในภายหลัง

“โอ้ ใต้เท้าหลี่ เหตุใดเจ้าจึงมาที่นี่ได้ะ? ช่างเป็นแขกที่ไม่ได้พบเจอกันนานเสียจริง…” ทันทีที่หรงเช่อก้าวเข้ามาในประตู ก็เห็นหลี่จื้อซียืนอยู่ในลานบ้าน หลี่จื้อซีมีสีหน้าลำบากใจ วันนี้เขามาถึงช้าไปหน่อย พอดีกับที่เห็นหรงเซี่ยงซ่านถูกตี

บรรยากาศในลานบ้านเงียบสงัดจนน่าขนลุกราวกับมีวิญญาณร้ายวนเวียนอยู่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน