หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 145

โดยปกติแล้วพิธีเซ่นไหว้จะใช้เวลาครึ่งวันกว่าจะสิ้นสุด

วันนี้กลับใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วยามเท่านั้น

สวี่ซื่อลูบท้องที่เต็มไปด้วยน้ำย่อยอย่างหิวโหยในขณะนี้

แต่ผู้ใดจะกล้ากินอะไรมากกว่านี้ยามจัดพิธีเซ่นไหว้

“ไม่รู้ว่าผู้ใดบังอาจกล้านำเกาลัดกับมันเทศย่างออกมา มีสิบคอยังไม่พอบั่นด้วยซ้ำ…” สวี่ซื่อที่อดทนต่อความหิวมาทั้งเช้าได้กลิ่นจนรู้สึกน้ำลายสอเช่นกัน

เจาเจากลอกตาไปมา และจะไม่บอกอย่างแน่นอนว่านางเป็นคนขึ้นไปเผาบนเวทีนั้นเอง!

และยังกินต่อหน้าท่านลุงฮ่องเต้กับท่านพี่รัชทายาทด้วยซ้ำ!

“แต่ต้อง...ไม่ใช่เจาเจาแน่นอน!” นางตบพุงป่องๆ นั้นอย่างแผ่วเบา

“เจาเจา!”

“ดะ ดะ เด็กดี!” ลู่เจาเจาพลันเงยหน้าขึ้นด้วยความเชื่อฟัง

สวี่ซื่อหรี่ตาลงพร้อมกับยิ้ม “แน่นอน แม่รู้ดีว่าเจ้าเป็นเด็กดี เจาเจาของเราประพฤติดีมาตลอด ไม่เคยผิดกฎระเบียบใด”

เจาเจาของนางไม่ใช่เด็กขี้แยตั้งแต่เกิด

ไม่ว่าจะหิวหรือปวดฉี่ก็ไม่เคยร้องไห้

ไม่มีเด็กคนไหนในเมืองหลวงที่รู้ความและประพฤติตัวดีเช่นนี้

นางมักจะมองลู่เจาเจาในแง่ดีเสมอมา

และไม่เคยคิดว่าบุตรสาวจะผู้กระทำผิดย่างเกาลัดในพิธีเซ่นไหว้!

ณ งานเลี้ยงพระราชวัง

เสียงหัวเราะพูดคุยจากผู้คนในพระราชวัง เจือไปด้วยเสียงเครื่องดนตรีไผ่อย่างไม่รู้จบ

บางคนเปลี่ยนเพลงขลุ่ยเป็นเพลงดาบ กวีตามทำนองเหล่านั้นทำให้ผู้คนต่างมองด้วยความประหลาดใจยิ่ง

“คุณชายลู่ท่านนั้นช่างมีพรสวรรค์จริงๆ”