หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 146

“เอ๊ะ งานเลี้ยงพระราชวังในวันนี้มีเกาลัดคั่วด้วยหรือ” เหล่าขุนนางข้าราชบริพารต่างจ้องไปยังเกาลัด ถั่วลิสงและมันเทศย่างจานเล็กบนโต๊ะ

ขนมที่มีเฉพาะในตลาดกลับปรากฏในงานเลี้ยงพระราชวังแบบนี้?

พวกเขาไม่รู้เลยว่าฮ่องเต้นั้นทรงอยากเสวยของเหล่านี้ก็เพราะลู่เจาเจา!

ลู่หย่วนเจ๋อซึ่งเป็นขุนนางชั้นเอกระดับสี่ บัดนี้นั่งอยู่ตำแหน่งใกล้กับประตูพระราชวัง

ส่วนสวี่ซื่อที่มีความสัมพันธ์อันดีกับองค์หญิงใหญ่ จึงได้นั่งรวมกับโต๊ะเหล่าสตรีสูงศักดิ์แทน

องค์หญิงใหญ่ดึงตัวเจาเจาเข้ามาหาด้วยดวงตาเปี่ยมความรักความเอ็นดู

“ยังไม่ได้ขอบใจที่เจ้าช่วยเสด็จแม่เอาไว้เลย” องค์หญิงใหญ่เอามือประคองเอวไว้เบาๆ ครรภ์นี้เป็นภาระอันใหญ่ยิ่งของร่างกายนาง ทว่าเป็นภาระที่แสนหอมหวาน

“เสด็จแม่ของข้าล้มป่วยหนัก ไม่อาจออกมาตากลมตากแดดได้ นางรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของเจ้ามาก จึงสั่งให้คนนำของนี้มามอบให้เจ้าน่ะ”

เปลือกตาของลู่เจาเจาพลันกระตุกทันที!

โอ้!

หวังว่าคงไม่ใช่จี้หยกหรอกนะ!

หลังจากที่ลู่เจาเจาคิดในใจ นางก็เห็นองค์หญิงใหญ่ หยิบจี้หยกเขียวออกจากแขนเสื้ออย่างเงียบๆ

[อ๊า…!]

ลู่เจาเจากรีดร้องในใจเสียงดังราวกับกระรอกยักษ์ตัวใหญ่

อาจเป็นเพราะอารมณ์ที่รุนแรงจนทำให้รัชทายาทบนเวทียังต้องขยี้หูเบาๆ

[พวกราชวงศ์เป็นอะไรกันนักหนา! ทำไมถึงชอบมอบจี้หยกกันทั้งครอบครัวเช่นนี้!]

รัชทายาทตกตะลึง

ทั้งครอบครัว? หมายถึงใครหรือ

[องค์หญิงใหญ่มอบจี้หยก ท่านลุงฮ่องเต้ก็มอบจี้หยก ท่านพี่รัชทายาทก็มอบจี้หยก แม้แต่ไทเฮาก็ยังมอบจี้หยกเช่นกัน! ไม่มีที่ให้แขวนแล้ว!] ดวงตาของลู่เจาเจาเบิกกว้าง พร้อมกับมองไปยังจี้หยกที่อยู่ตรงหน้า

รัชทายาทถึงกับอ้าปากค้างเล็กน้อย : เอ่อ ครอบครัวของข้าเคยมอบจี้หยกให้หมดทุกคนเลยหรือ

[ไม่ให้เงิน ไม่ให้ของกิน จนข้ารวบรวมจี้หยกได้ครบแล้ว] ลู่เจาเจามีสีหน้าเศร้าสร้อยเป็นอย่างยิ่ง

องค์หญิงใหญ่พลันยื่นมือออกไปบีบแก้มอ้วนๆ ของนาง “พ่อแม่ของเจ้ายังไม่หย่าร้างกัน จึงไม่อาจแสดงความรักที่มีต่อเจ้าได้ ตอนนี้เจาเจาของเราคงรู้สึกไม่ดีมากเลยสินะ” หากลู่เจาเจาได้รับความรักความโปรดปรานในตอนนี้ เกรงว่าลู่หย่วนเจ๋อจะจับมือนางไว้แน่นไม่ยอมปล่อยมากกว่าน่ะสิ