หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 150

สวี่ซื่อจึงตอบอย่างใจเย็นว่า “ท่านโหวล่วงหน้าออกจากพระราชวังก่อนแล้ว”

“คาดว่าคงยุ่งกับงานราชการ คืนนี้อาจกลับมาดึกเสียหน่อย ไม่ต้องรอ เจ้ากลับไปพักผ่อนเถิด”

“พรุ่งนี้เป็นวันขึ้นปีใหม่ ข้าจะกราบไหว้บูชาบรรพบุรุษ หากท่านโหวไม่กลับจวน ข้าจะบันทึกไว้ในลำดับวงศ์ตระกูล เจ้าคือผู้มีบุญคุณของเย่ว์เอ๋อร์ ข้าไม่มีวันปฏิบัติต่อเจ้าอย่างเลวร้าย” สวี่ซื่อกล่าวอย่างมีคุณธรรม

ซูจื่อชิงกลับพึมพำบางอย่างด้วยสายตาเคร่งเครียด

เผยเจียวเจียว!

เขาต้องไปหาเผยเจียวเจียวเป็นแน่!

ซูจื่อชิงกัดริมฝีปากด้วยความโกรธ เมื่อกล่าวขอบคุณสวี่ซื่อเสร็จจึงหมุนตัวเดินกลับไปยังเรือนชิงผิงในทันที

มุมปากของสวี่ซื่อโค้งงอเล็กน้อย

แต่รอยยิ้มกลับไปไม่ถึงดวงตาคู่งามนั้น

ลู่หย่วนเจ๋อ ข้าลำบากตรากตรำอยู่ในจวนโหวมาครึ่งชีวิต แต่เจ้ากลับมีบ้านเล็กบ้านน้อยอยู่ข้างนอก

กินข้าวสองบ้านเช่นนี้ ท่านคงจะชดใช้ไหวสินะ

“ฮูหยิน เชิญผู้อาวุโสจากบ้านเก่าชิงซีมาแล้วเจ้าค่ะ” เติงจือตอบด้วยเสียงต่ำ

ตระกูลลู่มาจากชิงซี ในเพลาท่านโหวผู้เฒ่ามีบุญบารมีได้เดินทางเข้าเมืองหลวงพร้อมกับกองทัพ

ในขณะที่ผู้อาวุโสในตระกูลคนอื่นๆ อยู่ที่นั่นเพื่อปกป้องค่ายใหญ่

“เตรียมที่พักห้องข้างๆ แล้วกัน” ในช่วงปลายทุกปี ผู้อาวุโสในตระกูลมักมารวมตัวกันที่ตระกูลลู่

กว่าที่สวี่ซื่อจะต้อนรับผู้อาวุโสในตระกูลก็ช้าเกินไปแล้ว

“นายหญิงใหญ่อยู่ที่ใด”

ความไม่พอใจแวบขึ้นมาในดวงตาของเติงจือเล็กน้อย “นางบอกว่าคืนนี้จะสวดภาวนาจึงเข้าไปในห้องสวดมนต์แล้วเจ้าค่ะ บ่าวคิดว่านางคงจะเฝ้าดูปีเก่าที่นั่นเลย” :

ตอนนี้ลู่จิ่งไหวเป็นที่รักและโดดเด่นในสายตาผู้อื่น เดิมทีนายหญิงใหญ่ก็ให้ความสำคัญกับหลานคนนี้มากอยู่แล้ว

“ไม่เป็นไร พวกเราจะได้ทานอาหารเย็นวันส่งท้ายปีเก่ากันอย่างสงบ” ร่องรอยแห่งความอบอุ่นปรากฏบนใบหน้าของสวี่ซื่อ เป็นเวลานานแล้วที่นางไม่ได้ใช้เวลากับลูกๆ ตามลำพัง

หลายปีที่ผ่านมานางสูญเสียตนเองและใช้ชีวิตเพื่อลู่หย่วนเจ๋อมาตลอด

รักจนกลืนกินสติไปจนหมดสิ้น

“ครัวเล็กของเราเตรียมจัดงานเลี้ยงไว้แล้วเจ้าค่ะ และยังจัดเตาปิ้งย่างไว้ที่ลานบ้าน มีสุราชิงเหมยด้วยเจ้าค่ะ...” เติงจือยิ้มกว้าง

“นี่เป็นปีใหม่แรกของเจาเจาเลยนะ” ลู่เจิ้งเย่ว์อุ้มเจาเจาขึ้นมา ดีเหลือเกินที่มีเจาเจาอยู่ในครอบครัวของเรา

หากไม่ใช่เพราะเจ้า เกรงว่าบ้านแสนอบอุ่นหลังนี้คงจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ