หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 151

สวี่ซื่อและคนอื่นๆ ได้ยินดังนั้นจึงเกิดความตื่นตระหนก และรีบพากันวิ่งเข้าไปในบ้านทันที

“เยี่ยนซู เกิดอะไรขึ้น”

“พี่ใหญ่ เป็นอะไรหรือ” หลู่เจิ้งเย่ว์แบกเจาเจาวิ่งผ่านประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว

ลู่เจาเจากำลังขี่คอและถือขวดนมอยู่ในมือ

พร้อมกับดูดขวดนมอย่างมีความสุข

ก่อนจะตัวสั่นระริกและพร้อมพ่นนมออกมา

ลู่เจาเจารีบบีบปากตัวเองเอาไว้ [กว่าจะได้กินสักครั้งหนึ่ง เจ้าห้ามบ้วนออกมาเด็ดขาด]

เมื่อเงยหน้าขึ้นจึงเห็นเด็กหนุ่มที่สงบและอ่อนโยนคนนั้น

รอยยิ้มที่มุมปากค่อยๆ ปรากฏขึ้นต่อหน้าสายตาของทุกคน

สวี่ซื่อถึงกับหลั่งน้ำตาในทันที

“เยี่ยนซู เยี่ยนซูยืนได้แล้ว!” นางปิดปากพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลริน

ลู่หยวนเซียวพลันกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ “พี่ใหญ่ไม่เป็นอัมพาตแล้ว พี่ใหญ่หายดีแล้ว ต่อไปนี้หากใครพูดว่าพี่ใหญ่ของข้าเป็นคนพิการ ข้าจะทุบตีให้ตายไปเลย!”

ลู่หยวนเซียวที่รับหน้าที่พี่ใหญ่ เคยต่อสู้ในสำนักศึกษามานับครั้งไม่ถ้วน

ผู้ใดที่ว่าพี่ใหญ่ของเขาเป็นอัมพาตพิกลพิการ เขาก็จะท้าตีกับคนคนนั้น

ทำให้ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเขาถูกจงหย่งโหวลงโทษนับครั้งไม่ถ้วน

เมื่อลู่เยี่ยนซูเห็นคนในครอบครัวร้องไห้ ดวงตาของเขาจึงเริ่มแดงก่ำ ก่อนจะพยายามออกแรงก้าวเท้าอย่างไม่มั่นคงนัก

หลังจากก้าวออกไปเพียงก้าวเดียว เขาก็ทรุดตัวล้มลงกับพื้นในทันที

ทุกคนรีบพุ่งตัวเข้าไปประคองเขาได้ทันเวลา

“ไม่ต้องห่วง เจ้าก้าวได้หนึ่งก้าวแล้ว ต่อไปก็จะก้าวได้สองก้าว สามก้าวต่อไปเรื่อยๆ และจะกลับมาแข็งแรงอีกครั้ง” สวี่ซื่อพร่ำบอกพลางปล่อยโฮออกมา

“ชีวิตของแม่มีโอกาสได้เห็นเจ้ากลับมาเดินได้อีกครั้งจริงๆ”

สวี่ซื่อน้ำตาไหลรินอย่างไม่ขาดสาย

นางรู้สึกเจ็บปวดใจแทนบุตรชายคนโตมาโดยตลอด

แม้เจาเจาจะบอกเสมอว่านางช่วยพี่ชายได้

อยากสอบอันดับสามหยวนได้งั้นหรือ เอาหมัดนี่ไปก่อนก็แล้วกัน!