หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 152

ของไร้ประโยชน์แบบนี้ไม่มีค่าพอให้เก็บซ่อนหรอก!

นางบิดตัวและมุดออกมาจากใต้เตียงอีกครั้ง

วันปีใหม่

ในวันแรกของปีใหม่ สวี่ซื่อจึงเชิญผู้อาวุโสในตระกูลเข้ามาในจวนโหว

นายหญิงใหญ่ก็ออกมาดูสถานการณ์โดยรวมเช่นกัน

“หย่วนเจ๋ออยู่ที่ใด วันนี้เป็นวันกราบไหว้บูชาบรรพบุรุษวันแรก เหตุใดจึงยังไม่กลับจวนอีก” ผู้นำตระกูลลู่ถามขึ้น

จงหย่งโหวถือเป็นสายเลือดคนสำคัญคนหนึ่งของตระกูลลู่ ชิงซีแลเห็นความสำคัญในการแตกกิ่งก้านสาขาการเป็นขุนนางในเมืองหลวง จึงกลับมาเยี่ยมเยียนจวนโหนเป็นพิเศษในทุกปี

แน่นอน…

เหตุผลหลักคือการมองหาโอกาสให้ตนเอง

คฤหาสน์เก่าชิงซีเคยสร้างสำนักศึกษาเพื่อให้ลูกหลานของตระกูลลู่ได้เรียนอย่างไม่เสียค่าใช้จ่ายใด

ปีที่ผ่านมาสวี่ซื่อต้องควักเงินสินสอดจากกระเป๋าตนเองออกมา

ส่วนปีนี้…

สวี่ซื่อแอบกลอกตาด้วยความหน่ายอย่างลับๆ

“วันนี้ออกไปสังสรรค์ข้างนอกน่ะ” นายหญิงใหญ่ตอบด้วยรอยยิ้ม

“ขออภัยผู้อาวุโสทุกท่านที่ขาดการต้อนรับ พรุ่งนี้หย่วนเจ๋อจะกลับมาชดเชยให้” นายหญิงใหญ่เหลือบมองสวี่ซื่อสายตาไม่พอใจเล็กน้อย

สวี่ซื่อพลันหยิบดวงชะตาวันเกิดของซูจื่อชิงออกมา

“ท่านโหวรับปากไว้แล้วว่าจะยกซูจื่อชิงให้เป็นผิงชี วันนี้เป็นวันเซ่นไหว้บรรพบุรุษพอดี ดังนั้นโปรดบันทึกชื่อของนางลงไปด้วยเถิด”

“ต่อไปนางจะถือเป็นฮูหยินของจวนโหวครึ่งหนึ่ง และเป็นแม่ของลูกๆ เช่นกัน”

นายหญิงใหญ่อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง “ผิงชี? เหตุใดข้าจึงไม่รู้เรื่องนี้”

ซู่จื่อชิงบีบฝ่ามือพร้อมกับดวงตาอันแดงก่ำ

น้ำเสียงของนายหญิงใหญ่แผ่วเบาลง ราวกับไม่อาจต้านทานไหว

นอกเหนือสิ่งอื่นใด ซูจื่อชิงเองก็ได้รับความชื่นชอบจากนางไม่น้อย

ลู่เจิ้งเย่ว์มองนางด้วยความสงสัย หืม เจ้าตัวเล็กไปทำอะไรไม่ดีมากันแน่ ทำไมถึงดูรู้สึกผิดเช่นนี้