หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 153

ตอนนั้นเองที่ลู่หย่วนเจ๋อขมวดคิ้วแน่นพร้อมกับครุ่นคิด

เผยเจียวเจียวอายุมากกว่า 30 ปีแล้ว กาลเวลาที่ผ่านมาทำให้นางดูทรุดโทรมลงไปบ้าง

จะเปรียบเทียบกับซูจื่อชิงซึ่งที่ผิวขาวเรียบเนียนดุจหิมะได้อย่างไร

ตอนนี้เขาเป็นเหมือนกับลูกแมวน้อยแสนเชื่อง ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ

หัวใจของเผยเจียวเจียวจมดิ่งลงครั้งแล้วครั้งเล่า

โชคดีที่ลู่หย่วนเจ๋อให้ความสำคัญกับลู่จิ่งไหวเป็นอย่างมาก

“พี่เจ๋อ ข้าไปขอร้องพี่อวิ๋นดีหรือไม่ ข้ายอมเป็นบ่าวรับใช้ท่านโหวและนาง ขอเพียงนางยอมรับจิ่งไหวเป็นบุตรในนาม ให้จิ่งไหวได้มีสถานะที่ชัดเจนเหมาะสมเสียที”

“ข้ายอมคำนับและเป็นบ่าวล้างเท้าให้ได้ ต่อให้เจียวเจียวต้องลำบากใจเท่าใดก็ไม่สำคัญ!”

“ขอเพียงนางปฏิบัติกับจิ่งไหวและลูกๆ ของเราเป็นอย่างดี ไม่ปล่อยให้สายเลือดของท่านโหวต้องร่อนเร่อยู่ข้างนอก” เผยเจียวเจียวแสดงท่าทีเจียมตัวราวกับต่ำต้อยเช่นฝุ่นดิน พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินลงมาอย่างเชื่องช้า

ลู่หย่วนเจ๋อได้แต่ถอนหายใจ “เจ้าจะเป็นบ่าวล้างเท้าได้อย่างไร เจ้าเลี้ยงลูกของเราทั้งคู่ออกมาได้อย่างดี แล้วนางน่ะหรือที่จะคู่ควร”

“จิ่งไหวจะต้องไม่ร่อนเร่อยู่ข้างนอกอย่างแน่นอน”

ลู่หย่วนเจ๋อรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย บัดนี้เยี่ยนซูเป็นอัมพาต แต่เขายังคงดำรงตำแหน่งซื่อจื่ออยู่

จวนโหวไม่อาจให้คนพิการดูแลได้

เจิ้งเย่ว์ยังไม่มีความสามารถมากพอ ส่วนหยวนเซียวก็เด็กเกินไป

มีเพียงจิ่งไหวเท่านั้น

“เมื่อวานเทียบอวยพรที่จิ่งไหวส่งออกไปถูกส่งคืนกลับมาทั้งหมด ไฟในห้องนอนของเขาเปิดอยู่ทั้งคืน ข้าเกรงว่าเขาคงจะเสียใจมาก”

“เขาน่ะแม้ไม่ยอมพูด แต่ในใจอยากจะนำเจี้ยหยวนกลับมาเพื่อความรุ่งโรจน์ของท่าน”

ลู่หย่วนเจ๋อได้ยินดังนั้น จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอบอุ่นใจ

บุตรชายที่โดดเด่นและทะเยอทะยานเช่นนี้จะต้องไม่ร่อนเร่อยู่ข้างนอก

น่าเสียดายที่ของไสยศาสตร์กู่ครั้งก่อนไม่อาจโค่นล้ม หรือสร้างความเสียหายร้ายแรงต่อตระกูลสวี่ได้ น่าเสียดายเหลือเกิน

“ไม่ต้องห่วง เจ้ารอข้ามา 18 ปีแล้ว ข้าเข้าใจสิ่งที่เจ้าต้องการ”

ไม่รู้ว่าสมองเล็กๆ ของจิ่งเหยาคิดได้อย่างไร นางไม่เพียงแต่ช่วยพี่ชายแต่งกวี แต่ยังสามารถทำเสื้อผ้าได้อีก

ชุดนี้มันค่อนข้าง...