หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 154

ลู่เจิ้งเย่ว์ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อเช้าเขาดื่มสุรากับผู้อาวุโสในตระกูลไปหลายแก้ว

ขณะที่จะออกไปข้างนอกอย่างกะทันหัน กลับค้นพบว่ากระเป๋าไม่มีเศษตำลึงเงินติดอยู่เลย ดังนั้นจึงขอยืมเงินจากเจาเจาไปซื้อน้ำแกงสร่างเมา

ลู่เจิ้งเย่ว์จึงรีบหยิบเงินห้าตำลึงออกมาจากกระเป๋า “ขอบคุณเจาเจาที่ให้พี่ยืมเงินไปซื้อน้ำแกงสร่างเมาเมื่อเช้า ข้าเกือบลืมไปแล้วเชียว” เขาพูดพลางยื่นตำลึงเงินให้กับเด็กน้อย

เจาเจาส่ายหน้าพลางมองตำลึงเงิน โดยไม่ยอมยื่นมือออกไปรับ

“พี่รองงง!”

“เจาเจาน่ะ…ไม่ใช่คนที่เห็นแก่เงินหกตำลึงหรอกนะ!” เด็กน้อยตอบกลับพร้อมพยักหน้าระรัว

ลู่เจิ้งเย่ว์ได้แต่เงียบงัน

ก่อนจะหยิบเงินออกมาเพิ่มหนึ่งตำลึง

เจ้าตัวเล็กที่อยู่ตรงข้ามรีบเอื้อมมือออกไป และใส่เงินหกตำลึงกลับเข้าไปในกระเป๋า

ก่อนจะโบกมืออย่างเคร่งขรึม “คนในครอบครัวเดียวกันไม่สนใจเรื่องเงินหรอก!”

แต่มือของนางกำลังกำตำลึงเงินไว้แน่นเชียว

[ทำไมพี่รองถึงเป็นคนขี้โกงแบบนี้นะ!]

[แม้แต่อั่งเปาของเด็กยังกล้ายืม ยืมไปหกตำลึง แต่คืนแค่ห้าตำลึง! หึ! ไร้ยางอาย!]

ลู่เจิ้งเย่ว์ : ไหนบอกว่าไม่สนใจเรื่องเงินอย่างไรเล่า

ในตอนเย็น

“คืนนี้มีงานเทศกาลโคมไฟ ท่านแม่ ข้าอยากพาเจาเจาออกไปชมสักหน่อย” ลู่เจิ้งเย่ว์อุ้มเจาเจาไว้ในอ้อมแขน พร้อมกับทานอาหารเย็นอยู่ในห้องโถง

ในวันแรกของปีใหม่ สวี่ซื่อจะยุ่งกับการต้อนรับแขกจนแทบไม่มีเวลาก้าวเท้าออกไปไหนด้วยซ้ำ

เมื่อเห็นท่าทางอันน่าเวทนาของลู่เจาเจา นางจึงยิ้มและตอบตกลงทันที

เพียงแค่สั่งให้เด็กน้อยสวมเสื้อผ้าหลายชั้นมากขึ้น และพาบ่าวรับใช้ไปด้วยสองสามคน

ต้องมีคนอยู่รอบกายตลอดเวลา