หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 155

ลู่หย่วนเจ๋อทำสีหน้าไม่ถูกครู่หนึ่ง

เขาไม่คาดคิดว่าเผยเจียวเจียวจะอาจหาญและ...

เร้าใจได้ถึงเพียงนี้

เร้าใจมากกว่าปกติในรอบกว่าสิบปีด้วยซ้ำไป

เสื้อผ้าชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่นางสวมใส่ก็เย้ายวนใจเช่นกัน

“เมื่อคืนข้าอยู่คุยงานกับลูกน้องจนลืมเวลาน่ะ วันนี้ยังดื่มมาอีกนิดหน่อย โชคดีที่มีฮูหยินคอยดูแลจวนของเรา ลำบากเจ้าแล้วนะ อวิ๋นเหนียง”

“ข้าโชคดีเหลือเกินที่ได้แต่งงานกับอวิ๋นเหนียง” ดวงตาของลู่หยวนเจ๋อแสดงความรักใครภักดีราวกับสุนัขก็ไม่ปาน

ในอดีตสวี่ซื่อเคยติดกับดักนี้มาแล้ว

ตอนนี้มันกลับน่าขยะแขยงเหลือเกิน

“ท่านโหว ไปพบกับผู้อาวุโสตระกูลก่อนดีกว่า ผู้อาวุโสจะกลับชิงซีพรุ่งนี้แล้ว”

“ทางชิงซีบอกว่าพวกเขาอยากซ่อมแซมโถงบรรพบุรุษ นายหญิงใหญ่ปากไวตอบตกลงไปแล้วด้วย ท่านโหวโปรดออกเงินก้อนนั้นด้วยเถิด”

สวี่ซื่อยิ้มด้วยสีหน้าสิ้นหวัง “ข้าคิดว่าการซ่อมแซมโถงบรรพบุรุษตระกูลลู่ อวิ๋นเหนียงไม่ควรใช้เงินสินเดิม เพื่อป้องกันเสียงกล่าวโทษจากผู้คนภายนอก”

ลู่หย่วนเจ่อสีหน้าเปลี่ยนไปเมื่อได้ยินคำว่าสินเดิม เขารีบตอบกลับในทันที “จะให้อวิ๋นเหนียงใช้สินเดิมได้อย่างไรกัน”

เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อก่อนอวิ๋นเหนียงมักพูดว่าของของนางก็คือของของตระกูลลู่ ไม่แบ่งแยกของใคร

อวิ๋นเหนียงถึงขั้นขอร้องให้เขานำไปใช้ด้วยซ้ำ เขาจึงใช้อย่างสบายใจมาโดยตลอด

แต่ตอนนี้นางกำลังพูดถึงสินเดิมอีกครั้ง ลู่หย่วนเจ๋อไม่แน่ใจว่าควรทำสีหน้าอย่างไรดี

“ข้าจะจ่ายให้ผู้อาวุโสตระกูลเองในภายหลัง” ลู่หย่วนเจ๋อหันกลับมามองหาผู้อาวุโสตระกูล

ด้วยความรู้สึกหงุดหงิดภายในใจลึกๆ

ภูมิหลังทางการเงินของตระกูลลู่เดิมทีไม่ดีนัก ดังนั้นจึงใช้สินเดิมตระกูลสวี่ในการสนับสนุนจิ่งไหวและเลี้ยงดูจวนโหวมาโดยตลอด

ตอนนี้คงหมดเวลานั้นแล้ว...

“ปีที่ผ่านๆ มาภรรยาของท่านจ่ายเงินหนึ่งถึงสองพันตำลึงอยู่แล้ว ปีนี้จำเป็นต้องซ่อมแซมคฤหาสน์เก่าและโถงบรรพบุรุษ สามพันตำลึงถือว่าไม่แพงหรอก” ผู้นำตระกูลลู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เหตุใดท่านโหวลู่จึงตระหนี่เช่นนี้