หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 156

ตั้งแต่สวี่ซื่อแต่งงานเข้ามาที่นี่ การกินการอยู่และเสื้อผ้าที่สวมใส่ของจวนโหวดีขึ้นหลายระดับ

ตระกูลลู่ไม่ใช่ตระกูลใหญ่โต ก่อนที่สวี่ซื่อจะแต่งงาน ตระกูลนี้จึงใช้ชีวิตกันอย่างทุลักทุเลไม่น้อย

“จริงสิ จิ่งไหวจะกลับบ้านเมื่อใด”

“ข้ารู้สึกเห็นใจหลานชายคนโตของข้าเหลือเกิน”

“คนที่สอบอันดับสามหยวนได้จะต้องมาจากจวนโหวของข้าเท่านั้น จะให้เขาร่อนเร่อยู่ข้างนอกไม่ได้เชียวนะ”

นายหญิงใหญ่อดไม่ได้ที่จะถามเขา

“ท่านแม่ ข้ามีแผนอยู่แล้วน่า” ลู่หย่วนเจ๋อตอบอย่างหงุดหงิด

“วันนี้น้องสาวของเจ้ายังไม่มาเยี่ยมบ้านของเราเลย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรกับนางหรือไม่” นายหญิงใหญ่ตั้งตารอทั้งวัน แต่ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของลู่หว่านอี้

“ท่านแม่ หว่านอี้ถูกท่านเลี้ยงจนเสียนิสัย อย่าตามใจนางตลอดเวลา” ลู่หย่วนเจ๋อโบกมือแล้วเดินออกจากประตูไป

นายหญิงใหญ่จึงทำได้เพียงถอนใจด้วยความหงุดหงิดเช่นกัน

จนกระทั่งถึงเวลาค่ำ ตระกูลลู่จึงกินข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา

ทว่ารถม้าของตระกูลกู้กลับปรากฏขึ้นหน้าประตูใหญ่

นับตั้งแต่ลู่หวานอี้แต่งงานออกไปเป็นเวลาครึ่งปี นางดูซูบผอมลงเป็นอย่างมาก

บุรุษที่ยืนอยู่ข้างๆ คือกู้หลิงบัณฑิตจอหงวน เขามีใบหน้าอ่อนโยน ดวงตาจับจ้องไปที่ลู่หว่านอี้ที่กำลังตัวสั่นงันงก

พวกเขาจับมือกันเดินเข้าไปในจวนโหว

ลู่หว่านอี้โค้งคำนับนายหญิงใหญ่พร้อมกล่าวคำอวยพรปีใหม่

ก่อนที่นางจะคุกเข่าลงอย่างกะทันหัน

และน้ำตาเม็ดใหญ่ไหลรินลงมา

“ท่านแม่! ช่วยข้าด้วย โปรดช่วยข้าที!” นางคุกเข่าพร้อมกับเอนตัวเข้าไปดึงกางเกงของนายหญิงใหญ่ด้วยเสียงสิ้นหวังและสั่นเทา

ใบหน้าของกู้หลิงพลันมืดลงในทันที

ภายในบ้านบรรยากาศเย็นเยือกลงเล็กน้อย

นายหญิงใหญ่ไม่รู้จะโต้ตอบอย่างไรครู่หนึ่ง

ลู่หย่วนเจ๋อจึงถามขึ้นด้วยสีหน้าตึงเครียด

“หว่านอี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น”