หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 157

“เจ้ากับแม่ต่างหากที่ดึงดันจะแต่งงานให้ได้ แล้วเหตุใดตอนนี้จึงโทษข้าเล่า” สวี่ซื่อหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาพลางก้มศีรษะเพื่อซับน้ำตาเบาๆ

“ข้ารักและเอ็นดูเจ้ามานานกว่าสิบปี แต่เจ้ากลับให้ร้ายข้าเช่นนี้หรือ”

ดวงตาของสวี่ซื่อแดงก่ำ ท่าทางในตอนนี้ของนางดูปวดใจมากเหลือเกิน

ลู่เหย่วนเจ๋อเห็นภาพตรงหน้าจึงอดไม่ได้ที่จะถามลู่หว่านอี้กลับไปด้วยความโกรธ “หว่านอี้ นี่เจ้ากำลังทำอะไรกันแน่”

“เจ้าเป็นคนถูกตาต้องใจคุณชายกู้เอง!”

“ไม่อย่างนั้นก็บอกมาว่าเขาทำร้ายเจ้าที่ใด” ลู่หย่วนเจ๋อตะคอกด้วยความโกรธยิ่ง

นายหญิงใหญ่เคยเห็นบาดแผลครั้งก่อน ในใจรับรู้ว่าลู่หว่านอี้ต้องเสียใจมาก ตอนนี้นางจึงกอดบุตรสาวพลางร้องไห้อย่างเจ็บช้ำ

“ท่านโหว ข้าน้อยกู้ไม่เคยปฏิบัติไม่ดีกับหว่านอี้เลยสักครั้ง”

“ตั้งแต่หว่านอี้แต่งงานเข้ามา นางก็เป็นคนจัดการทุกสิ่งทุกอย่าง นางเป็นคนตัดสินใจเรื่องในตระกูลกู้ทั้งหมด”

หากข้าน้อยกู้ทำสิ่งใดผิดพลาดไปโดยไม่ตั้งใจ ยังต้องโดนโทษคุกเข่า”

“ทุกคนในตระกูลกู้ต่างรู้ดี” กู้หลิงพูดอย่างลังเล ก่อนจะถอนหายใจยาว

“หว่านอี้ยอมแต่งงานเข้าตระกูลกู้เดิมก็เป็นเรื่องน่าลำบากใจอยู่แล้ว ข้าน้อยกู้จะกล้าทุบตีนางได้อย่างไร แม้ว่าหว่านอี้จะมีนิสัยเอาแต่ใจไปบ้าง แต่ข้าน้อยกู้รักและตามใจนางเสมอ เมื่อทำผิด หว่านอี้ให้ข้าน้อยกู้คุกเข่า ข้าน้อยก็ทำ ไม่เคยขัดคำสั่งของนางเลยสักครั้ง” กู้หลิงพูดอย่างเจ็บปวด

เมื่อลู่หย่วนเจ๋อได้ยินดังนั้น เขาก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที

“ข้าให้เจ้าบอกว่าบาดเจ็บที่ใด เจ้าไม่ยอมพูด”

“เจ้าจะเอาแต่ใจเพียงใดยามอยู่บ้านก็ได้ แต่ในเมื่อแต่งงานออกไปแล้ว เหตุใดจึงยังไม่รู้ความอีก”

“กู้หลิงเป็นขุนนางในราชสำนัก คุกเข่าให้บิดามารดา คุกเข่าให้ฮ่องเต้ แล้วต้องคุกเข่าให้เจ้าด้วยหรือ” ลู่หย่วนเจ๋อต่อว่านาง

ลู่หว่านอี้ตอบกลับอย่างสะอึกสะอื้นในทันที “ทุกครั้งที่เขาทำร้ายข้าแล้วจึงคุกเข่าต่างหาก!”

แต่นางไม่อาจบอกได้ว่าบาดแผลอยู่ที่ใด