หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 158

ในสายตาของเขา ขอเพียงตระกูลลู่เจริญรุ่งโรจน์ อย่างอื่นก็ไม่สำคัญ

“พี่ใหญ่ เชื่อข้า ท่านเชื่อข้าเถิด เขาเฆี่ยนตีข้าจริงๆ ข้าไม่กลับ ข้าไม่ยอมกลับไปหรอก”

“ข้าจะถูกเฆี่ยนตีจนตายนะ พี่ใหญ่”

“พี่สะใภ้ พี่สะใภ้ ข้าผิดไปแล้ว ข้าควรฟังท่าน กู้หลิงไม่ใช่คนดี พี่สะใภ้ ข้าผิดไปแล้ว พี่สะใภ้ช่วยข้าด้วยเถิด” ลู่หว่านอี้คุกเข่าลงกับพื้น พร้อมยอมรับความผิดพลาดของตนเองด้วยความหวาดผวา

“ใครก็ได้ พาตัวหว่านอี้ออกไป”

“ไร้สาระ เห็นการแต่งงานเป็นเรื่องเล่นๆ”

ลู่หย่วนเจ๋อพากู้หลิงนั่งลงบนโต๊ะพลางพูดต่อไปว่า “หว่านอี้น่ะถูกเราเลี้ยงดูตามใจจนเคยตัว ไม่คิดเลยว่าแต่งงานไปแล้วจะทำให้เจ้าต้องทุกข์ใจไปอีกคน ในเมื่อนางทำผิด เจ้าก็ควรสั่งสอนนางให้ดี ตระกูลลู่ของเราไม่มีข้อโต้แย้งใด”

ดวงตาของกู้หลิงสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ

“เจ้าเด็กคนนี้ใส่ความเจ้าเสียได้ ช่างเลอะเลือนจริงๆ”

หลังจากพูดคุยดื่มสุรากันสักพัก สวี่ซื่อขอตัวออกไป นางเดินไปยังห้องข้างๆ

ลู่หว่านอี้ถูกขังอยู่ในห้องนั้นและพังข้าวของทุกอย่างจนเสียหาย

เมื่อเห็นสวี่ซื่อเดินเข้ามา นางจึงรีบพูดด้วยสายตาเกลียดชัง “สวี่ซื่อ เจ้าทำร้ายข้า! เจ้าตั้งใจส่งข้ากลับไปที่นั่น ตั้งใจปล่อยให้กู้หลิงเฆี่ยนตีข้าโดยไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้!”

สวี่ซื่อจึงตอบอย่างใจเย็น “น้องสาว สิ่งที่พูดออกมามันไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย”

“เจ้าเคยพูดไว้ตั้งแต่แรกไม่ใช่หรือ ว่าบุรุษจะไม่ทำร้ายสตรี หากสตรีผู้นั้นไม่ได้กระทำผิด”

“สตรีควรทบทวนไตร่ตรอง”

“เจ้าต้องทบทวนไตร่ตรองให้ดีว่าทำผิดอย่างไร”

“ปรนนิบัติดูแลบุรุษไม่ดี? หรือดูแลนายหญิงใหญ่ไม่ดีพอหรือไม่ ต้องไตร่ตรองสิ่งที่ตนเองทำผิดไป” ใบหน้าของสวี่ซื่อนั้นเต็มไปด้วยความกังวล

“หว่านอี้เคยบอกพี่สะใภ้เช่นนี้ไม่ใช่หรือ”

ลู่หว่านอี้โกรธมากจนตัวสั่นสะท้าน พลางชี้ไปที่สวี่ซื่ออย่างสั่นเทา

“เจ้าต้องไม่ตายดี ไม่ตายดีแน่!”

“แค่นี้เจ้าคิดว่าตนเองจะมีความสุขแล้วหรือ นังโง่ ฮ่าๆ ๆ คิดว่าจะมีความสุขแล้วสินะ” ดวงตาของลู่หว่านอี้แฝงไปด้วยความบ้าคลั่ง

พวกเจ้าทุกคนสมควรตาย!

ข้าจะทำให้พวกเขาตกนรก ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดอีกต่อไป!

[มนุษย์ลุงนี่ พอดื่มมากๆ เข้าก็พูดไม่หยุดอีก!] ลู่เจาเจาพร่ำบ่นในใจ

ลู่เยี่ยนซู ลู่เจิ้งเย่ว์และลู่หยวนเซียวได้แต่ยกมือขึ้นลูบใบหูอย่างเงียบๆ

เมื่อได้ยินคำว่ามนุษย์ลุง ลู่เจิ้งเย่ว์ก็สำลักและไอออกมาอย่างหนัก

“แค่ก ๆ ๆ …” มนุษย์ลุง?

ถึงจะฟังไม่เข้าใจ แต่ฟังจากน้ำเสียงแล้วต้องเป็นคำหยาบคายแน่!

มุมปากของสวี่ซื่อกระตุกเบาๆ นางเห็นแล้วว่าเด็กน้อยเริ่มกัดฟันกรอดราวกับทนไม่ไหวอีกแล้ว

[ข้าแทบจะบ้าอยู่แล้ว ข้าจะเหวี่ยงแล้วนะ!]

[หากข้าไม่เหวี่ยง พวกเจ้าก็เลยเห็นข้าเป็นแมวไร้ฟันสินะ!] ถึงแม้ข้ายังไม่มีฟัน แต่ข้าก็เก่งพอตัว!

เปลือกตาของสวี่ซื่อเริ่มกระตุก ก่อนจะโบกมือเป็นสัญญาณ

“ให้เด็กๆ กลับไปพักผ่อนก่อนเถิด อย่าให้รบกวนความสนุกของท่านโหวกับท่านเขยเลย” สวี่ซื่อฉีกยิ้ม เติงจือจึงพาลู่เจาเจาที่กำลังจะเหวี่ยงออกไปจากตรงนั้นทันที