หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 159

ลู่เยี่ยนซูลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เมื่อได้ยินว่าเจาเจากำลังจะกระทำรุนแรง ทำให้เขารู้สึกตื่นตระหนกไม่น้อย

เจ้าต้องรู้ก่อนว่าเจาเจาเหวี่ยงขึ้นมาจะเป็นอย่างไร

เขาเคยได้รับเกียรติเห็นมาแล้วครั้งหนึ่ง

ข้าวที่ตักเข้าปากเต็มช้อน ผสมเข้ากับน้ำลายก่อนจะพ่นออกมาเต็มๆ คำ

ทำให้เลอะเทอะไปทั่วไปหน้าของเขา

ลู่เจาเจาฉีกยิ้มอย่างสดใส [เย่ มีแต่ท่านแม่นี่แหละที่รู้ใจข้า รักท่านแม่จัง...]

นางค่อยๆ กลืนอาหารทั้งหมดในปากลงไป

“ท่านพ่อ ท่านอาเขย เยี่ยนซูขอพาน้องชายและน้องสาวออกไปก่อนนะขอรับ” ลู่เยี่ยนซู่นั่งบนรถเข็นแล้วพูดอย่างใจเย็น

ดวงตาของลู่หย่วนเจ๋อมองมาและหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง

ความสุขในดวงตานั้นลดหายไปในทันที

“ข้าจะไปดูหว่านอี้เสียหน่อย” นายหญิงใหญ่ขอตัวลาเช่นกัน

หลังจากทุกคนจากไป กู้หลิงมองตามแผ่นหลังของลู่เยี่ยนซูพร้อมกับถอนหายใจยาว “ท่านพี่ คงจะดีเหลือเกินหากจวนโหวตกเป็นของเยี่ยนซูที่ไม่พิการเช่นนี้”

“น่าเสียดายที่จวนโหวต้องไปอยู่ในมือของคนพิกลพิการ” กู้หลิงดื่มสุราพร้อมพูดออกมา

“ท่านพี่ อย่าโทษที่ข้าพูดมากไปเลย พอดื่มหลายๆ แก้วเข้าชอบพูดจาเหลวไหลทุกครั้ง”

ลู่หย่วนเจ๋อโบกมืออย่างไม่ถือสา ความเย็นชาในดวงตาทำให้เขามีสติมากขึ้นเล็กน้อย

“เจ้าพูดถูก จวนโหวอันยิ่งใหญ่ไม่ควรตกอยู่ในมือของคนพิการ”

จิ่งไหว ของเขาโตพอที่จะรับช่วงต่อจวนโหวนี้แล้ว

จิ่งไหวของเขาดีกว่าเยี่ยนซูเป็นสิบเท่า

อีกด้านหนึ่งลู่เยี่ยนซูกำลังนั่งอยู่ริมหน้าต่าง พร้อมกับถือหนังสืออยู่ในมือ หมกมุ่นอยู่กับการอ่าน

ส่วนลู่เจิ้งเย่ว์และลู่หยวนเซียวอุ้มเจาเจาออกไปเที่ยวเล่นแล้ว