หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 162

ดูเหมือนว่าพี่รองลู่จะตกตะลึงโดยสมบูรณ์แล้ว

เวินหนิงหน้าแดงด้วยความเขินอาย เด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่เคยวิ่งตามลู่เจิ้งเย่ว์มาโดยตลอด บัดนี้นางเติบโตกลายเป็นสาวเต็มตัวแล้ว

ลู่เจิ้งเย่ว์นึกถึงเสียงตอนจบในใจของเจาเจา

และรู้สึกสงสารที่ตนเองไม่อาจทำอะไรได้เลย

ดวงตาของเขาแดงก่ำ ริมฝีปากสั่นระริก

เขาอยากดึงเวินหนิงเข้ามากอด แต่เกรงว่าจะทำให้อีกฝ่ายหวาดกลัว เขาจึงพยายามควบคุมตัวเองให้ดีที่สุด

“ข้าก็คิดถึงเจ้า อาหนิง ข้าคิดถึงเจ้ามาก” ยิ่งลู่เจิ้งเย่ว์คิดในใจว่าเขาไม่เคยบอกคิดถึงกับอาหนิงเลยสักครั้ง

อาหนิงเม้มริมฝีปากเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มในดวงตา

ลู่เจาเจาที่แอบอยู่ตรงหัวมุมถนนพร้อมกับโผล่หัวเล็กๆ ออกมา รู้สึกโล่งใจทันทีที่เห็นพี่รองและพี่สะใภ้คุยกันอย่างมีความสุข

เวินหนิงมองไปเห็นนาง ก่อนจะส่งรอยยิ้มหวานให้กับลู่เจาเจา

[อ๊า พี่สะใภ้รองยิ้มแบบนี้ ฆ่ากันเลยดีกว่า ช่างอ่อนโยน อ่อนโยนเหลือเกิน...] ลู่เจาเจาคิดในใจ

ลู่เจิ้งเย่ว์จึงรีบเดินไปโอบเจ้าตัวน้อยและแนะนำว่า “นี่คือน้องสาวของข้าเอง ลู่เจาเจา”

“เจาเจา เรียกพี่สะใภ้รอง ไม่สิ…” ลู่เจิ้งเย่ว์หน้าแดงระเรื่อ เขาดันพูดติดปากตามลู่เจาเจาไปเสียอย่างนั้น

“เอ่อ เรียกพี่อาหนิงสิ”

เวินหนิงก็หน้าแดงระเรื่อไม่แพ้กัน “น้องเจาเจา” นางเอ่ยขึ้นพร้อมถอดสร้อยข้อมือสีเขียวออกจากข้อมือแล้วยื่นให้เจาเจา

“พี่อาหนิงไม่ได้นำของขวัญที่เหมาะสมมาให้เจาเจา คราวหน้าพี่จะชดเชยให้นะ” เวินหนิงไม่ละสายตาไปจากเจาเจาเลยแม้แต่น้อย เด็กคนนี้ช่างน่ารักจริงๆ

ลู่เจาเจารับสร้อยข้อมือมาพลางตะโกนเสียงหวาน “พี่สะใภ้รอง…”

ทั้งสองคนหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย

“คุณหนู ถึงเวลากลับแล้วเจ้าค่ะ นายท่านกำลังรออยู่” สาวรับใช้ดึงแขนเสื้อของเวินหนิงอย่างร้อนใจ และสงสัยว่าเด็กชายที่เคยปกติดี โตมาเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร

ไม่ได้การแล้ว เห็นทีจะต้องโน้มน้าวเรื่องการแต่งงานนี้กับคุณหนูอีกครั้ง!

ลู่หยวนเซียวกลับมามีสติอีกครั้ง เอ่อ ไม่รู้จักก็ไม่เป็นไรหรอก