หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 163

ทว่าตอนนี้เมื่อเผชิญหน้ากับบุตรสาวที่ไม่ได้รักมากนัก กลับยิ้มออกมาอย่างประจบประแจง

เจ้าโง่ลู่หย่วนเจ๋อ

บัดนี้…

ฮ่องเต้ทรงประทับอยู่หน้าพระราชวัง รัชทายาทเองก็กำลังขมวดคิ้วแน่น “ลู่จิ่งไหวจิตใจผิดมนุษย์มนา ต่อให้เขาจะสอบอันดับสามหยวนได้ ลูกเองก็ไม่อยากรับเขาเป็นอาจารย์นะขอรับ”

“พรสวรรค์ไร้ประโยชน์ จิตใจไร้ศีลธรรม ลูกดูหมิ่นเขายิ่งนัก”

รัชทายาทได้ยินข่าวลือมาแล้วว่าหากผู้ใดสอบอันดับสามหยวนได้ ผู้นั้นอาจถูกแต่งตั้งเป็นราชครูน้อยของรัชทายาท

หากรัชทายาทขึ้นครองบัลลังก์ในอนาคต เขาจะกลายเป็นราชครูอย่างแท้จริง

ช่างเป็นโอกาสที่ยิ่งใหญ่ล้นฟ้า

ฮ่องเต้พลันร้องเสียงหลงในทันที “เขาน่ะหรือ สอบอันดับสามหยวนได้?”

“เขาเป็นเพียงเด็กหนุ่มที่ไม่เคยออกจากเมืองหลวง ไม่เคยฝ่าฟันความยากลำบากในชีวิต ใช้ชีวิตอยู่โดยการสูบเลือดสูบเนื้อสวี่ซื่ออย่างมีความสุขไปวันๆ”

“แล้วเขาจะเขียนกวีอันกล้าหาญและงดงามเช่นนั้นออกมาได้อย่างไร”

ฮ่องเต้เย้ยหยันในใจ หากเป็นราชครูสวี่ก็ว่าไปอย่าง

ในฐานะเด็กหนุ่มที่เพิ่งออกสู่โลกกว้าง เขาไม่มีวันเชื่อเว้นแต่สมองของเขาจะถูกประตูหนีบไปแล้ว

“เขาลอกเลียนแบบงั้นหรือ” รัชทายาทพลันลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ นี่ถือเป็นเรื่องอื้อฉาวสำหรับบัณฑิตผู้มีความรู้

ทว่าฮ่องเต้กลับโบกพระหัตถ์เบาๆ “ไม่มีหลักฐาน จึงไม่อาจกล่าวถึงเรื่องนี้ได้ เขาเป็นบุตรชายทางสายเลือดของลู่หย่วนเจ๋อ นี่เป็นความจริงที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้” ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเย็นชา เจ้าลู่หย่วนเจ๋อตัวดี คงมีความสุขกับบ้านใหญ่บ้านเล็กมากสินะ

“บุตรของอนุนอกเรือนคิดอยากเท่าเทียมกับบุตรซึ่งชอบด้วยกฎหมาย และเหยียบย่ำบุตรซึ่งชอบด้วยกฎหมายเพื่อให้ได้มาซึ่งความได้เปรียบ”

ฮ่องเต้นับว่าเป็นบุตรซึ่งชอบด้วยกฎหมาย ดังนั้นพระองค์จึงไม่ชอบเรื่องนี้โดยธรรมชาติ

“ดูเหมือนว่าฮูหยินสวี่ต้องการหย่าร้างกับเขา แต่…” รัชทายาทหยุดชั่วคราว เขาพอจะเข้าใจได้ว่าฮูหยินสวี่อยากพาทายาทของเขาไปด้วยกัน

“นับแต่สมัยโบราณไม่มีสตรีคนใดหย่าร้างและพาทายาทไปด้วยได้ทั้งสิ้น”

ยิ่งไปกว่านั้น นี่เป็นบุตรชายสามบุตรสาวหนึ่ง

ฮ่องเต้ไม่ออกความเห็นอีกต่อไป