หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 164

ฮ่องเต้ยังคงนิ่งขรึมไม่พูดสิ่งใด

ในขณะที่รัชทายาทรู้สึกตื่นตระหนก

เขาก้าวไปข้างหน้าและรับตัวลู่เจาเจามาจากลู่เจิ้งเย่ว์ “เจ้าได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่ รัชทายาทถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาอย่างระมัดระวัง

เมื่อมีคนถามขึ้น น้ำตากลั้นไว้ก็ไม่สามารถกลั้นไว้ได้อีกต่อไป

“ฮือ...” นางพยักหน้าหงึกๆ

“บาดเจ็บที่ใด เหตุใดจึงไม่ไปตามหมอ บ้าจริง!” ฮ่องเต้ถามขึ้นด้วยความตกใจ

ทำให้หัวใจของเสียนเฟยเหนียงเหนียงสั่นไหวในทันที

นางเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดขององค์ชายสี่ ซึ่งเกิดมาอ่อนแอและป่วยหนัก จึงบวชเป็นสามเณรน้อยในวัดฮู่กั๋ว เพื่อดูแลร่างกาย หากนางเป็นอะไรขึ้นมา แล้วโอรสของนางจะทำเช่นไร

ลู่เจาเจาร้องไห้คร่ำครวญพร้อมกับยกมือขึ้นตบหน้าอก

“สุนัขกัดหัวใจหรือ เจ็บตรงไหน บอกลุงฮ่องเต้มา” ฮ่องเต้ถามอย่างเจ็บปวดใจ

คืนนี้บรรพบุรุษจะเข้าฝันมาทุบตีเขาให้ตายหรือไม่

เสียนเฟยเหนียงเหนียงรู้สึกตื่นตระหนกมากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของฮ่องเต้ในตอนนี้

ลู่เจาเจาพลันส่ายหน้าไปมา

[ฮือ ข้าเจ็บที่หัวใจ เจ็บที่หัวใจ!]

[ข้าเจ็บที่หัวใจ! บาดเจ็บที่หัวใจน่ะ คิดว่าข้าไม่อยากรักษาหน้าไว้แล้วหรือ]

“แค่กๆ ๆ …” รัชทายาทที่ได้ยินเสียงในใจก็สำลักออกมาอย่างรุนแรง

ลู่เจิ้งเย่ว์เสียใจมาตลอดทาง เขาเสียใจที่ไม่ได้ปกป้องน้องสาวและปล่อยให้นางต่อสู้กับสุนัข

ตอนแรกคิดว่านางได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ตอนนี้เขากลับได้ยิน...

จึงรู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย

หมอหลวงเข้ามาตรวจร่างกายของนางครั้งหนึ่ง และพบว่าไม่เป็นอันตรายใดๆ

ทว่าเสียงร้องไห้อันน่าสะพรึงนั้นทำให้ทุกคนคิดว่านางบาดเจ็บหนัก

เสียนเฟยเหนียงเหนียงยกมือขึ้นอย่างระมัดระวัง “หมอหลวง โปรดช่วยตรวจอาการของสุนัขให้ข้าได้หรือไม่”