หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 165

“แต่... ทั้งสองทำข้าวหกเลอะเทอะ”

“ชนะแล้ว แต่อดกิน?” นี่สินะที่ทำให้นางร้องไห้ด้วยความโกรธ

ยิ่งฟังลู่เจาเจายิ่งรู้สึกโกรธมากขึ้น นางไม่กล้าอวดดี เพียงแต่ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา

พร้อมกับสะอื้นอย่างเงียบๆ

“สุนัข...มันด่าข้า อึก...มันด่าข้า”

และยังด่าจนไม่อาจทนฟังได้

“เจ้ารู้ด้วยหรือว่ามันด่าเจ้า?” ฮ่องเต้ถามอย่างขบขัน

ลู่เจาเจาหน้าเง้างอด้วยความโมโห “ใช่ ๆ มันด่าข้า!” และยังด่าหยาบๆ คายๆ อีกด้วย

พอดีกับที่ห้องโถงใหญ่ในตอนนั้น...

สุนัขที่อยู่ในอ้อมแขนของเสียนเฟยเหนียงเหนียงเห่าขึ้นสองครั้ง

ลู่เจาเจาทวีความโกรธมากขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นยืนด้วยน้ำตานองหน้าพร้อมเบิกตากว้าง “ด่า ด่าอีกแล้ว!”

นางพุ่งตรงเข้าไปหาสุนัขตัวนั้น แม้แต่รัชทายาทก็คว้าตัวของนางไว้ไม่ทัน

“นี่แน่ะ...” นางยกหมัดขึ้นด้วยความโกรธ

ก่อนจะเปิดปากเล็กน้อย

“โฮ่งๆ ๆ โฮ่งๆ ๆ โฮ่งๆ ๆ” ลู่เจาเจาเลียนแบบเสียงเห่าของสุนัข ตะโกนเห่าใส่หน้าของมันอย่างดุเดือด

ทันทีที่สุนัขตัวนั้นได้ยิน มันก็เริ่มหอนในอ้อมแขนของเสียนเฟยเหนียงเหนียงทันที

“ฮู้ว...”

“ฮู้ว...”

แม้แต่เสียนเฟยเหนียงเหนียงเองก็ห้ามสุนัขของนางไว้ไม่อยู่

รัชทายาทเองก็ห้ามลู่เจาเจาไม่ได้เช่นกัน

เด็กน้อยกับสุนัขเริ่มด่าทอกันในห้องโถงใหญ่ต่อหน้าฮ่องเต้

ฮ่องเต้ : แม้ข้าจะฟังไม่เข้าใจ แต่ดูจากสีหน้าของนางแล้ว พวกเขาคงจะด่ากันหยาบคายอย่างแน่นอน

เสียงเห่าหอนดังก้องไปทั่วสารทิศ

พระพักตร์ของฮ่องเต้พลันมืดมนลงเล็กน้อย