หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 169

บนหนังสือโบราณมีภาพวาดที่ลึกลับ ดูแล้วก็มีอายุมากแล้ว

“นี่คือตำราศักดิ์สิทธิ์ แคว้นใต้ส่งมาเพื่อบูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์”

“แคว้นใต้นั้นบูชาผู้รับใช้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ รับรู้เข้าใจสิ่งศักดิ์สิทธิ์มากที่สุด นี่เป็นของล้ำค่าที่สืบทอดมานานหลายปี แต่ละแคว้นต่างบูชาตามกฎระเบียบที่บันทึกในนั้น”

“ความชอบของเทพเจ้า สิ่งต้องห้ามของเทพเจ้า ล้วนบันทึกอยู่ในตำรานี้” ฮ่องเต้เอาตำรานี่วางไว้ตรงหน้านางอย่างหนักแน่น

ลู่เจาเจามองไปที่ฮ่องเต้ จากนั้นเอานิ้วชี้ไปที่ตนเองอย่างงุนงง

นางนั่งอยู่บนเก้าอี้บัลลังก์ หัวยังไม่ถึงโต๊ะเลย

พยุงโต๊ะลุกขึ้นยืนถึงจะพอเสมอกับโต๊ะได้

ฮ่องเต้ไม่มีทางจึงต้องอุ้มนางขึ้นโต๊ะไป

ใช้สมุดสาส์นที่กราบทูลของจงหย่งโหวซึ่งเป็นพ่อของนางมาเป็นที่รองก้น

“ยังไงสิ่งที่พ่อเจ้าเขียนมานั้นมันไร้สาระ”

ลู่เจาเจามองฮ่องเต้ด้วยความมึนงง

“ข้า!” นางตีไปที่อกจนเกิดเป็นเสียงขึ้นมา

“ไม่รู้หนังสือ!” นางร้องเสียงดัง

ท่าทางจริงจัง มีเหตุผลและสัจธรรม!

ฮ่องเต้ถึงกับตะลึง

“ฮ่า...” รัชทายาทนั้นทนไม่ไหว ไม่รู้หนังสือทำไมต้องภูมิใจขนาดนั้น

รัชทายาทไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่รับตำรามาแล้วอธิบายให้นางฟัง

“พิธีการของเทพเจ้าจงไป๋เทียนเคร่งครัด ให้ความสำคัญกับกฎระเบียบ งานบูชาของท่านนั้นยากที่สุด แต่โชคที่ท่านจะให้นั้นก็ดีมากเช่นเดียวกัน”

“งานบูชาของท่านจะต้องพิถีพิถันละเอียดรอบคอบ ห้ามมีข้อผิดพลาดเลยแม้แต่น้อย”

“ในตำราศักดิ์สิทธิ์ งานบูชาในทุกๆ ปีจะต้องฆ่าหมูฆ่าแกะ ธูปเทียนมีต่อเนื่องไม่ขาด ถึงจะแสดงให้เห็นถึงความเคารพที่มีต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์”

ลู่เจาเจาทุบไปที่โต๊ะสองมือด้วยความโกรธ เพียงแต่...

มือเล็กๆ นั้นนิ่มนวล ทุบจนมือเจ็บ ใบหน้าก็บิดเบี้ยว

“ไม่จริง!”

“ไม่จริง!” เป็นข่าวลือทั้งนั้น!

เมื่อก่อนเขายังขโมยขนมถั่วกวนของฉันเลย!

แถมยังขโมยผลศักดิ์สิทธิ์ที่ข้าปลูกอีก แอบขุดผลศักดิ์สิทธิ์เป็นรู ใช้ช้อนกินผลเนื้อให้หมด จากนั้นก็ฉี่เข้าไป!