หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 168

ในหัวของลู่เจาเจาไม่หยุดคิดถึงชื่อของจงไป๋

กะพริบตาไปมา

ปฎิบัติตามกฎหมาย? ยุติธรรมเข้มงวด? ผู้บังคับใช้กฏหมายสามอาณาจักร?

ได้ยินแล้วดูเหมือนจริงจัง

“บรรณาการ ไม่ถูกต้อง…” ลู่เจาเจาเอ่ยออกมาอย่างเฉียบขาด

“เป็นไปไม่ได้! ตามข่าวลือเทพเจ้าจงไป๋ให้ความสำคัญกับกฏเกณฑ์อย่างยิ่ง เขาเป็นที่ชื่นชมในหมู่ชาวบ้าน เครื่องบรรณาการต่างก็เป็นไปตามกฏเกณฑ์มาตลอด” รัชทายาทส่ายศีรษะออกมาทันที

ฮ่องเต้อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างขมขื่น เขาป่วยหนักจนต้องได้รับการรักษา

ลู่เจาเจาค่อยๆ หยิบลูกอมนมกำหนึ่งออกมาจากในอ้อมแขน

คิดแล้วก็คิด…

ก่อนจะหยิบออกมาหนึ่งเม็ด

ใบหน้าเล็กลังเลไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบมาอีกเม็ด

มือเล็กกำลูกอมนมเอาไว้เม็ดหนึ่ง

ก่อนจะหยิบลูกอมน้ำเต้าที่กินแล้วเหลือเอาไว้ บนนั้นยังมีรอยกัดเล็กๆ และมีรอยฟันอยู่

“เขาชอบกินอันนี้…” นางก้าวออกไป คิดที่จะนำไปสักการะ

ทว่ามือของเด็กยังไม่สูงเท่าโต๊ะ

“ไม่ได้! ทุกปีเครื่องสักการะบรรณาการต่างก็คัดสรรมาจากนับพัน ทุกที่ต่างก็ส่งสมบัติล้ำค่ามา นี่…เป็นเหมือนการยั่วยุเทพเจ้า เกรงว่าก็จะเป็นโทษ” รัชทายาทตื่นตกใจเป็นอย่างมาก

ลูกอมที่ดูตระหนี่นี่

กัดไปเสียครึ่งหนึ่งแล้ว

นี่ยังจะถือเป็นเครื่องบรรณาการอะไรกัน?

ดวงตาของฮ่องเต้เผยแววสงสัยออกมา

[เชื่อข้า เชื่อข้า ท่านชอบกิน] ดวงตาของลู่เจาเจาดูมุ่งมั่น

จงไป๋?

จงไป๋ที่นางรู้จัก ชอบกินมากที่สุด!

รัชทายาทเม้มริมฝีปาก มองไปยังเสด็จพ่อ กัดฟัน ก่อนจะนำของสองสิ่งนี้วางบนโต๊ะบูชา

“เทพเจ้าแห่งความยุติธรรม หากว่ามีความผิดพลาดประการใด ก็ให้ตกลงมาที่ผู้ศรัทธาด้วยเถิด” รัชทายาทโค้งคำนับด้วยความเคารพ

ยังไม่ทันได้คำนับสำเร็จ