หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 167

“เจ้าตอนนี้อายุยังไม่ครบหนึ่งขวบ กินของที่มันมากจนเกินไป จะปวดท้องเอาได้” รัชทายาทให้คนนำเป็ดแปดสมบัติเข้ามา ลู่เจาเจาโมโหเสียจนมุมปากยกโค้งงอขึ้น

นางส่งเสียงฮึมฮัมออกมา

ใช้มือเท้าคลานไป ปีนไปยังโต๊ะเบื้องหน้าฮ่องเต้

ฮ่องเต้ที่กำลังตรวจสอบเอกสารอยู่ เมื่อเห็นว่าลู่เจาเจาหยิบขวดออกมาจากอ้อมแขน

สีแดงสดใส ดูสะดุดตาเป็นอย่างมาก

“เด็กๆ ไม่ควรทาน้ำยาทาเล็บ เจ้าอมมือบ่อยๆ น้ำยาทาเล็บมีพิษ” ฮ่องเต้เอื้อมมือไปหยิบมา

ลู่เจาเจาจ้องมองอย่างเป็นกังวล “คืน เอาคืนมา!”

ฮ่องเต้ส่ายศีรษะไปมา น้ำยาทาเล็บทำมาจากโคลนดอกไม้และสารส้ม เด็กๆ กินมือเป็นเรื่องปกติ และก็ถูกพิษเข้าได้โดยง่าย

“คิด…”

“อยากจะเล่น…” ลู่เจาเจากอดขาใหญ่ของเขาเอาไว้

“ท่านลุง…”

“เสด็จลุง…” เด็กน้อยมุ่ยปากออกมา น้ำนมเลอะออกมา

“เอาละ เปิดปล่อยปล่อย ทาทา…” ดวงตาของนางเป็นประกายขึ้นมาเล็กน้อย

ฮ่องเต้ตกตะลึงไป

[ข้าจะทำให้ดอกไม้ศักดิ์สิทธิ์ของท่านบาน ดังนั้นทาเล็บให้ข้าซะ!]

รัชทายาทรีบลุกขึ้นมา

“เสด็จพ่อ ความหมายของเจาเจาก็คือ นางมีวิธีทำให้ดอกไม้ศักดิ์สิทธิ์บาน”

ฮ่องเต้หรี่ตาลง “คำพูดนี้จริงหรือ?”

เด็กน้อยเงยหน้าขึ้น “กอดกอด ไปยังคังคัง”

ฮ่องเต้ย่อกายลงอุ้มนางขึ้นมาด้วยตนเอง นำรัชทายาท ตรงไปยังห้องโถงบูชายัญ

ภายในห้องโถงมีคนในวังอยู่ไม่น้อย เจ้ากรมพิธีการและผู้ช่วยเจ้ากรมพิธีการต่างก็คอยเฝ้าอยู่ที่นี้ด้วยความเหนื่อยล้า

เมื่อเห็นว่าฮ่องเต้มาที่นี้อย่างใหญ่โต

“ฝ่าบาท”