หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 174

ผู้อาวุโสหลายคนเดินจากไปด้วยความโกรธ

วันนี้ลู่หย่วนเจ๋อเองก็ได้รับลูกหลงนั้นไปด้วย สีหน้าเขาดูไม่ดีเลยตั้งแต่กลับมา

บรรยากาศในจวนตอนนี้เต็มไปด้วยความอึมครึม ไม่มีใครกล้าที่จะหายใจดังๆ ด้วยซ้ำ

ซูจื่อชิงรู้ว่าจะแก้ไขเรื่องนี้ยังไง เลยนำไปที่สำนักศึกษาชิงผิงทันที

“เหอะ เอาความโกรธจากข้างนอกมาลงกับคนในจวน”

“โชคดีนะเจ้าคะที่ฮูหยินไม่มาสนใจกับเรื่องแบบนี้แล้ว” เติงจืออดไม่ได้ที่จะพูดออกมา

สวี่ซื่อมองไปที่นาง พร้อมกับยิ้มและบอกว่า “เจ้าน่ะพูดมากจริง”

ในสายตาของนางเต็มไปด้วยความเอ็นดู และดูไม่ทุกข์ร้อน

“ไม่รู้ว่าท่านพี่ไปทำผิดอะไรมาฝ่าบาทถึงได้กริ้วถึงเพียงนี้” สวี่ซื่อพูดด้วยความสงสัย

“บ่าวเองก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ” เติงจือส่ายหน้า นางไม่สามารถไปแอบฟังเรื่องในวังได้

ในมือของลู่เจาเจามีแปรงเล็กๆ ถืออยู่ ตัวของนางนั้นนั่งลงอยู่ที่พื้นพร้อมกับกำลังทาเล็บให้สวี่ซื่อ

“เจาเจา เจาเจาเองก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ” นางบอกด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้

[ข้าเป็นเพียงเด็กเล็กๆ จะไปรู้อะไรได้ยังไง...] ลู่เจาเจาพึมพำในใจ

สวี่ซื่อแอบขำ นางเพิ่งจะได้ขวบเดียวจะไปรู้อะไรได้ยังไงกัน

“แล้วพี่รองเจ้าล่ะล่ะ” นางถามขึ้นด้วยความสงสัย

“พี่รองเหรอ...” สวี่ซื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย ตกกลางคืนนางเหมือนได้ยินเสียงร่ำไห้ของพี่รอง

พี่รองเหมือนโตขึ้นในชั่วข้ามคืน

เขาดูสุขุมและมีความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น

“ตระกูลลู่ไม่ได้มีทรัพย์สมบัติอะไรมาก แต่แม่ก็ได้สินสอดมาเป็นร้านหลายสาขา พี่รองของเจ้าเคยบอกว่า ในครอบครัวพี่ใหญ่นั้นร่ำเรียนวิชา ส่วนตัวเขาขอไม่เดินในเส้นทางเดียวกันกับพี่ใหญ่อีก”

“เขาอยากลงไปทางใต้เพื่อทำธุรกิจ พอดีกับจะได้ไปดูท่านลุงรองด้วยว่าเวลาน้ำมามากแล้วท่านจัดการยังไง”

ลู่เจาเจา พร้อมกับยกมือเล็กๆ ขึ้นมาแล้วบอกว่า “ข้า ข้าก็อยากทำงานหาเงินเหมือนกัน...”

สวี่ซื่อบีบจมูกเล็กๆ ของนาง

“หาเงินอะไรกัน เจ้าเพิ่งจะขวบเดียว”

ลู่เจาเจาหน้ามุ่ยพร้อมกับบอกว่า “ข้าทำได้ ข้าทำได้นะ”

แต่ไม่มีใครสนใจในสิ่งที่นางบอก