หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 175

อวี้ชูเสริมว่า “คุณหนูน้อยบอกว่า ถ้าเธอมีโอกาสตอบแทนเมื่อไหร่จะคืนให้เป็นสองเท่าเลยเจ้าค่ะ”

สวี่ซื่อพยักหน้ารับ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร

“อื้ม แม่จะรอเจ้าหาเงินได้เยอะๆ นะ”

เมื่อลู่เจาเจาเห็นว่านางไม่มีท่าทีใส่ใจ ก็ปึงปังจากไปด้วยความโกรธ

นางเห็นพี่ใหญ่นั่งอยู่ที่สวน ก็เดินแบมือเข้าไปหาอย่างกระตือรือร้น “พี่หย่าย ข้าขอยืมเงินหน่อย...”

ลู่เยี่ยนซูที่ตอนนี้นั่งอยู่บนรถเข็น แต่การนั่งอยู่บนรถเข็นของเขาก็ไม่ได้ทำให้ความงดงามในตัวของชายหนุ่มนั้นลดลงเลย

“อะไรหรือเจาเจา เจ้าอยากได้อะไรเดี๋ยวพี่จะซื้อให้”

ลู่เจาเจาส่ายหน้าพร้อมพูดด้วยเสียงอ้อแอ้ว่า “ขอเงิน!”

ลู่เยี่ยนซูหัวเราะออกมาเสียงดัง “เจาเจาของพวกเรารู้จักหาเลี้ยงครอบครัวแล้วเหรอ เก่งจริงๆ เลยนะ” หลังจากพูดจบ เขาก็ให้เด็กรับใช้ไปหยิบเงินมายี่สิบ ตำลึงและยื่นมันให้กับลู่เจาเจา

อวี้ชูรับเงินมา และอวี้ฉินก็จดมันลงในสมุดบัญชี

“ไปข้างนอก ข้าอยากออกไปข้างนอก” ลู่เจาเจาเดินตามหาพี่สามพร้อมกับบอกว่าอยากออกข้างนอก

“หิมะตกหนัก เจ้าจะไปไหน” ลู่หยวนเซียวถามด้วยความแปลกใจ

[ยืมเงิน ไปลงทุน]

[ไม่แน่ใจว่าสหายที่รวยที่สุดของพี่สามนั้นเป็นใคร...] ลู่เจาเจาคิดพึมพำในใจ

ลู่หยวนเซียวจับใบหน้าเล็กๆ ที่ดูน่าสงสารของนาง

“เฮ้อ พี่สามอ่านหนังสือเหนื่อยพอดี เดี๋ยวข้าพาเจ้าออกไปเดินเล่นข้างนอกแล้วกันนะ” เขาให้คนไปบอกกับสวี่ซื่อว่าจะพาเด็กน้อยพร้อมกับเด็กรับใช้ออกไปข้างนอก

“นางจะออกไปเล่นเหรอ” สวี่ซื่อยิ้ม

เติงจือกกระซิบ “คุณหนูน้อยของพวกเรามีการพัฒนาอายุมากขึ้น ก็พูดเร็ว ชอบการเรียนรู้ นางได้ยินว่าคุณชายรองทำธุรกิจหาเงินได้ นางก็อยากทำบ้าง”

ตอนนั้นสวี่ซื่อจะไปรู้ได้อย่างไรว่า

ลู่เจาเจาจะสามารถช่วยบ้านเมืองและประชาชนได้สำเร็จ

และแน่นอนว่ามันทำให้เหล่าเด็กๆ ในเมืองนั้นดีใจไปด้วย

สถานที่แรกที่ลู่หยวนเซียวพาไป นั่นคือตระกูลหลินผู้แสนร่ำรวย