หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 178

“ลู่หย่วนเจ๋อ เจ้ายังมีหัวใจหรือไม่? นางเป็นเด็กที่อายุไม่ถึงขวบคนหนึ่ง นางจะเข้าใจอะไร?”

“เจ้าถึงกับเอาเด็กอายุหนึ่งขวบมารีดเงิน ลู่หย่วนเจ๋อ เจ้าใจสุนัขช่างกล้านัก!” ฮ่องเต้คว้าฎีกาเล่มหนึ่งเขวี้ยงไปบนตัวเขาอีกครั้ง

หึ ฉวยโอกาสทำร้ายคน ดีจริงๆ

ลู่หย่วนเจ๋อมีทุกข์แต่พูดไม่ออก

เขาไม่ได้ทำจริงๆ ไม่ได้ทำจริงๆ!!

แต่เห็นหวังกงกงแอบส่ายหน้ามาทางเขา เขาก็ไม่กล้าอธิบายเรื่องนี้อีก

ถึงอย่างไร ใครจะเชื่อเด็กสิบเอ็ดเดือนจะยืมเงินเป็น

ตอนนี้ลู่หย่วนเจ๋อหดหู่ใจมากจริงๆ

“ใต้เท้าลู่ ทำไมท่านถึงใช้เด็กรีดเงินเล่า? เงินอั่งเปาที่เด็กเก็บมาเจ็ดแปดปี ท่านยังกล้ายืม?”

“บุตรสาวเจ้าไม่เพียงยืมเงิน ยังให้ยันต์แผ่นหนึ่งด้วย บอกว่าอะไรนะ ปกป้องแคล้วคลาดปลอดภัย”

“เหลวไหลจริงๆ”

“ใต้เท้าลู่ ในฐานะเพื่อนร่วมงาน พวกเราก็ไม่พูดอะไร แต่เงินนี่ ยังต้องคืนให้เด็กกระมัง?” ใต้เท้าหลายคนห้อมล้อมลู่หย่วนเจ๋ออยู่

“ยังมีแปดเหรียญทองแดงบ้านข้า นมหนึ่งกา” ผู้ช่วยเจ้ากรมพระราชพิธีรีบแสดงท่าที

ลู่หย่วนเจ๋อมีทุกข์พูดไม่ออก แต่คิดอยู่ว่าเด็กหนึ่งขวบแม้แต่นมก็ยืม คิดว่ารวมทั้งหมดก็คงยืมไปไม่เท่าไหร่ จึงตอบกลับเต็มคำทันที

“คืนๆ ข้าจะคืนแน่นอน พรุ่งนี้ก็ส่งไปที่จวน จะไม่ขาดให้ทุกท่านแม้แต่สตางค์แดงเดียว” ลู่หย่วนเจ๋อเช็ดเหงื่อไปพลาง แสดงท่าทีไปพลาง

“ข้าไปถามที่ต่างๆ มาแล้ว นางยืมไปไม่น้อย มีใบยืมหนี้ทุกบ้าน อีกเดี๋ยวพวกเราก็เอาใบยืมหนี้ให้ท่าน” เจ้ากรมพิธีการพูดเสียงเรียบ

เขาเป็นผู้อาวุโสในราชสำนักแล้ว แม้แต่ฮ่องเต้ยังต้องไว้หน้าอยู่บ้าง

ฮ่องเต้ชำเลืองมองลู่หย่วนเจ๋อหนึ่งครั้ง “ใช้บุตรสาวรีดเงิน เรื่องนี้ต้องลงโทษอย่างหนัก ลงโทษเพื่อเป็นเยี่ยงอย่าง”

“ทหาร ลงโทษโบยท่านโหวลู่สามสิบไม้”

ลู่หย่วนเจ๋อเม้มริมฝีปากแน่น แต่ก็ไม่กล้าตะโกนว่าถูกปรักปรำ

ทำได้เพียงถูกเจ้าหน้าที่ลากออกไป