หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 190

“เห็นเสด็จพ่อก็ขาสั่นแล้ว เสด็จพ่อน่ากลัวจัง” องค์ชายหกยังห่อไหล่

“น้องเจาเจา เจ้าไม่กลัวเสด็จพ่อหรือ” องค์ชายเจ็ดถามอย่างแปลกใจ

เจาเจาสับสนเล็กน้อย

“ท่านลุงไม่น่ากลัว ท่านลุงใจดี...” ท่านลุงจะน่ากลัวได้อย่างไรกัน

เขาให้นางกินเป็ดทรงเครื่อง อีกทั้งยังชมว่านางฉลาด แล้วยังรู้ว่านางขอท่านเทพกินไก่ย่าง ท่านลุงฮ่องเต้นั้นช่างดีเหลือเกิน

“เจ้าถึงกับไม่กลัวเสด็จพ่อเลย...” สีหน้าของเหล่าองค์ชายเต็มไปด้วยความนับถือ

“น้องเจาเจา เจ้าสุดยอดไปเลย”

“เจ้ามาท่านพ่อก็ยิ้มได้ เจ้ามาอยู่ในวังเลยดีหรือไม่ มาเป็นน้องสาวให้กับข้า！” องค์ชายห้าชอบเจาเจามาก มืออวบๆ ของเจาเจานุ่มนิ่ม น่ารักจริงๆ

เจาเจาพยักหน้าเล็กน้อย “ได้สิ ได้สิ...”

“ข้าจะปีนต้นไม้ให้กับน้องเจาเจา ข้าขโมยไข่นกได้ แต่ห้ามพวกเจ้าไปบอกเสด็จแม่ของข้า ไม่งั้นเสด็จแม่จะโกรธเอา！” เมื่อองค์ชายห้าพูดออกมาดังนี้เด็กน้อยคนอื่นก็พากันเห็นด้วย

“ข้าก็ปีนได้ ข้าจะแข่งกับเจ้า”

“ข้าก็จะแข่งกับเจ้า”

ก่อนที่จะออกมาจากตำหนักนั้นได้รับปากเสด็จแม่ไว้แล้วว่าจะไม่แพ้ให้กับอีกฝ่ายเด็ดขาด

เหล่าเด็กน้อยแข่งกันอย่างสง่างาม

แข่งปีนต้นไม้ แข่งท่องหนังสือแข่งวิ่ง แข่งเตะบอล แข่งมวยปล้ำมือ

เหล่าเด็กน้อยมารวมกันเสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นระยะ

เหล่าแม่นมสบตากันและถอยห่างออกไปเล็กน้อย อย่างที่พอสามารถมองเห็นเด็กๆ ได้แต่ยังเป็นการให้พื้นที่ส่วนตัวกับพวกเขา

เวลานี้ในห้องทรงพระอักษร

องค์รัชทายาทเงยหน้ามองฮ่องเต้ “เสด็จพ่ออยากให้พวกเขาเติบโตด้วยกันงั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้พยักหน้าเล็กน้อย “เจาเจาเป็นของล้ำค่าที่สวรรค์ประทานมาจะให้หลุดมือไปไม่ได้เด็ดขาด ถ้าหากว่าข้าแต่งสวี่ซื่อเข้ามาไม่ได้ ข้าก็มีแผนสำรอง”