หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 192

"อย่าอยู่นานเกินไป รีบไปรีบกลับ ไม่ต้องกลัวเจาเจา"

ฮ่องเต้เห็นว่าเจาเจาอยากไปจึงไม่ได้ห้าม

ลู่เจาเจาเกาะอยู่บนตัวรัชทายาทไปยังตำหนักเสียนชิง

ในตำหนักเสียนชิงมีคนไม่มากนัก เจาเจาสงสัยเล็กน้อยจึงถามรัชทายาท "ด้วยท่าทางดุร้ายขององค์ชายสี่ ที่ดึงดูดสิ่งชั่วร้าย คนในตำหนักที่ปรนนิบัติอยู่ที่นี่ได้ ล้วนเป็นคนดวงเกิดพิเศษเพคะ"

ในอดีต แม้แต่คนในตำหนักก็ตกใจกลัว

เป็นไปตามคาดพอเข้าใกล้ก็รู้สึกถึงลมหนาวจริงๆ

กระทั่งเสียงร้องไห้ที่ดังอยู่ข้างหูเบาๆ

รัชทายาทจึงกุมมือเจาเจาไว้แน่น

องค์ชายสี่ไม่กล้าเลี้ยงไว้ในตำหนัก เพราะมีคดีที่ถูกใส่ร้ายป้ายสีอยู่มากในตำหนัก สิ่งชั่วร้ายมากมาย พวกเขาจึงได้รับแรงดึงดูด

ลู่เจาเจามองไปทางทิศตะวันออกอย่างสงสัยและมองอย่างละเอียด

[ว้าว ว้าว ว้าว มีผีน้ำอยู่ในสระด้วย...]

[ย๊า ย๊า ย๊า ในบ่อน้ำก็มี ฮ่าๆๆๆ พวกมันกําลังปีนออกไปข้างนอก]

[ว้า ยังมีร่างไหม้เกรียมที่ถูกเผาจนตาย ...] ลู่เจาเจาพูดถึงอยู่ตลอดอย่างคึกคัก จนรัชทายาทตกใจกลัวเลยยิ่งเดินเร็วขึ้น

เมื่อวิ่งเข้าไปในตำหนักใหญ่ รัชทายาทก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ระฆังที่ท่านเจ้าอาวาสส่งมาให้แขวนไว้ที่มุมทั้งสี่ในตำหนัก

สามารถป้องกันสิ่งชั่วร้ายได้

ในตำหนัก เสียนเฟยร้องไห้สะอึกสะอื้นเบาๆ ร้องไห้จนแทบหายใจไม่ออก

"หมู่เฟยหวังว่าจะสามารถรับมันแทนได้ ตั้งแต่เจ้าเกิดมาก็ปฏิบัติธรรมอย่างหนักอยู่ในวัด ไม่เคยมีวันที่ดีเลย"

"จวินอัน จวินอัน ทําไมเจ้าจึงไม่สงบสุขเล่า"