หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 2

นางหูฝาดไปหรือ

ในนี้จะมีเสียงเด็กได้อย่างไร

แต่ทันใดนั้น สายตาของนางก็จ้องมองไปที่ทารกคนเดียวในห้อง

[ท่านแม่จ๋า ข้ายังไม่ตาย แต่ก็ใกล้แล้ว...] อีกแค่ก้าวเดียว ลู่เจาเจาก็จะถูกอุ้มออกไปข้างนอก

“ช้าก่อน!” มารดาในโลกใบใหม่ของนางอ้าปากพูดขึ้นทันที

“อุ้มทารกมาให้ข้าดูหน่อยสิ” สวี่ซื่อผุดนั่งตัวตรง พลางเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางที่น่าเกรงขาม กระทั่งน้ำตาบนใบหน้า นางยังไม่มีเวลาเช็ดด้วยซ้ำ

มามาและหมอตำแยต่างมองหน้ากัน ตัวสั่นเทา

“ฮูหยิน ศพทารกไม่เป็นมงคลนะเจ้าคะ นั่นจะนำพาความโชคร้ายมาให้ฮูหยิน” คนทั้งสองคุกเข่าลงกับพื้น

“เติงจือ รีบไปอุ้มเด็กมา เร็วเข้า!” สวี่ซื่อรู้สึกเพียงหัวใจที่กำลังสั่นรัว นางรู้สึกว่าจิตใจไม่สงบ ราวกับกำลังจะสูญเสียอะไรบางอย่างไป

นางผุดลงจากเตียงด้วยความร้อนใจ

แต่ทั่วสรรพางค์กายของนางไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ทันทีที่เท้าสัมผัสพื้นก็เกือบจะล้มลง

เติงจือสาวใช้คนสนิทรีบเข้าไปอุ้มทารก “ฮูหยิน รีบนอนลงก่อนเถิด บ่าวจะไปอุ้มมาให้เอง! ท่านเพิ่งจะรอดจากเงื้อมือมัจจุราชมาหยกๆ อย่าเพิ่งขยับเลยเจ้าค่ะ”

นางอุ้มทารกไว้ในอ้อมแขน แต่เมื่อสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากร่างกายของเด็กน้อย ก็สั่นสะท้านขึ้นมาทันที

เมื่อก้มลงมอง ก็เห็นใบหน้าของคุณหนูน้อยกลายเป็นสีม่วงคล้ำ กระทั่งลำคอก็เช่นกัน แต่ที่โดดเด่นกว่า คือรอยนิ้วมือทั้งห้า

“ฮูหยิน!!”

“คุณหนูน้อยยังไม่ตายเจ้าค่ะ!”

เติงจือกรีดร้องพลางรีบอุ้มคุณหนูน้อยมาให้สวี่ซื่อ

เมื่อสวี่ซื่อก้มหน้าลง นางเห็นบุตรสาวจ้องมองนางทั้งน้ำตา

บรรพชนของโลกแห่งการบำเพ็ญฌาณกำลังร้องไห้และไอในเวลาเดียวกัน

[ชีวิตช่างอาภัพ... ฮือๆๆ อาภัพเหลือเกิน เกิดมาก็ถูกบีบคอ... แค่กๆ] เจ้าตัวเล็กเริ่มไอออกมา