หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 207

ดั่งนางฟ้าตัวน้อย ที่เปื้อนโคลนตม

“ข้า ข้าไม่ได้ตั้งใจ...” ดวงตาทั้งสองข้างของลู่เจาเจาน้ำตาคลอเบ้า ต่อมาน้ำตาไหลริน ขนตางอนยาวสั่นระริก เห็นแล้วทำให้ใจละลาย

ซ่งอวี้ชะงักไป

เขาเคยมีลูกสาว

เป็นเด็กที่หน้าตาน่ารักน่าชัง ไร้เดียงสาเช่นกัน เป็นแก้วตาดวงใจของซ่งอวี้

กระทั่งเขาเคยคิดจะยอมจำนนต่อราชสำนัก เพื่อชีวิตที่สงบสุขของลูก

ตอนอายุสองขวบ เด็กไม่สบายเป็นไข้หวัด ซ่งอวี้ทำทุกวิถีทางก็ไม่อาจรักษาชีวิตลูกไว้ได้

ภรรยาของเขาตรอมใจเพราะคิดถึงลูก ไม่นานก็ตายตามลูกไป

ลู่เจาเจาเข้าไปหาอย่างระมัดระวัง

“เจ้าจะกินดอกเห็ดหรือไม่?” เด็กน้อยที่น้ำตานองหน้า เขย่งขาอย่างระวังตัว แล้วยื่นดอกเห็ดไปให้

“เจาเจา เก็บให้เจ้า”

ซ่งอวี้คล้ายมองเห็นลูกสาวตัวเองอีกครั้ง

เป็นเด็กที่น่ารักและว่าง่ายเหลือเกิน

“หัวหน้าใหญ่ เด็กคนนี้ซุกซนเกินไป ถ้าอย่างไรส่งไปเลี้ยงที่หมู่บ้านด้านล่างสักระยะดีหรือไม่?”

หมู่บ้านตรงไหล่เขา เป็นผู้อยู่อาศัยเดิมของเขาฝูเฟิง เพราะตัดขาดจากภายนอก กฏหมายจึงไม่มีผล

จึงถูกโลกภายนอกขนานนามว่าคนเถื่อนในถิ่นทุรกันดาร

“เด็กอายุหนึ่งขวบ จะซนสักเท่าใดกันเชียว?”

“แค่ไม่รู้ความเท่านั้นเอง” ซ่งอวี้ยกมือเช็ดน้ำตาให้นาง

เด็กคนนี้เหมือนลูกสาวของเขามาก

ใช่ว่าเขาย่ามใจ แต่เด็กอายุแค่หนึ่งขวบเท่านั้น จะทำให้เกิดเรื่องใหญ่ได้ขนาดไหน? เขาเอาเด็กหนึ่งขวบไม่อยู่หรือ?

“เจ้าไปตักเตือนชาวบ้าน ไม่ต้องไปลักพาตัวคนมาขายอีก” ความจริงซ่งอวี้ไม่ค่อยชอบเรื่องนี้มากนัก

แต่ชาวบ้านเขาฝูเฟิง อาศัยอยู่ที่นี่มาหลายชั่วอายุคน พวกเขาทำเช่นนี้มาตลอด

คนทั่วทั้งหมู่บ้าน ส่วนใหญ่เป็นคนที่ถูกจับตัวมาทั้งสิ้น

เขาและกลุ่มโจร มาตั้งถิ่นฐานอยู่ที่นี่ภายหลัง