หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 206

หยวนหม่านหันมองรอบด้าน แล้วรู้สึกกลัวขึ้นมา

รอบด้านมีแต่เสียงร้องของอีกา มองไปที่ใดก็มีแต่หลุมศพที่เป็นเนิน ทำให้เขาหนาวสั่นทันที

“มีเห็ดด้วย...” ลู่เจาเจาชี้ไปที่เห็ดบนหลุมศพที่นูนขึ้นมา พร้อมทำหน้าดีใจ

หยวนหม่านกลับไม่มีแก่ใจสนใจนาง เด็กชายนั่งอยู่ตรงมุม แล้วน้ำตาพลันไหลริน

“ฮือฮือฮือ ข้าคิดถึงพ่อกับแม่เหลือเกิน...ท่านปู่ท่านย่า เมื่อไหร่พวกท่านจะมาช่วยหม่านหม่านสักที” ตระกูลนี้สืบทอดโดยลูกโทนมาสิบชั่วอายุคน ตั้งชื่อว่าหยวนหม่าน เห็นได้ว่าพ่อกับแม่ให้ความสำคัญกับเขามากขนาดไหน (**ชื่อหยวนหม่านพ้องเสียงกับคำว่าหยวนหม่าน（圆满）ที่แปลว่าสุขสมบูรณ์)

“หม่านหม่านคิดถึงบ้านเหลือเกิน หม่านหม่านกลัวเหลือเกิน...ฮือฮือฮือ” เขานั่งร้องไห้อยู่ใต้ต้นไม้ หลายวันที่ผ่านมาต้องเร่งเดินทาง ทั้งหวาดผวาและคิดถึงบ้าน ตอนนี้เขาจึงพิงต้นไม้ แล้วผลอยหลับไป

บนใบหน้ายังมีคราบน้ำตา

ลู่เจาเจาทำหน้ารังเกียจ แล้วเบะปาก

“ขี้แย”

พูดจบ เจ้าตัวเล็กอาศัยจังหวะที่ไม่มีคน นำพลั่วเล็กออกมาจากมิติ พลั่วเหล็กเล็กกะทัดรัด เป็นสิ่งที่นางเคยใช้ขุดสมุนไพร

แม้จะดูเล็ก ทว่ากลับขุดหินที่แข็งแกร่งได้ง่ายดาย

นางนั่งอยู่บนหลุมศพ แล้วขุดไปที่ดินทีละครั้งทีละครั้ง

“ฮุยเลฮุย ฮุยเลฮุย...” เจ้าตัวเล็กก้มหน้า แล้วบิดก้นไปมาทำงานอย่างขันแข็ง

“ว้าว มีเห็ดจริงด้วย...” เพียงครู่เดียว มีโลงศพสีดำปรากฏขึ้น

ข้างโลงศพมีเห็ดขึ้นเต็มไปหมด ขึ้นกันเป็นหย่อมเป็นหย่อม

ลู่เจาเจาดีใจอย่างมาก นางสูงไม่เท่าโลงศพ จึงต้องเขย่งขาแล้วเด็ดพวกเห็ด

พอเด็ดเสร็จแล้ว นางจ้องไปที่ฝาโลงแล้วขบคิด

“ด้านในคือสิ่งใดหรือ?” ไม่สนใจละ ลองเปิดดูดีกว่า

ลู่เจาเจาเดินพลังวิญญาณไปที่ฝ่ามือเล็กน้อย แล้วเขย่งขา ค่อยๆใช้พลังดันฝาโลงออก

ลู่เจาเจาเกาะขอบโลงแล้วมองดูแวบหนึ่ง

บนโครงกระดูกสีขาว มีดอกเห็ดขึ้นเต็มไปหมด