หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 209

ได้ยินเพียงเจ้าตัวเล็กพึมพำ

“ขุดเจอ...”

ซ่งอวี้ไม่สนใจว่านางจะเอาหัวกระโหลกมาจากที่ใด

“ไม่รู้ว่าใครดวงซวยถูกเจ้าเด็ดหัวกระโหลกมาเช่นนี้” ซ่งอวี้กระทั่งสัพยอกนาง เขาเป็นโจรอยู่บนเขา เดิมทีก็ไม่ใช่คนที่มีคุณธรรมมากนัก

เตะไปเพียงครู่เดียว ซ่งอวี้เตะหัวกระโหลกไปไว้ตรงมุม

“น้ำแกงไก่เสร็จแล้ว หัวหน้าใหญ่กินข้าวได้แล้ว”

วันนี้กินหมูย่างจนร้อนใจ พอดีเอาเห็ดพวกนี้ไปต้มกับน้ำแกงไก่ จะได้บำรุงลำคอ

“หิมะยังละลายไม่หมด ดอกเห็ดยังไม่ขึ้นด้วยซ้ำ ยัยเด็กคนนี้ไปเก็บมาจากที่ใด ถึงได้สดใหม่เช่นนี้?” พ่อครัวยกเตาเล็กมาวาง น้ำแกงเห็ดเดือดปุดๆ

ทำให้กลิ่นหอมโชยไปทั่วห้อง ยิ่งน่ากินยิ่งกว่าเห็ดทั่วไป

ลู่เจาเจาสูดดมแล้วกลืนน้ำลาย

แต่เมื่อซ่งอวี้ยกถ้วยที่มีน้ำแกงยื่นให้นาง นางกลับส่ายหน้าปฏิเสธไม่หยุด

“เจ้าไปเก็บมาจากที่ใด? ข้าไม่เคยเห็นดอกเห็ดตรงหลังเขา” มีคนเอ่ยถาม

ทุกคนหยิบช้อนขึ้นมา แล้วลองชิมหนึ่งคำ รสชาติสดใหม่มาก

ทำให้ทุกคนตาลุกวาว แล้วรีบกินอย่างเมามัน

“หลังเขา” ลู่เจาเจาชี้ไปที่หลังเขา

“หลังเขาไม่มีดอกเห็ดนี่นา” พ่อครัวบ่นพึมพำ

“กล่อง มันขึ้นอยู่ในกล่อง...” นางทำท่ากล่องใบใหญ่และยาว

“ดิน ขุดออกมา...”

นางเดินตึงตึงตึง ด้วยขาสั้นป้อม แล้วไปหยิบหัวกระโหลกตรงมุมกลับมา

“กระดูก ยาวๆ”

พรวด...

แค่ก แค่ก แค่ก...

เพียงพริบตา ภายในห้องมีเสียงสำลักและเสียงไอสลับกัน

ทุกคนหันมองหัวกระโหลกในมือนางอย่างตะลึง

“นี่...นี่ มันขึ้นมาจากศพอย่างนั้นหรือ?” หัวหน้าสามเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแหบแห้ง ดวงตาแทบจะถลนออกมา

ส่วนหยวนหม่านกลับอ้วกเต็มพื้น

“ช้าก่อน...” น้ำเสียงซ่งอวี้สั่นเครือ แล้วมองนางอย่างตระหนก